Onstuimige Van der Poel koerst bij rentree in Vlaanderen als volleerd tacticus

Mathieu van der Poel heeft voor de tweede keer Dwars door Vlaanderen gewonnen. In de sprint in Waregem versloeg hij medevluchter Tiesj Benoot. ‘Ik was goed, maar nog niet super.’

Daar schemert dan toch iets door van Mathieu van der Poel, de rekenaar, de tacticus. Hij reageert in de slotfase van Dwars door Vlaanderen weliswaar geregeld op een spervuur aan demarrages van zijn zeven medevluchters, maar monstert in enkele windstiltes ook de anderen.

Gaan jullie Victor Campenaerts halen, die zojuist aan zijn vierde van vijf ontsnappingspogingen is begonnen? Ik niet, deze keer. Laten we Tom Pidcock rijden? Wie neemt nu de verantwoordelijkheid?

De aanpak betaalt zich uit. Als vlak voor de laatste twee kilometer Tiesj Benoot wegrijdt, is hij het die overtuigend het gat dicht, in de wetenschap dat dit het beslissende moment is. Even beweegt hij de elleboog, een verzoek aan de Gentenaar van Jumbo-Visma om even de kop te nemen; je ziet het hem zelden doen. Echt nodig is het niet. Als hij van kop af de sprint inzet, is Benoot kansloos.

Van der Poel is voor het eerst na zijn rugblessure terug op Vlaamse wegen en rijdt meteen naar de overwinning. Drie jaar geleden boekte hij hier, bij het stadion van Zulte Waregem, zijn eerste zege in de WorldTour, de hoogste divisie van het wielrennen. Op de streep krijgt hij applaus van de geklopte Benoot.

Geen superzware finale

Dat dit een nieuwe versie van de alleskunner is gaat ver. Maar veel van zijn eerdere overwinningen kenmerkten zich altijd door drieste aanvallen, akelig vroeg in de race ingezet. Of hij keerde terug uit verloren positie. Heeft de kwetsuur, die hem bijna drie maanden uit de koers heeft gehouden, hem tot het inzicht gebracht dat enige voorzichtigheid gepast is?

“Nee, niet echt”, verklaart hij na de huldiging. Dat hij wat behoudender reed had te maken met het profiel van de race. “In de finale zaten geen moeilijke passages meer. Het zou niet de juiste tactiek zijn geweest om aan te vallen. Iedereen zou reageren. Op het laatst was het wel moeilijk te controleren. De anderen keken ook naar mij. Ik heb alles goed gedaan.”

Opgewekt praatje

Voor de start in Roeselare zijn alle ogen gericht op Van der Poel (27) en de tweevoudige winnaar van de Tour de France Tadej Pogacar (23). Voor de kopmannen van Alpecin-Fenix en UAE Team Emirates wordt bij het vertrek naast het treinstation een plekje vrijgehouden in de voorste linie van het peloton. Er is nog tijd voor een opgewekt ogend onderling praatje, voordat miss België Chayenne Van Aarle de renners in gang schiet. Het is een laatste krachtmeting voor de Ronde van Vlaanderen, komende zondag.

Beiden hebben zo hun eigen motieven om hier te rijden. De Nederlander is nieuwsgierig hoe zijn rug zich houdt tijdens het onbarmhartige gestuiter op de stenen. Als voorbereiding op de Ronde is het niet eens nodig, hij voelt dat de vorm goed is. De Sloveen wil in deze race en de Ronde vooral ervaring opdoen voor de vijfde etappe in Frankrijk komende zomer, waar onderweg naar Arenberg twintig kilometer aan kasseienstroken wacht.

Wat ze gemeen hebben: ze willen graag koersen, altijd, overal. Ze vertellen het voor de start: dit parcours leent zich voor aanvallen. Beiden zijn meermaals na indrukwekkend lange solo’s met de handen omhoog de eindstreep gepasseerd.

Aanval Ineos

Tot het gehoopte duel komt het niet. Op de Berg ten Houte, een kasseienklim op 69 kilometer van de finish, versnellen de Britten Tom Pidcock en Ben Turner van Ineos Grenadiers. Van der Poel sluit onmiddellijk aan, samen met andere erkende hardrijders als de Zwitser Stefan Küng en de al eerder genoemde Campenaerts en Benoot. Vanuit de verte kijkt Pogacar toe – hij is opgehouden door een eerdere valpartij. Van der Poel: “Op dat moment wist ik dat het met zulke sterke renners beslist was.”

Pogacar probeert op de volgende klim, de Kanarieberg, nog in zijn eentje de aanvallers te achterhalen. Hij komt op een kleine tien seconden, maar ziet dan het gat weer groeien. Het is een ongebruikelijk beeld: de Tour-winnaar, ook succesvol in klassiekers, bezig met een chasse-patate, een jacht die tot niets leidt. Ook als andere renners mee gaan draaien, blijft de achterstand schommelen op zo’n 40 seconden. In Waregem komt Pogacar uiteindelijk als tiende binnen, op 2:08 van Van der Poel.

Hij heeft zeker een lesje geleerd, is zijn reactie. “Het was heel hectisch en chaotisch vanaf het begin. Ik heb door die crash enkele posities verloren. Ik had meer voorin moeten zitten.”

Tikje verrassend: ook Van der Poel ziet nog ruimte voor verbetering. Hij voelde naar eigen zeggen de Italiaanse rittenkoers Settimana Coppi e Bartali, waarin hij vorige week een etappe won, nog in de benen. “Ik ben niet helemaal hersteld, ik hoop zondag wat beter te zijn.” Hij heeft gezien hoe sterk zijn rivaal Wout van Aert en medefavoriet voor de Ronde was de afgelopen periode. “Ik weet wat er nodig is om hem te kunnen volgen.” De remedie: een paar dagen rust. Een kwestie van beheersing en berekening.