Over Denemarken-België hangt de schaduw van de bijna-dood van Christian Eriksen

Ooit was Denemarken de voorloper van België, het beste kleine voetballand ter wereld. Over de confrontatie van vanavond hangt de schaduw van de bijna-dood en verrijzenis van Christian Eriksen, en dat is lastiger voor de Duivels dan voor de immer zakelijke Denen.

‘Do or die’, het heeft op dit toernooi een wrange bijsmaak gekregen na de hartstilstand van Christian Eriksen in de wedstrijd van Denemarken tegen Finland. Wat ook de sentimenten zijn, dit is hoe de Denen er nu sportief voor staan op het Europees kampioenschap: verliezen is geen optie, gelijk spelen is amper een reddingsboei, alleen winst geeft ademruimte.

Er was nochtans een rode loper uitgerold voor de Denen. Drie keer thuis in Parken in Kopenhagen: een opwarmertje tegen Finland, een zware klus tegen België en een afsluiter tegen Rusland om te kiezen tegen wie ze in de achtste finales moesten. In het opwarmertje ging het fout. De sterspeler van de ploeg ging liggen zonder contact en was een paar minuten niet meer onder de levenden.

Eerst zijn kapitein, daarna de eigen medische staf en vervolgens de hulpdiensten haalden hem terug. De beelden waren beklijvend, de verslagenheid enorm. Wat nog restte van die wedstrijd werd later die avond afgewerkt. Daarin waren de Denen de betere ploeg, schoten 22 keer op doel tegen één keer voor de Finnen. Resultaat: 0-1 voor de Finnen, alleen mogelijk in het onrechtvaardige voetbal. “We hadden beter niet gespeeld”, zuchtte bondscoach Kasper Hjulmand en niemand die daar opportunisme in zag.

Boodschap van/aan Eriksen

De centrale vraag voor de Rode Duivels vanavond is deze: hoe ga je deze wedstrijd in? Met het mes tussen de tanden? Niet vergeten, de Denen zijn Vikingen. Tot aan de collaps van Eriksen was Denemarken-Finland een behoorlijk harde wedstrijd. Of ontzie je de getormenteerde tegenstand een beetje? Bij de Belgen lopen nogal wat al of niet zelfverklaarde vrienden van Eriksen of minstens ex-ploegmaats en één huidige (Romelu Lukaku) rond. Die zijn allemaal onder de indruk en hebben één na één hun sympathie laten blijken.

Vooraf zal wellicht een boodschap van Eriksen aan de Denen en omgekeerd van het voetbal aan Eriksen te zien zijn. Welk effect heeft dat op de ingesteldheid waarmee de Denen op het veld zullen komen? Die vraag speelt vooral in België, minder ten noorden van ons.

Hjulmand heeft dan wel gezegd dat wie niet wil spelen dat zelf mag beslissen en dat hij niet boos zal worden, maar sowieso moeten de Belgen zich geen illusies maken. De Denen zullen vol de strijd aangaan.

Superieur in Europa

Denen vinden zich nu eenmaal het beste dat de wereld te bieden heeft en achten zich verheven boven elk ander land in Europa. Daaraan koppelen ze een voor ons net iets te kille zakelijkheid, wars van al te veel emotie. Het zou helpen als iemand de Rode Duivels het superioriteitsdenken van de Denen uitlegt samen met hun spelwijze, looppatronen en tricks op standaardfases. Of een paar afleveringen van Vikings laat zien, kwestie van hun onverschrokkenheid en dadendrang historisch te duiden.

De al te makkelijke nederlagen tegen de Rode Duivels in de Nations League (0-2 in eigen Parken en 4-2 in Leuven) zinderen nog na. De selectie is in tegenstelling tot toen wel compleet, maar erg zal de opstelling niet verschillen. Denemarken speelde thuis een 4-3-3 en in België in een verdedigende 4-2-3-1.

Denemarken is af en toe een toernooiploeg. Op worldcups kwam dat er nog niet altijd uit, met slecht één kwartfinale op vijf deelnames. Drie jaar geleden in Rusland verloren ze geen enkele keer. Ze wonnen van Peru (0-1) en speelden ook in de groep gelijk tegen zowel wereldkampioen Frankrijk (0-0) als Australië (1-1). In de achtste finale verloren ze pas na strafschoppen (1-1 en dan 3-2) van de latere finalist Kroatië.

Op Europese kampioenschappen hadden ze meer succes, met als uitschieter natuurlijk die onwaarschijnlijke eindoverwinning in 1992 toen ze in laatste instantie uit vakantie werden teruggeroepen na de diskwalificatie van Servië/Joegoslavië. Ze klopten in de halve finale het ijzersterke Nederland, regerend Europees kampioen, en in de finale Duitsland, regerend wereldkampioen.

A job to do

Bondscoach Roberto Martínez is wel degelijk op zijn hoede voor decompressie. Dat bleek al meteen na de wedstrijd tegen Rusland toen hem de vraag werd gesteld of de optie ‘niet spelen’ ooit op tafel lag. Hij zei toen iets van de strekking: “Het kwam nooit ter sprake want we wisten al snel dat hij oké was. Het is natuurlijk heel erg wat er is gebeurd, but we have a job to do.”

Zijn eigen communicatie draait dan ook rond de Rode Duivels en daar zijn issues genoeg voor de natie om zich zorgen over te maken of minstens om te bekommeren. Centraal stond eergisteren de ook al verrijzenis van Axel Witsel. Zoals al eerder bekend was – maar dat paste niet in het plaatje van een mirakel – was de pees van Witsel niet helemaal afgescheurd en bleek de scheur ook niet uitgerafeld. Dat zijn voortekenen die kunnen tellen. Komt daarbij dat bij een langdurige revalidatie de discriminerende factoren vaak tijd en geld zijn in combinatie met de conditie en het helend vermogen van de atleet. Witsel heeft van alles op overschot. Orthopeed Geert Declercq en kinesitherapeut Lieven Maesschalck vertelden niks anders in hun fel bijgewoonde persconferentie.

Het wordt nu afwachten wanneer wie kan of mag spelen. Het zou hoogst onverstandig zijn om nu al zowel Axel Witsel (achillespeesruptuur), Kevin De Bruyne (oogkasbreuk) als Eden Hazard (van alles en nog wat, maar vooral gebrek aan fysieke paraatheid) aan de aftrap te brengen. Martínez kennende zal hij de basiself die klinisch en cynisch Rusland opzijzette belonen met een tweede start, maar van als het kan/moet zijn dragende spelers inbrengen.

De enige wissel die hij wel moet doen, is die van de avonturier Thomas Meunier in de plaats van de meer gedisciplineerde Timothy Castagne. Dat is koren op de molen van wie twijfelt aan het verdedigende compartiment van België.