Romelu Lukaku toont zich zelfverzekerd en ontspannen op persvoorstelling bij Chelsea

Zijn tweede officiële voorstelling bij Chelsea, tien jaar na de eerste, haspelde Romelu Lukaku (28) op automatische piloot af. Impressies van een Duivel in ‘repeat’-modus. Big Rom, de voor en de na.

Tien jaar maakt een verschil. Een groot verschil. De vijf Belgische journalisten die er op 22 augustus 2011 bij waren in Cobham, een klein stadje in de groene zuidrand van Londen, hebben er toen minstens een dubbele pagina mee gevuld. De kleine perszaal op het oefencomplex van Chelsea zat tot de laatste stoel vol.

Een vijftigtal reporters schoof destijds aan voor de voorstelling van Romelu Lukaku en Oriol Romeu. En terwijl de Spaanse passant cliché-antwoorden herkauwde, charmeerde een tiener van achttien. Ook de Engelse pers, die zoveel openheid en spontaniteit niet gewoon was, hing aan zijn lippen. De toon was gezet.

Hij praatte, praatte en praatte maar door. Spontaan en ongeremd. Ook toen het officiële gedeelte was afgewerkt. Een uur lang bleef hij vertellen. Over de posters van Nicolas Anelka en Didier Drogba boven zijn bed. Over de twee shirts van Drogba – één om in te voetballen, een ander om in te slapen.

Over dezelfde voetbalschoenen als Drogba. Zijn abonnement op Chelsea TV. Zijn bezoek aan Stamford Bridge met zijn klas. De eerste dagen aan de zijde van grote broer Drogba. De grapjes in de kleedkamer. Het vettige eten dat hij minstens een keer per week wilde eten, pizza en burgers. Het links rijden.

Aandachtskanon

Geen perschef die hem afstopte. Wakker leken ze er niet van te liggen. Lukaku was gewoon een van de 25, geen van zijn grote sterren. Twee keer stak ‘Bulldog’, een populair staflid dat instond voor de begeleiding van de spelers, zijn kale hoofd door de deur. “Hey Bulldog, what’s up? Ik kom straks. Effe dit hier afwerken”, suste Lukaku vol vertrouwen. De tweede keer wist ‘Big Rom’ dat hij moest luisteren.

De Belgische media hadden voldoende stof om hun pagina’s te vullen. De Engelsen kregen in hun kranten amper plaats voor korte stukjes van 1.800 tekens. Kwestie van perceptie.

Terwijl een land het aandachtskanon afstak voor de eerste transfer van een gouden talent naar een absolute Europese topclub en zich erover verbaasde dat de website van CNN plots Belgische voetballers had ontdekt, behandelde een ander de nieuwste aanwinst van Chelsea als een van de zovelen. Naam moest hij nog maken.

Op woensdag 18 augustus 2021 waren de omstandigheden helemaal anders dan tien jaar geleden. Reputatie en transferprijs eveneens. De impact van 2011 maal tien.

Op de enige open training van het jaar, met enkele duizenden supporters op Stamford Bridge, werd de recordaanwinst van 115 miljoen euro voorgesteld. Inclusief korte speech. Hij sprak tijdens de training uitvoerig met Timo Werner. Liet zijn lichaam gelden in duels met Thiago Silva. ‘Big Rom’ liet zich voelen.

Vervolgens schoof hij, met dertig minuten vertraging, aan voor zijn introductie bij de media via Zoom. In Covid-tijden gebeurt bij Premier League-clubs nog altijd alles op afstand. Op het YouTube-kanaal van Chelsea gluurden op het hoogtepunt zo’n 11.000 van zijn 3.500.000 volgers mee naar zijn eerste vragenrondje als speler van The Blues. Kijkcijfers op het internet zijn wat ze zijn.

Geweldige verhalen of echt diepgaande quotes kreeg het publiek niet van Lukaku. Dezelfde soundbites die hij eerder deze week ook in zijn eerste interview op Chelsea TV liet horen. Spontaan, maar Lukaku is niet meer het verwonderde jongetje dat de wereld nog moet ontdekken. Woensdag trok hij de handrem op. De leuke details ontbraken in zijn discours. Zo vertelde hij: “Ik ben veel volwassener dan in 2011. Ik leg de lat voor mezelf veel hoger. Mijn droom is realiteit. Nu moet ik mezelf op het veld bewijzen. Ik zal me niet te hard moeten aanpassen. Het Italiaanse voetbal is heel anders dan het Engelse. Technischer en tactischer.”

Rugnummer 9

Hij kwam ook nog even terug op de coronaproblematiek. “Ik ben dubbel gevaccineerd. Omdat ik in mijn familie enkele risicopatiënten heb, ben ik voorzichtiger.”

Toen hij een vraag kreeg over zijn rugnummer, wendde hij zich eerst tot zijn perschef Joe Bacon: “Mag ik het zeggen? Ik heb het nummer 9 gekozen.”

Dan toch nieuws. Vervolgens werkte hij nog een intermezzo van negen vragen af met de geschreven pers, en een korte sessie met de zondagskranten. Die quotes, onder andere over ‘geen energie verspelen aan de perceptie’, mogen pas donderdagavond en zondagochtend worden gepubliceerd. Zo heeft Chelsea de publiciteit in de kranten die ze wil. Vier dagen, drie keer Lukaku. En uitvoeriger dan die 1.800 tekens van toen.

In de fanshop aan het stadion gingen fans woensdag nog op zoek naar een eerste shirt met rugnummer 9. Tussen de kartonnen reuzenplakkaten met de shirts van zijn sterspelers, die voor het ‘Home of the Champions League winner’ staan, vonden ze hun nieuwe aanwinst nog niet. Die selfies zijn voor later.

Ondanks minder tekens op deze pagina’s beroert ‘Big Rom’ in Londen meer dan in 2011. Naam heeft hij al een tijdje, hij weet hoe zich te gedragen.