Paars-wit recht de rug na zeperd in Conference League

De Anderlecht-familie – spelers en trainer – deed wat moest in Genk, namelijk goed reageren. Alleen bleef de beloning uit, waardoor de druk aanhoudt. ‘Ik koester die’, vertelde Vincent Kompany. ‘Ik ben niet bezig met mijn positie.’

‘Voetbal is soms oneerlijk”, analyseerde Wesley Sonck als co-commentator bij Eleven Sports. Hij had het bij het rechte eind. Anderlecht verdiende het allerminst om de Cegeka Arena te verlaten met nul punten in de tas. De recordkampioen presteerde, om Sonck een laatste keer te citeren, ‘voortreffelijk’, maar net dat maakte het verlies ‘bitter’, dixit Vincent Kompany.

Mocht voetbal een spel zijn waarbij het aantal mogelijkheden resultaatbepalend is, dan had Anderlecht de zege mogen claimen. Helaas voor paars-wit is efficiëntie een wezenlijk onderdeel van de sport, en dat was zowat het enige waarin het tekortschoot. Het vizier stond niet op scherp.

Er was een dosis pech mee gemoeid. Taylor Harwood-Bellis, die een prima partij speelde, trof twee keer het doelkader. Benito Raman had zelf twee keer beter moeten doen toen hij – weliswaar aan een zeer hoge snelheid – op Maarten Vandevoordt mocht afstormen. En dan was er nog een blok van Jhon Lucumi op een schot van Joshua Zirkzee, een schuiver van Sergio Gómez, ...

“Ik heb in het verleden vragen gekregen over waarom we geen kansen creëerden”, aldus Vincent Kompany. “Dat was dit seizoen zelden het geval. De eerste stap naar winnen is gevaarlijk zijn en dat waren we. Op verschillende wijzes: via stilstaande fases, diepgang, combinaties… Enkel de afwerking ontbrak. Ik ben zeker dat die ballen er straks wel zullen ingaan.”

“De manier waarop we speelden tegen de beste ploeg van België, geeft me veel vertrouwen richting toekomst”, vervolgde Kompany. “Herhalen we dit niveau, dan zal dat waarschijnlijk voldoende zijn om in vele andere wedstrijden wel te winnen. En we gaan nog groeien.”

Wie Anderlecht gisteren aan het werk zag, kan niet geloven dat dezelfde jongens – enkel Anouar Ait El Hadj was nieuw in vergelijking met donderdag – tegen Vitesse zo slecht voor de dag kwamen. “Ik snap het idee niet dat een topvierploeg van Nederland zo veel slechter zou zijn dan één van bij ons”, begon Kompany. “Kijk, over twee matchen hadden we kunnen en moeten winnen, dat hebben we niet gedaan, en nu liggen we eruit. Gelukkig is de Belgische competitie een marathon, geen sprint. We mogen niet ongeduldig zijn.”

Het is iets dat niet gemakkelijk is bij een instituut als Anderlecht. Daar willen de supporters, bestuursleden, sponsors en aandeelhouders dat er gisteren, vandaag en morgen gewonnen wordt. Kompany is zich daarvan bewust: “Het resultaat is vanzelfsprekend het belangrijkste, maar daar heb je als coach net het minste controle over…”

Het ironische is dat een trainer er wel op afgerekend wordt, de wetten van het voetbal. “Die druk moet je koesteren”, reageerde Kompany sereen. “Ik heb daar echt geen probleem mee. Ik zit vanaf mijn zes jaar bij deze club, elk jeugdspelertje krijgt er jaarlijks te horen of hij wel of niet kan blijven, daar moet je mee kunnen omgaan. Het hoort erbij.”

Of Kompany het dan snapt dat hij als coach, na de exit in de Conference League en de ontgoochelende competitiestart, her en der in gevraagd gesteld wordt? “Ik snap alles”, klonk het droog. “Maar ik ben persoonlijk niet bezig met mijn positie.”

Blijft Anderlecht zo voetballen, dan zal dat ook niet meteen nodig zijn: dan kunnen zeges niet uitblijven. Op basis van gisteren zouden we durven zeggen: het komt wel goed. Maar mogen we Vitesse zo snel vergeten?

“We gaan onze reeks wel krijgen”, verwacht Kompany. Als die er snel komt, is er niets aan de hand. Al lijkt nog wat trainen op afwerking geen overbodige luxe.