Terwijl Van der Poel zijn rug stretcht, soleert Van Aert naar de zege in Koksijde

De achterstand van Mathieu van der Poel op Wout van Aert na een dik uur cross: 1:38. De grootste kloof tussen de twee van deze winter. Het kon de Nederlander geen sikkepit schelen. “Al was het zes minuten, hier blijft niets van hangen. Ik weet dat ik conditioneel de evenknie ben van Wout, dat hebben de voorgaande crossen aangetoond. Dat ik geen vuist kon maken, heeft maar met één ding te maken: de rug.”

Vorig jaar stond Van der Poel drie maanden aan de kant met een rugprobleem. Hij raakte maar net op tijd fit voor Milaan-Sanremo en won twee weken later de Ronde van Vlaanderen. Het was meer dan een wake-upcall om zijn stabiliteitsoefeningen voor het lichaam serieus te nemen. Dat heeft hij gedaan, maar helemaal weg waren die rugproblemen nooit.

Toen hij halfweg cross in Koksijde tegen een achterstand van dertig seconden keek, begon hij twee keer zijn rug te stretchen. “Ik had ineens heel veel pijn aan de rug. Tijdens de opwarming was er niets aan de hand, maar tijdens de cross kon ik op de loopstrook zelfs mijn ene voet niet voor de andere zetten. Ik had zoveel last dat ik niet heb kunnen afzien. Zelfs toen ik na de cross gewoon rechtstond, had ik pijn. Klote.”

Het chagrijn bij Van der Poel is begrijpelijk. Een nieuwe inactiviteit is verre van ideaal met het voorjaar dat voor de deur staat. Zover is het nog niet. Dat hij kon uitrijden, is een goed teken. “Ik hoop dat het over is na een bezoek bij de kinesist, zodat ik zondag aan de start kan staan van de cross van Zonhoven.”

De ploegleiding heeft geen idee of dat zal lukken. Rusten en maandag op stage vertrekken is ook een mogelijkheid.

Bandenkeuze

De 10.000 toeschouwers zagen uiteindelijk een onemanshow. Dat werd extra in de verf gezet door het zegegebaar met knipoog naar de bokssport: links, rechts, uppercut. Van Aert: “Voor de show. Als de cross uitmondt in een sprint heb je geen tijd voor zo’n fantasietje, nu kon ik al een paar ronden nadenken.”

In het zand maakte Van Aert een goede beurt. “De benen voelden goed, ik wilde het initiatief nemen zodat de rest onder druk werd gezet en misschien foutjes zou maken.” Het was echter Van Aert die foutjes maakte. Op de modderige grasstroken in de aanloop naar de duinen leek hij even Bambi op ijs. Hij slipte van de ene bocht naar de andere. “De verse regen tijdens de cross had meer invloed op het parcours dan ik had gedacht. Op de grasstroken kon ik amper snelheid maken omdat mijn tube achteraan begon te slippen. Ik had geen grip.”

Van der Poel en Laurens Sweeck deden Van Aert pijn, tot hij in de derde ronde van fiets wisselde en voor de Typhoon-tube koos. Van Aert snelde verwoestend weg.

Toen bij het ingaan van de slotronde de zege al lang binnen was, draaide de dj plots ‘Dancing In the Dark’ van Bruce Springsteen. Niet per toeval. “Toen ik maandag ging losfietsen in Herentals kwam iemand naar mij toe en stelde zich voor als de man die op de cross de muziekinstallatie verzorgt. Hij vroeg met welk nummer hij mij een plezier kon doen. ‘Doe maar iets van Bruce Springsteen’, zei ik. Tijdens de cross van Herentals heb ik het niet gehoord, in Koksijde wel. Zalig!”