Raman zorgt voor verdiend paars-wit punt tegen Club Brugge

“‘Beni’ is ‘Beni’”, lachte Vincent Kompany na afloop. “Ik wist dat ‘Beni’ ons ‘un peu de folie’ zou brengen.” En of: daar waar negen van de tien andere spitsen de bal hadden achteruitgelegd, trapte ‘Beni’ haast van op de achterlijn sluw het leer in doel. In de rug van Mignolet, die had geanticipeerd op wat die negen andere spitsen zouden doen.

Benito Raman liep naar de zijlijn, maakte alsof hij door een microfoon zong – een verwijzing naar zijn beruchte geste in 2015 (‘Alle boeren zijn homo’s’) – en deed dan een ‘mic drop’. Van ‘un peu de folie’ gesproken...

Maar het was wel wat Anderlecht nodig had in de uitgeregende topper tegen Club Brugge: een aanmaakblokje op hun smeulend vuur. Want Anderlecht controleerde en domineerde in fases de zo geroemde landskampioen, die vermoeid oogde, maar was lange tijd ontzettend inefficiënt. ‘Het zot in de kop’ van Raman kon het champagneglas van de jarige Paul Van Himst dan toch nog enigszins laten smaken.

Na de Europese uitschakeling tegen Vitesse wilde het management van Anderlecht in de septembermaand evolutie zien in het proces van Vincent Kompany. Paars-wit won daarna van KV Mechelen en Standard, speelde gelijk tegen AA Gent, Oostende en Club Brugge, en verloor op Racing Genk: 9 op 18. Het voetbal schommelde van barslecht tot heel goed. Wat is dan de tussentijdse evaluatie van de evolutie?

Op zondagen als deze kun je als fan van Anderlecht alleen maar hoopvol de toekomst tegemoet zien. Zijn academische benadering van het voetbal en zijn halsstarrigheid zijn weliswaar niet altijd een voordeel, maar Kompany weet waarmee hij bezig is. Zo is het een opvallende vaststelling dat Club Brugge al een jaar – vier wedstrijden om precies te zijn – niet meer kan winnen van Anderlecht.

De kleedkamer kent de weg die Kompany plaveit, en is in (top)wedstrijden in België waarin het tactisch, fysiek en mentaal scherp is, zeer moeilijk te verslaan. Zelfs door Club Brugge, blijkt. De selectie kan een en ander evenwel nog niet vasthouden, en dan is het verval tussen wedstrijden maar ook in wedstrijden groot. “Onze ruimte voor progressie is enorm”, blijft Kompany herhalen.

Zoals het wachten was vooraleer Club in de Champions League de muur echt kon slopen, geldt hetzelfde voor Anderlecht op competitieniveau. Waar sta je in het proces indien na de interlandbreak met matig voetbal ineens weer punten worden verloren op Sint-Truiden?

De verpersoonlijking van dit Anderlecht is hun nummer 23, Joshua Zirkzee. Zirkzee is het grootste talent dat in het Lotto Park op het veld stond. Hoe hij een bal aanneemt, devieert, aait, trapt... is zo makkelijk en zo mooi. Alleen blijft Zirkzee met al zijn talent in een veel te lage versnelling steken. Hij gaat maar halfjes het duel aan, hij zet maar halfjes druk, hij gebruikt maar halfjes zijn imposante lichaam, hij gebruikt maar halfjes zijn talent, tout court. Anderlecht en Zirkzee zijn in hetzelfde bedje ‘ziek’. Een volle ketchupfles die nu eens spuit en dan eens ‘prut prut’ doet.

De indruk bestaat dat Kompany tevens nog niet weet wát nu de beste invulling is van zijn gewaagde 4-2-2-2. Is dat met Kouamé en Zirkzee in de spits? Is dat met Raman? Is dat met Verschaeren in de spits of in de pocket? Wat vang je aan met Amuzu die zoveel tekortkomt voor een speler van Anderlecht, maar wel snelheid en diepgang brengt? In tegenstelling tot de grote herkenbaarheid van Club Brugge en Racing Genk, is in Neerpede de puzzel nog niet gelegd.

Paars-wit ziet intussen wel hoe – in tegenstelling tot vorig seizoen – de kloof met de top speelbaar blijft. Er zal dit keer geen spectaculaire inhaalrace nodig zijn om play-off 1 te halen. En dan staat op dat septemberexamen van Anderlecht toch een ‘voldoende’.