Pidcock komt zichzelf tegen in Namen: ‘Een lege tank, een zware wedstrijd en vermoeidheid’

Een week voor de ‘grote clash’ in het veldrijden was het uitkijken of Pidcock in Rucphen en Namen zijn stempel kon drukken. Het antwoord leek tot halverwege een beklijvende cross op de Citadel ja te worden, maar uiteindelijk zakte de Brit toch terug. Nog geen slokop van het kaliber Van Aert of Van der Poel dus.

Een dag eerder sprong Pidcock nog letterlijk voorbij Eli Iserbyt in het Nederlandse Rucphen. Op de balkjes sloeg hij in de laatste ronde een kloofje dat de leider in de wereldbeker niet meer dicht kreeg. “Ik moest telkens tijd toestaan in de bochten”, zei Pidcock. “Op het einde dacht ik: fuck it, ik ga ervoor.”

Zo boekte Pidcock in zijn derde cross van deze winter zijn eerste overwinning. Voor het eerst in bijna acht jaar speelde er nog eens een ander volkslied dan het Belgische of het Nederlandse tijdens de podiumceremonie van een wereldbekermanche.

Uitschuivers

Gisteren kreeg Pidcock de kans om de lijn van zaterdag door te trekken op zijn favoriete parcours. Toen hij halverwege de wedstrijd voorbij Toon Aerts denderde, leek hij ontketend, op weg om er een erezaak van te maken. Alleen kreeg ook Pidcock het lastig. In de laatste twee rondes verloor hij steeds vaker de controle over zijn Pinarello-fiets, om uiteindelijk twee keer onderuit te schuiven.

“Ik maakte te veel foutjes”, zei Pidcock. “Een combinatie van een lege tank, een zware wedstrijd en wat vermoeidheid na Rucphen. Ik had eigenijk de hele wedstrijd geen opperbest gevoel.”

Michael Vanthourenhout profiteerde van het dipje bij Pidcock. Hij beleefde in Namen een van de meest glorieuze dagen van zijn carrière. “Ik dacht in eerste instantie dat Pidcock te sterk zou zijn, maar ik merkte dat hij het op het einde lastig kreeg”, zei de West-Vlaming. “Nadat ik hem passeerde, was ik zeker dat ik de ideale lijnen had en dat hij niet dichterbij zou komen.”

Na Tabor vorig jaar betekent Namen de tweede dikke vis voor Vanthourenhout, die al jaren grossiert in ereplaatsen. Kopman Iserbyt omhelsde hem innig. “Dit doet me eigenlijk meer dan zelf winnen. De laatste rondes zat ik meer naar het scherm te kijken dan mijn eigen wedstrijd te rijden”, gaf Iserbyt toe.