Reeds gewonnen of niet, Van Aert begint zorgeloos aan de weken van de waarheid

Vier koersen waar, met enige zin voor overdrijving, vijf maanden minutieuze voorbereiding aan voorafgingen. Die zijn veldritwinter beperkten tot veertien optredens en waarvoor hij zelfs de nationale titelstrijd schrapte. Die hem na een paar dagen ziekte zijn hoogtestage op Tenerife deden verlengen. En die zijn geplande seizoensdebuut in de Strade Bianche verdaagden naar Tirreno-Adriatico.

“Eerlijk, ik had een ander voorjaar in gedachten toen we de planning opstelden. Maar het liep helemaal niet vlekkeloos. Liever was ik elke dag voluit gegaan in de Tirreno. In plaats daarvan heb ik mijn verstand moeten gebruiken.”

Hij heeft er wedstrijdritme opgedaan, afgezien, maar niet gewonnen. Ook in Milaan-Sanremo lukte dat niet. Mathieu van der Poel liet er eerst Van Aerts eigen bord leegeten voor hij aan het zijne begon. Sluw gespeeld versus dom gereden? “Ach, uiteraard waren er dingen die beter konden”, zegt Van Aert. “Ik had iets meer vooraan de Poggio moeten opdraaien. Maar Mathieu reed indrukwekkend sterk. Sowieso had ik zijn aanval nooit kunnen beantwoorden.”

Niet ziek worden

Van Aert zit nog steeds op schema voor zijn afspraken die ertoe doen. “In Sanremo was ik bij de beste vier in koers. Dat schenkt vertrouwen.” Twee lange duurtrainingen, de afgelopen dagen, stelden hem verder gerust. “Ik voelde me goed gerecupereerd. De benen zijn echt wel in orde.”

Gezond blijven lijkt nog de belangrijkste bekommernis. Vorig jaar hield een covidbesmetting hem uit de Ronde van Vlaanderen. “Ik kan een oproep doen: blijf allemaal thuis, mensen. Maar dat zou jammer zijn. Het was gewoon pech, denk ik. Ik deed er alles aan om niet ziek te worden. Maar als je tussendoor veel volk ontmoet en door de zware inspanningen een verlaagd immuunsysteem hebt, is dat niet eenvoudig. Ik ga ervan uit dat ik geen twee keer na elkaar word geveld door tegenslag.”

Een nieuw klassiek monument, twee en een half jaar na Milaan-Sanremo, moet het grote objectief zijn. “Ik schrik weleens als ik de leeftijden van mijn jongere collega’s zie”, zegt Van Aert. “Dan daagt het me dat ik op mijn 28ste stilaan deel uitmaak van het ‘middenveld’. Hoe dan ook ben ik bezig aan mijn beste jaren.

“Dat er van alles van mij wordt verwacht, beschouw ik als een compliment. En de vraag wanneer er eindelijk nog eens een monument bijkomt frustreert me absoluut niet. Ik begrijp ze wel. Het vervelende is dat ik er voor de honderdste keer hetzelfde antwoord op moet geven: ik weet het niet. Maar wat ik wel weet: ik heb geduld.”

E3 Saxo Classic, vrijdag om 13.30 uur op Eén