Shane McLeod, architect van het Red Lions-succes: ‘Mijn recept? Eén grote familie creëren’

"Ik zit al ontzettend lang in het hockey, maar een feest als zaterdagavond beleefde ik nog nooit", opent de Nieuw-Zeelander. "Wat een geweldig publiek en wat een sfeer. De Lions dankten de toeschouwers door na de wedstrijd handtekeningen uit te delen. Hockeyers zijn heel benaderbaar, dat moet altijd zo blijven."

Shane McLeod werd in oktober 2015 bondscoach en werkte in Antwerpen zijn tiende toernooi met de Red Lions af. De cijfers die hij kan voorleggen, zijn indrukwekkend: zeven keer werd een medaille behaald, nooit werd een halve finale verloren. En vooral: de medailles kwamen er op de belangrijkste toernooien. Daarbij komt de halve finale van de World League in Johannesburg. De Lions moesten er toen staan, want in Zuid-Afrika stond een ticket voor het WK in India op het spel.

Op de toernooien waar het niet écht moest, haalde McLeod de minste resultaten. De Champions Trophy in Londen 2016 gold als voorbereiding op de Olympische Spelen in Rio en deze van Breda 2018 werd enkele maanden voor het WK in India afgewerkt. "Die twee toernooien waren inderdaad minder belangrijk. Net voor een groot evenement moet je aan de tegenstander niet alles prijsgeven", knipoogt McLeod. "De vijfde plaats twee jaar geleden op de World League in Bhubaneswar was qua eindresultaat de enige tegenvaller. Let wel, we gingen toen als poulewinnaar naar de kwartfinale en we verloren in India geen enkele wedstrijd. De kwartfinale tegen het thuisland ging pas verloren na shoot-outs.”

Zijn recept? “Eén grote familie creëren", zegt McLeod. "One team, one family, one mind. Jaar na jaar zijn die jongens gegroeid en werden ze regelmatiger. En het allerbelangrijkste: we leerden uit onze nederlagen. Zaterdag in de finale maakten we het professioneel af tegen Spanje. In de halve finale tegen Duitsland kregen we al suspense genoeg, een extra portie was niet nodig.”

Puzzelen

Nog belangrijker dan het EK-goud voor McLeod is het feit dat het olympische ticket nu reeds op zak is. "We nemen een voorsprong van twee maanden op heel wat concurrenten richting Tokio. Dat is niet te onderschatten", zegt de kampioenenmaker. "Tijdens die periode kunnen we teambuildings organiseren en kunnen de spelers individueel aan hun fysiek werken. We moeten uit die twee maanden voordeel halen. Ook al lijken die kwalificatiewedstrijden niet moeilijk, het blijft belastend en het is niet bevorderlijk voor de nationale competitie."

Na de wereldtitel en de Europese kroon starten de Lions op de Spelen in Tokio straks als topfavoriet. "We willen beter doen dan in Rio, goud is dus de enige optie", lacht McLeod. "Het is een mooi compliment dat iedereen ons nu dé grote favoriet noemt, maar tegelijk is dat zeer gevaarlijk. Australië en Nederland, dat zijn landen die er ook zullen staan. En Duitsland is aan het groeien, dat werd in Antwerpen toch duidelijk.”

De moeilijkste taak voor McLeod wordt zestien spelers selecteren – en twee reserves, onder wie in principe invallerskeeper Loic Van Doren – voor de Spelen. De Nieuw-Zeelander zal jongens moeten ontgoochelen en daar heeft hij het altijd moeilijk mee. De weelde is dan ook enorm. Vanasch is de beste keeper ter wereld, Van Doren de beste speler ter wereld, De Sloover grootste belofte. Wegnez werd uitgeroepen tot beste speler op dit EK. Boon en Hendrickx bewezen hun strafcornerkwaliteiten en werden met de Nederlander Pruijser en de Spanjaard Quemada gedeeld topscorer in Antwerpen. De 23-jarige Kina speelde een toptoernooi. De Kerpel kan in elke linie uitgespeeld worden en dan is er nog de ervaring van Boccard, Stockbroekx, Luypaert, Dohmen, Denayer, Gougnard, Van Aubel, Briels en Charlier. Allemaal jongens die je moeilijk kunt thuislaten. En dan waren goalgetter Dockier en talent Meurmans er in Antwerpen nog niet bij.

"Ik weet het, deze selectie voor het EK maken was al een hele opdracht", zucht McLeod. "Er staan nog jongens te trappelen. Het is een enorm luxeprobleem. Veel spelers liggen met elkaar in balans. De beste combinaties zoeken wordt de voornaamste opdracht. De tweede editie van de Pro League geeft ons de kans om veel te testen. Verwacht daar geen topresultaten, alles staat in het teken van verder ontwikkelen."

Tokio 2020 zou voor McLeod weleens het laatste kunstje als Belgisch bondscoach kunnen worden. Sowieso trekt hij na de Spelen met zijn familie een jaar naar zijn thuisland Nieuw-Zeeland. "Dat is nog lang, we kijken wel wat daarna gebeurt", blijft McLeod op de vlakte. "Op dit moment is goud in Tokio het belangrijkste.”

Zo zien de Red Lions het ook. “Met twee grote titels op zak is het logisch dat iedereen ons nu als favoriet beschouwt”, weet speler Loïck Luypaert. “Dat is gevaarlijk. In Rio begon Australië als topfavoriet en zij gingen er in de kwartfinale uit. Het zal niet vanzelf gaan. In Japan zullen we opnieuw voor elkaar moeten vechten, een hecht blok vormen en zal iedereen zijn beste niveau moeten halen. Zoals zo dikwijls in hockey: details kunnen het verschil maken.”