Op de motor van Declercq zit weinig sleet: ‘Evenepoel kan op me rekenen’

Op de olympisch getinte ploegenvoorstelling, afgelopen zaterdag in Küsnacht, droeg hij tijdens de triomfantelijke intrede van QuickStep-Alpha Vinyl op de catwalk trots de Belgische vlag. Symbolisch voor de rol die hij hier in de Ronde van Zwitserland kreeg toebedeeld. Tim Declercq (33) doet wat hij altijd al heeft gedaan en tot het einde van zijn dagen in het profpeloton zal doen: werken, dedju! Kilometerslang op kop.

De covidbesmetting, die een ontsteking van het hartzakje (pericarditis) veroorzaakte en zijn klassieke voorjaar grotendeels om zeep hielp, is gelukkig nog slechts een vage herinnering. “Na een prima hoogtestage in de Sierra Nevada heb ik opnieuw een goed gevoel te pakken. Daar ben ik blij om”, lacht hij de tanden bloot.

Schade liet het virus niet na, Declercqs fysieke mogelijkheden bleven intact. “Ik kan nog steeds wat ik vroeger kon”, knikt hij. “Met bijzondere dank toch wel aan de ploeg, die me toeliet, ja zelfs verplichtte om te rusten en op die manier nefaste gevolgen op lange termijn uitsloot. Ik word er natuurlijk niet jonger op. Maar op dit moment heb ik niet de indruk dat er gigantisch veel sleet op me zit.”

Geloof in eindzege

Declercq eiste de voorbije dagen prominent zijn plaats op vooraan in het peloton. Hij hield de kloof met vluchtersgroepjes binnen de perken, zette zijn kopman uit de wind of lanceerde hem bij het aansnijden van de finale. Een kopman die eens niet naar de naam Asgreen, Lampaert of Alaphilippe luistert en een Vlaamse klassieker of een etappe in een rittenkoers moet winnen, maar wel Remco Evenepoel, vol in strijd voor het klassement.

“Het vergt een totaal andere aanpak die het wel plezant maakt”, vindt hij. “Eigenlijk kunnen we er met zijn allen maar beter aan wennen in de ploeg. Als je ziet hoe Evenepoel momenteel rondrijdt en hoe snel hij evolueert, dan ben ik ervan overtuigd dat we dit in de toekomst meer zullen moeten doen.”

Volgens Declercq zit een podium, misschien wel de eindzege, erin voor Evenepoel in de Ronde van Zwitserland. “Het is niet tegen Polleke van achter de hoek dat hij hier rijdt, maar voorlopig hoort hij wel bij de beteren. Afwachten wat het gaat geven op de langere cols boven de 2.000 meter. Ik denk wel dat hij een goede kans maakt, zeker met die afsluitende tijdrit in gedachten.”

Welke taak Declercq nog wacht in die beslissende fase? “Op papier ben ik de minste klimmer van de ploeg. Mijn job zal zich dus vooral in het begin van die zware ritten situeren. Evenepoel kan op me rekenen. Al moet ik in het vooruitzicht van de Ronde van Frankrijk ook wat op zoek gaan naar de juiste balans. Niet te diep in mijn krachtenarsenaal tasten en energie sparen waar en wanneer het kan.”

Asgreen onzeker

De definitieve Tour-selectie laat nog even op zich wachten, maar er wordt aangenomen dat Declercq daarin zijn plaats verovert. “Het is in elk geval een doel.” Liever dan een Vuelta in dienst van Evenepoel? “Ik vrees dat dat een beetje van het goede te veel zou zijn. Twee grote rondes zijn voor een pure klimmer misschien nog wel haalbaar, niet voor mannen van tachtig kilogram zoals ik.”

Een Tour-selectie voor Kasper Asgreen lijkt dan weer minder waarschijnlijk. De vleeswonden aan de elleboog en de knie na zijn val in Zwitserland zijn erger dan eerst gedacht. De Deen werd gisteren met de auto naar Herentals gebracht, waar de blessures worden behandeld.

De vraagtekens rond Asgreen hebben vooralsnog geen invloed op de kansen van Yves Lampaert. “De voorbije twee jaar reed ik door een sleutelbeenbreuk en de geboorte van mijn zoon de Tour niet. Dit jaar wil ik er wel bij zijn. Ik schat de kans op 70 procent. Als ik ga, krijg ik een rol in dienst van Fabio Jakobsen, met als taak om bij het ingaan van de slotkilometer de sprinttrein op de rails te zetten.”