Op vijf centimeter van de hemel: Club Brugge ziet goal van de kwalificatie op de lat sterven

De hemelsluizen boven Olimpico gingen opnieuw open. En de geschiedenisboeken konden definitief dicht. Weg stunt. Weg achtste finales van de Champions League. Het wordt donderdagavondvoetbal voor Club, na Nieuwjaar. Zonde. Echt Zonde.

’t Was nog niet eens rust in Rome, toen Sobol tijdens een eerste stortbui afdroop. En Clement foeterde op zijn physical coach. Nijdig omdat Deli niet vroeger op de atletiekpiste klaarstond om in te vallen. Want Sobol hád al geflirt met een tweede geel. Les geleerd, denk je dan, maar Sobol besloot luttele minuten later om nóg eens aan de rem te trekken. Tja...

Lang moest het veelvuldig vergrijp van de Oekraïner uiteindelijk bekopen. Arme Noa. Had je nu niemand anders kunnen wisselen, coach?

Net hij die van niets iets kan maken. Die kan dribbelen met zijn ogen dicht. Hij ook die Club nog even hoop had gegeven, met een knappe dribbel en een stevig schot – Vormer trapte de 1-1 netjes binnen. Waarna De Ketelaere er, na slecht uitvoetballen van Hoedt, ei zo na 1-2 van maakte.

Club was tijdens die twintig minuten goed áán de bal. Het gaf blijk van kwaliteit, ervaring én overtuiging. Rome zien en... er vol in geloven. Maar je bent natuurlijk maar zo sterk als je verdediging.

Soboltje nam na één minuut geel. Kossounou en Mata verkeken zich in een en dezelfde schijnbeweging, waarna Luis Alberto Mignolet tegenkwam en Correa zich vinniger in de zestien toonde: 1-0. Diezelfde Mata trapte halfweg de eerste helft ook nog eens in de val van Immobile. Overmoedige en vooral nodeloze strafschopfout aan bijna de achterlijn... Ciro stapte naar de stip en dan weet je hoe laat het is.

Clement wreef over zijn bol. Een kwartiertje later deed Sobol het licht uit.

Correa net naast de verste paal. Marusic in de korte hoek op Mignolet. En Immobile op een snelle counter – na wederom balverlies van Balanta – over de lat. Kansen genoeg op 3-1, maar Lazio liet na om de finale messteek uit te delen.

De dood of de gladiolen, dacht Ruud Vormer. Als je dan toch in Rome bent, kan je maar beter strijden tot je erbij neervalt. Of je nu met elf speelt of met tien. Vormer gooide het leer nog eens voor doel – zoals alleen hij dat kan – en die andere (tweevoudige) Gouden Schoen knikte de gelijkmaker binnen.

Lazio werd zenuwachtig. Immobile zat al in de dug-out – Italiaanse arrogantie – en Clement gooide met Okereke zijn laatste troefkaart op tafel. Club stapte het casino in. De blessuretijd begon...

Minuut 92. Mignolet was mee in de aanval getrokken. Okereke werd plots vrijgespeeld op rechts. Zette voor. Vormer miste zijn schot. De Ketelaere – wéér hij – kreeg het leer pardoes voor zich. Haalde uit. Reina was geklopt. Maar de onderkant van de lat hield blauw-zwart van het delirium. Van een nooit gerealiseerde stunt.

Vijf centimetertjes. Voor eeuwig op het geheugen gegrift van Charles De Ketelaere en van de hele Club-familie. Sneu.

Clement baalde. En applaudisseerde. Zwevend tussen teleurstelling en fierheid. Met tien man terug geknokt tegen Lazio. Acht knappe punten gesprokkeld in deze groepsfase, dankzij twee zeges tegen Zenit Sint-Petersburg en twee gelijke spelen tegen de Italianen. Waar is het dan fout gelopen?

Níet thuis tegen Lazio – Mignolet voorkwam toen in het slot nog een nederlaag, met een knappe save –, wel tijdens de dubbele confrontatie tegen Dortmund. Daar waar Lazio 4 op 6 pakte, ging Club telkens met 3-0 onderuit.

Het neemt niet weg dat Clement en zijn groep andermaal gecharmeerd heeft in Europa. Club was de voorbije twee maanden een meer dan waardige ambassadeur van het Belgische voetbal. Met Charles De Ketelaere als exponent – de stembrieven voor de Gouden Schoen zijn deze week uitgestuurd.

Bedankt Club. En tot in de Europa League. Jammer genoeg. (NP)