Ronde-winnaar Kasper Asgreen: ‘Dit is de kers op de taart in een ongelooflijk voorjaar’

Hoeveel winstopties had je in de laatste tien kilometer tegen Mathieu van der Poel?

“Eén. De sprint. Op de Paterberg zaten we allebei op de limiet, geen van ons twee kon sneller. Nadien hadden Mathieu en ik elkaar nodig om stand te houden tegen die sterke achtervolgende groep. Ik had kunnen linkeballen, me verschuilen achter het feit dat Sénéchal op komst was. Maar dan hadden ze ons misschien ingelopen en waren we achtergebleven met lege handen. ‘Draai maar gewoon mee’, kreeg ik vanuit de volgwagen te horen. ‘And... trust your legs.’ Vertrouw op je benen. Zo slecht is mijn sprint ook niet, na een lange, zware wedstrijd. Ik won in het verleden wel eens vaker op deze manier. Die halve minuut was voldoende om een beetje te kunnen pokeren. Ik had alles onder controle. Dit is de kers op de taart in een ongelooflijk voorjaar.”

Op 66 kilometer van de finish, net na de Kanarieberg, was je betrokken bij een val. Wat gebeurde er precies?

“Er vielen een aantal jongens vlak voor me. Ik slaagde erin ze te ontwijken, maar werd achteraan aangereden zodat ik toch nog op de hoop belandde. (lacht) Tja, stuff like that happens. Het was een bijzonder stressvol moment. Ik moest mijn fiets even checken, dat nam wat tijd in beslag. Maar ik kon toch nog terugkeren.”

Ook op de Koppenberg verloor je even voeling met de spits van de koers.

“Van alle hellingen past die het minst bij mijn profiel. Hij is iets langer en steiler dan de rest. Ik verzeilde er in een tweede groep. Ik vocht me terug naar voor. And then we could play the game again.”

Twee jaar geleden werd je al eens tweede in de Ronde van Vlaanderen. In welke mate verschilt de Kasper Asgreen van toen met die van nu?

“Ik ben een veel betere renner geworden. De extra ervaring helpt me enorm. De Ronde is een lange, zware dag op de fiets. Als je in de eerste drie uur van de koers niet de juiste dingen doet, kan je in de laatste drie ongelooflijk afzien.”

Er werd de voorbije weken constant gesproken over de ‘G3’. Van Aert, Van der Poel en Alaphilippe. Maar kijk: jij bent nu de held.

“Logisch dat er Mathieu, Wout en Julian veel aandacht kregen. Zij zijn de drie beste wielrenners ter wereld. Ze verdienen die status, hebben er hard genoeg voor gewerkt. En ja, nu heb ik hen een keer verslagen. (grijnst) Maar het is al vaker omgekeerd geweest.”

Klopt het dat je altijd al voor het team van Patrick Lefevere hebt willen rijden en dat je andere aanbiedingen ostentatief naast je neerlegde?

“It’s true. Het was een droom die werkelijkheid werd. Deze ploeg heeft al die jaren zoveel goede renners ontwikkeld, zoveel talent gekneed. Daar wil je als jonge renner deel van uitmaken. Ook de komende jaren nog. Patrick werkt hard aan het veiligstellen van de toekomst van het team. Eerste prioriteit is nu de handtekening van de sponsors. (lacht) Hopelijk praat hij daarna ook eens met mij over een nieuw contract.”

Wat zijn je volgende doelen?

“Ik las nu een break in en bouw dan op naar de Tour en de Olympische Spelen. In het najaar is er ook nog een aantrekkelijk WK in Vlaanderen en... Parijs-Roubaix, natuurlijk. For sure, I will go for that!”