Pogacar is superieur dankzij de juiste genen en beetje geluk

Hij is sterk in de kou, houdt stand in de hitte en blijkt bergop en in de tijdrit een hoofdstuk apart. Tadej Pogacar (nog maar 22) draagt terecht praktisch alle truien in de Tour. En zijn heerschappij is pas begonnen.

“Van deze jongen gaan we nog jarenlang plezier hebben”, voorspelde Wout Poels eind juli 2019. “Hij kan wel tien keer de Tour de France winnen.” Poels had het over zijn toenmalige ploeggenoot van Team Sky: Egan Bernal. De Colombiaan werd met 22 jaar en 196 dagen de op twee na jongste winnaar van de Ronde van Frankrijk, en de jongste in een eeuw.

Een jaar later was Bernal, die niet als kopman naar die Tour van 2019 was gekomen, zijn derde plaats alweer kwijt aan een voor velen onbekend Sloveens supertalent: Tadej Pogacar. Twee dagen voor diens 22ste verjaardag won hij de grootste wielerwedstrijd ter wereld in de beslissende tijdrit, een dag voor Parijs. Daarmee was Pogacar de op één na jongste ooit, achter de net geen twintigjarige Henri Cornet, die in de Tour van 1904 weliswaar vijfde werd maar de nummers één tot en met vier gediskwalificeerd zag worden.

Jeugd maakt dienst uit

De Tour de France van 2021 zal worden gewonnen door diezelfde Pogacar, nu 22 jaar, gevolgd door een 24-jarige Deen die net als Bernal in 2019 in dienst van zijn kopman had moeten rijden: Jonas Vingegaard. Bernal, ook nog maar 24, verkoos dit jaar de Giro boven de Tour en won in Italië met behoorlijke overmacht. In de coulissen staat dan nog de 21-jarige Remco Evenepoel klaar om te voldoen aan de extreem hooggespannen verwachtingen. En, voegt Pogacar er zelf aan toe: vergeet Tom Pidcock en Mathieu van der Poel niet.

Pogacar kan niet wachten om met allemaal te strijden om de volgende Tour-zeges. Vorig jaar kwam het niet tot een duel tussen hem en Bernal omdat die laatste met rugklachten de Tour van 2020 moest verlaten. Vingegaard, die op ongekende afstand staat voor een tweede plek, is dolgelukkig met zilver. Evenepoel, na een revalidatie van 266 dagen meteen voor de leeuwen gegooid in de Giro die Bernal won, stapte in de zeventiende etappe uit na een val. Of Pidcock en Van der Poel ronderenners worden is nog de vraag.

Al met al heeft Pogacar gezien zijn hegemonie deze Tour de beste papieren voor de hoogste trede volgend jaar. “Maar ik vind het stom om van een Pogacar-tijdperk te spreken”, zegt hij. “Het komende decennium wordt het tijdperk van de nieuwe generatie, een heel mooi wielertijdperk.”

Toch is hij degene over wie de unanieme voorspelling in het Tour-circus rondgaat dat we nog vele jaren met hem zitten opgescheept. De echte nieuwe Eddy Merckx is hij, een wielrenner zo goed, die komt maar een keer per generatie voorbij. “Het zijn de genen”, zegt Pogacar daar altijd over. “Dank u wel ouders.”

Hollen of stilstaan

Die genen hielpen hem deze Tour zijn alleenheerschappij te vestigen met een aanval in beestachtig weer in de achtste etappe naar Le Grand-Bornand. Pogacar verzwakte niet in de kou en regen in combinatie met het dolle koersen in deze Tour door het ontbreken van een overheersende ploeg die het tempo bepaalt. De tank van zijn concurrenten was snel leeg door het slechte weer en het hollen of stilstaan. Daarbij had de Sloveen wel het geluk dat zijn kansrijkste tegenstanders schromelijk ontbeerden. Pogacar ging schadevrij door de massale valpartijen in de eerste en derde etappe, maar voor zijn uitdagers Primoz Roglic en Geraint Thomas eindigde daar juist hun Tour.

Aanvallen in nat en koud weer, daarna verdedigen in de broeihitte. Als het warm is, is Pogacar van hetzelfde niveau als zijn opponenten. Even was hij zelfs de mindere toen Vingegaard hem aanviel op de top van de Mont Ventoux. Maar de Deen daalde daarna in zijn eentje, waar Pogacar achter twee ervaren klassementsrenners Rigoberto Urán en Richard Carapaz kon afdalen. De in de klim opgelopen achterstand werd nog voor de finish hersteld.

Geel, wit en bollen

Sinds 3 juli rijdt de Sloveen in het geel, op ruime afstand van steeds een andere nummer twee. Zes keer nam een nieuwe renner die tweede positie in het algemeen klassement in. Het roept het beeld op van Pogacar die onaantastbaar op de apenrots zit en minzaam beneden het gevecht van de minder getalenteerden gadeslaat.

Een rigoureus ander parcours zou de Tour van volgend jaar mogelijk minder voorspelbaar kunnen maken. Een lange ploegentijdrit kan uitwijzen of de teams van de favorieten net zo sterk zijn als hun jonge kopmannen – de UAE-ploeg van Pogacar oogde soms uitgesproken zwak. Lange, vlakke etappes door gebieden waar het altijd waait, liefst van opzij, testen ook de kracht van een ploeg. Nog minder individuele tijdritkilometers zou Pogacar kunnen afstoppen, hoewel hij dit jaar met één aanval in de bergen aanzienlijk meer tijdwinst boekte op de concurrentie dan met de eerste tijdrit.

Vooralsnog is er geen kruid tegen zijn overmacht gewassen en zal Pogacar zondag in Parijs, net als vorig jaar, drie keer worden gehuldigd: als beste renner, klimmer en jongere. Die laatste prijs, de witte trui, doet in dit tijdsgewricht onnozel aan. De leeftijdsgrens ervoor van 25 stamt uit een tijd dat jonge renners zich jarenlang moesten invechten bij een ploeg voordat ze de heilige tempel die de Ronde van Frankrijk heet mochten betreden. Pogacar hoefde dat nooit te doen, want hij liet al op zeer jonge leeftijd alle metertjes de juiste kant opslaan.