Superknecht Remco Evenepoel kwijt zich perfect van zijn opdracht: ‘Ik reed me volledig leeg voor Wout en Jasper’

Eddy Merckx kan gerust zijn. Met de trouw en de loyaliteit van Remco Evenepoel is niets mis. De geboren leider/winnaar in hem heeft er geen moeite mee om zich af en toe eens te ‘downsizen’ tot pure knecht en zich nederig naar de ploegtactiek te plooien. Zie het WK 2019 in Yorkshire. Zie ook het WK gisteren in Vlaanderen. Dat hij niet gekomen was om de boel te flikken, stelde hij in de aanloop duidelijk. En dat deed Evenepoel ook niet. Integendeel. Tot diep in de finale reed hij zich de ziel uit het lijf voor kopmannen Van Aert en Stuyven. “Ik deed mijn job. Voerde uit wat mij werd gevraagd, net als de rest van de ploeg. We reden stressloos, maakten geen domme fouten. Onze koers was perfect, het resultaat jammer genoeg niet. Dit had een beloning verdiend, in de vorm van een medaille of trui.”

In de eerste beweging op 180 kilometer van de streep kon je nog een impulsieve bokkensprong vermoeden. Maar wie de beelden aandachtig herbekijkt, ziet Julian Alaphilippe Benoit Cosnefroy iets influisteren. Waarop die laatste plots versnelt. Evenepoel, die net achter het duo fietst, heeft het Franse plan – “Wout er zo snel mogelijk af krijgen” – in de smiezen en springt meteen op het wiel. “Het was verrassend, omdat we nog vijf uur koers te gaan hadden. Onze intentie was het zeker niet om de wedstrijd daar al open te breken. Maar als een van de topfavorieten dat doet en andere grote landen sluiten aan, moeten we mee, vond ik. Ik zat het best gepositioneerd, dus was ik aan zet. Uiteindelijk ontbrak alleen Italië in die vlucht. Bij hen was het alle hens aan dek.”

De tweede keer dat Evenepoel zich roerde, op 80 kilometer van de finish, leek het erop dat de Belgen het gat dichtfietsten. Raar, maar ook dat maakte deel uit van het plan, verduidelijkte hij na afloop. “Ik had alle vertrouwen in de winstkansen van Wout. Al in de neutralisatie zei ik hem: ‘mocht ik in de finale wat afstand nemen, rijd dan naar me toe en zeg me hoe je het wil aanpakken’.” Exact wat er gebeurde. In het zicht van de Smeysberg sloot een groep met Van Aert en Stuyven aan bij Evenepoel en zijn vier kompanen. “‘Drijf het tempo maar op, zodat we de kloof met de achtervolgende groep zo breed mogelijk uitbouwen’, droeg hij me op. Even had ik het op de Smeysberg lastig om aan te klampen. Maar daarna heb ik me helemaal leeggereden voor hem tot in Leuven.”