Peter Sagan gaat laatste jaar als wegwielrenner in, afscheid in Parijs 2024: ‘Nu is het tijd voor mijn zoon’

Niets wat het deed vermoeden. Una rueda prensa, zou het worden. Persconferentie met Peter Sagan ter gelegenheid van zijn 33ste verjaardag. Wat ‘small talk’ met de aanwezige media op de parkeerruimte van het Circuito Villicum, 21 uur lokale tijd, na afloop van de Vuelta Inclusiva, de traditionele races voor mindervaliden. Daar gingen we van uit. Wie wilde, kon nadien nog een druk bezet rockconcert in openlucht meepikken. Onder een tentje in de VIP-ruimte stonden een aantal stoelen klaar. Een beeldcompilatie van Sagans strafste profzeges herhaalde zich op een groot scherm. Aan een blitse bar in de hoek werden vlijtig gin-tonics en caipirinhas en strawberry mojito’s geschonken. Chille sfeer, leuke babbel, zou het worden.

Sagan drentelde binnen. Blauwe jeans, witte sneakers en wit ‘The Joker’-t-shirt uit eigen collectie - Why so serious? Met in zijn spoor zowaar zijn hele hofhouding. Steun en toeverlaat Gabriele Uboldi, ploegleider-van-het-eerste-uur Roberto Amadio, huidig ploegleider Jan Valach, trouwe teammaats Maciej Bodnar en Daniel Oss, tot zijn vaste verzorger en mecanicien toe. Tiens. Zou hij...? De tijd tikte weg. 21 uur werd kwart voor tien. Er werd wat kregelig gedaan. Want morgen koers, remember? ‘Dit wordt veel geblaat voor weinig wol’, vreesden we. Tot plots, dan toch: Sagan die centraal plaatsneemt, omringd door al zijn vertrouwelingen. Micro in de hand. Speech, speech. “Good evening, everybody. Dank u allemaal om naar hier te komen om samen met mij mijn verjaardag te vieren. Maar eerst wil ik iets aankondigen. Misschien kunnen jullie het al raden...” Huh? Niet echt, neen.

“Weeeell... the moment arrived. Het moment is aangebroken. Ik heb besloten dat dit jaar mijn laatste wordt als wegwielrenner. Althans wat het deelnemen aan WorldTour-races betreft. Ik hoop bij TotalEnergies te kunnen blijven en wellicht zal ik hier en daar nog wel een kleinere wedstrijd meepikken. Ter voorbereiding van een hoger doel dan wel. Want ik wil me in 2024 vooral opnieuw omscholen tot mountainbiker en nog één keer toewerken naar de Olympische Spelen in Parijs.” Een ellenlange reeks dankwoorden volgde. In de eerste plaats natuurlijk aan de glimlachende gezichten links en rechts van de drievoudige wereldkampioen en winnaar van onder meer de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, en twaalf etappes en zeven groene puntentruien in de Tour. Uit goeie bron vernamen we dat Valach, Oss en co. tot vijf minuten vóór aankomst op Villicum niet eens van Sagans toekomstplannen afwisten.

Peter, zat je al langer met deze beslissing in je hoofd?

“Oh well... Het is niet dat het me constant bezighield. Maar weet je, toen ik twintig was en met profwielrennen begon nam ik me stellig voor: ‘op mijn dertigste stop ik ermee’. Ik ben er nu 33 en ik zit nog steeds in het zadel, you know. Wat ook door mijn gedachten spookte: ik stop op de mountainbike, niet op een wegfiets. En wat vooral begint te wegen: ik heb mijn zoon Marlon de voorbije vijf jaar zo weinig gezien. I’m always in and out, in and out... Dat is niet zo leuk. ‘Je leeft je leven nú’, realiseerde ik me. ‘En het is ook belangrijk om tijd met hém door te brengen.’ Ik wil dat leven ook vanuit andere invalshoeken gaan bekijken, niet enkel als wielrenner. Eigenlijk was het nooit mijn droom om als professioneel wielrenner te koersen en doelen na te jagen tot mijn 40, 50 jaar (sic). I think it’s time now. Huh. Ik vind het geweldig dat ik mijn carrière als mountainbiker ga kunnen afsluiten in Parijs 2024.”

Je was veel ziek de voorbije twee jaar...

“Ja, heel veel.”

Heeft dat een invloed gehad op je beslissing?

“Neen, totaal niet. Niks kan me beïnvloeden. Ook al win ik dit jaar bij voorbeeld nog een monument of een wereldtitel of zo: het zal me niet meer van mening doen veranderen.

Waarom kondig je dit uitgerekend hier aan, in de Ronde van San Juan?

“Ik hou van deze race, voel me goed hier. Ik heb veel fans hier en die verdienen het om als eersten te weten te komen. They need to know. Misschien kom ik nog wel eens terug volgend jaar, met een nationale ploeg of met TotalEnergies. We will see.”

Streef je in Parijs nog een specifiek doel na?

“Neen, het gaat me niet om een medaille of zo. Wel om hoe ik mijn carrière wil afsluiten. Ik voel geen enkele druk meer. Win ik, verlies ik... so be it. Ik nam al eens deel aan de olympische mountainbikerace in Rio 2016. Dat was niet meteen een meevaller. Maar ik wil het toch nog één keer doen voor mezelf. Niet voor iets of iemand anders.”

Denk je dat je nog één grote WorldTour-overwinning in je benen hebt dit jaar?

“Zeker wel. Daarom wil ik in 2023 nog een laatste keer zoveel mogelijk wedstrijden rijden op het allerhoogste niveau. Ik ga niet zomaar wat zitten genieten, ik probeer nog steeds mijn topniveau te halen. En effectief een grote zege mee te pikken. Then I’m gonna be happy. Huh.”

Je hebt een hele bijzondere geschiedenis in de Tour. Wil je daar nog eens naartoe?

“Absoluut. Om er nog eens een rit proberen te winnen. Misschien wel een trui. Maar dat ligt nog veraf. Mijn eerste doel is om er in goeie conditie aan de start te verschijnen. Hetzelfde geldt ook voor de Vlaamse klassiekers. Koers laat zich niet voorspellen. Ik ga mijn uiterste best doen. As always.”

Als je snel even terugblikt op je rijke carrière: wat blijft jou bij als het meest memorabele moment?

“Zonder enige twijfel mijn drie wereldtitels. Niet één in het bijzonder, neen. Ze waren alle drie speciaal. Je moet ze als één groot succes bekijken. Huh.”

Geen zin in gravelen, Peter?

“Ik doe het wel graag. Maar dan puur recreatief, met vrienden of andere mensen. Competitief is het zwaar, vind ik. Ik haal gewoon meer plezier uit het mountainbiken, de discipline waar alles mee begon op mijn negende. Vorig jaar heb ik ook het e-mountainbiken ontdekt. Dat was een van de meest ‘funny things’ die ik ooit heb gedaan.”

En veldrijden?

“Daar ben ik te oud voor. Sorry.” (lacht uitbundig)

Het liep al tegen half elf aan wanneer Sagan nog even zijn opwachting maakte op het podium. Mét Specialized-fiets. Tikkeltje onwennig. Het Spaans dat hij murmelde trof minder raak dan dat van Remco Evenepoel in 2020. Geen punt voor het enthousiaste publiek, dat op voorzet van de plaatselijke presentatoren een gemeend ‘happy birthday’ inzette. Na een laatste rondje champagne in de VIP-lounge en wat fotosouvenirs verdween hij in de zwoele nacht. Op naar Hotel Del Bono Park. Recht zijn bed in. Want nogmaals: morgen koers. Voor even nog...