Neen, Alfred Schreuder zal op Jan Breydel niet herinnerd worden als de Grote Trainer van de Hollandse School

Bij winst morgen op de Bosuil mag Club Brugge zich voor de achttiende keer in de club­geschiedenis kampioen van België noemen. Drie op een rij zou dat zijn. Ondanks het matige voetbal zou het ook een fijn afscheidscadeau zijn van trainer Alfred Schreuder (49), die naar Ajax gaat. Hij is niet meer dan een passant in de Club-geschiedenis.

Stel: over twintig jaar kijkt een jonge voetbaljournalist van deze krant terug op het seizoen 2021-2022, de jaargang waarin 56 personen en een vennootschap werden doorverwezen naar de rechter omdat ze wellicht niet zo’n propere handen bleken te hebben, twee wedstrijden werden stilgelegd omdat er supporters op het veld liepen, een vuurpijl in het bezoekende vak werd gesmeten, bestuurders allerhande begonnen te morren omdat de overheid dreigde te morrelen aan de sociale en fiscale voordelen en terloops ook nog eens gokreclame wilde verbieden, en, o ja, een sympathieke Brusselse club die voor het eerst in achtenveertig jaar nog eens op het hoogste niveau acteerde voor de zowat enige positieve noot zorgde.

Zou die confrater dan Alfred Schreuder vermelden als trainer van de – laten we even kort door de bocht scheren – landskampioen? Zal, met andere woorden, Schreuder een blijvende indruk hebben nagelaten of alleen maar als een passant gezien worden? Áls hij al herinnerd zal worden.

‘Als bestaat niet in het leven’, zo repliceerde Schreuder vorige zondag kribbig tegen een voetbalreporter die vroeg of Union kampioen zou zijn geworden, mocht Dante Vanzeir een dik half uur voordien gescoord hebben vanop elf meter. Die reporter had net zo goed kunnen vragen of Club Brugge wel zou gewonnen hebben, mocht Schreuder niet alsnog zijn beste speler van de laatste maanden, Andreas Skov Olsen, hebben ingebracht. Die zorgde met zijn mindere rechtervoet voor de perfecte assist op Hans Vanaken, die alleen nog maar ja moest knikken.

En als er dan toch iets gevraagd móést worden op die persconferentie na de wedstrijd, was het waarom net die Skov Olsen op de bank moest beginnen in een beslissend duel om de titel. Wat dacht die Schreuder wel toen hij elf namen doorgaf voor het wedstrijdblad: iets met ‘als’ en ‘dan’? Oké, Union was het beste team in de competitie en speelde zondag op eigen veld, maar dan nog moet je – uitgerekend als Nederlandse coach, altijd net iets zelfbewuster dan trainers van andere nationaliteiten – toch uitgaan van eigen kracht, neen?

Ook woensdag, in Jan Breydel, prefereerde Schreuder werkkracht boven finesse, maar bovenal had hij een sterke Mignolet en een flinke portie mazzel nodig om te kunnen overleven. Naast Mignolet was Jack Hendry verdedigend én aanvallend de beste Bruggeling en die zat al maanden op de bank omdat Schreuder hem minder geschikt achtte dan Stanley Nsoki. Die laatste is, laten we wel wezen, een ongeleid projectiel, soms gaat het licht uit bij de Fransman. Geldt dat ook voor de trainer van Club?

Soepje

‘Harken’, zo omschreef analist Marc Degryse het spel van Club op Union in Het Laatste Nieuws. Drie maanden geleden had diezelfde Degryse het over een ‘soepje’ wanneer de tactiek van blauw-zwart ter sprake kwam. Dat zijn geen complimenten aan het adres van Alfred Schreuder, die in Brugge vooral opviel door zijn eigenzinnige optreden. Hij maakte van Ruud Vormer definitief een supersub, liet Noa Lang eventjes naast de ploeg en deed dus tegen Union twee keer hetzelfde met Skov Olsen. De resultaten geven Schreuder deels gelijk, maar zijn belofte van vlot combinatievoetbal werd niet waargemaakt.

Het minste wat je van Club zou mogen verwachten, is totaaldominantie in eigen land. Laten we zeggen: het Bayern-scenario. Voorspelbaar, saai, tien jaar na elkaar kampioen, maar wel altijd tevreden fans. Als je de grootste, de rijkste, de beste bent en ook nog eens een trainer haalt die gepokt en gemazeld is in competities waar aanvallend voetbal wordt gepredikt, dan zou je verwachten dat Club sinds de komst van Alfred Schreuder op 3 januari 2022 de rest naar huis heeft gespeeld. Quod non.

Zelfs de negen opeenvolgende competitiezeges tussen 13 februari en 24 april waren zelden het resultaat van droomvoetbal. Tegen Union behaalde Club tien op twaalf – één keer onder Clement, drie keer onder Schreuder –, terwijl dat in een rechtvaardige voetbalwereld hooguit drie op twaalf zou geweest zijn. Dat is: áls voetbal een rechtvaardige sport zou zijn. Maar als bestaat niet in het leven, volgens een tijdelijk in ons land residerende wijsgeer.

Als bestaat natuurlijk wél. Als Philippe Clement niet naar Monaco was vertrokken, zat Schreuder nu niet in de Brugse dug-out. En dan hoefden we geen bedenkingen neer te pennen over matig voetbal en vreemde, weinig rechtlijnige tactische keuzes. Charles De Ketelaere als wingback op links, echt? Schreuder wilde het talent meer achter de bal hebben, klonk het. Waarna hij hem in de volgende match toch weer vooraan zette, vóór de bal dus. Geloofwaardig en consequent is anders.

Kladboek van Sinterklaas

“Schreuder blijkt niet meer de romanticus die hij bij zijn aanstelling was”, besloot de chef voetbal van Het Laatste Nieuws. Columnist Hugo Camps hekelde het feit dat Schreuder de hele tijd zit te ­schrijven tijdens een wedstrijd. “Het leek wel een kladboek van Sinterklaas voor kleine jongetjes.”

Neen, voetbalvrienden voor het leven heeft de Nederlander niet gemaakt.

Wanneer dit seizoen er op zit, vertrekt Schreuder naar Ajax. Woensdagavond meldde De Telegraaf dat Ajax ‘op hoofdlijnen’ akkoord was om Schreuder een contract voor twee seizoenen te geven met nog een optie op een extra jaargang. Merkwaardige timing overigens: een kwartiertje na de thuiszege van Club tegen Union en die van Ajax tegen Heerenveen, wat de Ajacieden hun 36ste landstitel opleverde. Schreuder wacht een ‘monsterklus’, wist de ingewijde van De Telegraaf nog. Droge reactie van Schreuder achteraf: “Als bestaat niet.” Tot afgelopen donderdagnamiddag, toen Ajax, Club Brugge en Schreuder met een officiële communicatie naar buiten traden.

Ach, als Ajax belt, laat je alles vallen. Dan zet je niet The Clash op om mijmerend naar ‘Should I Stay or Should I Go? te luisteren, waarna het antwoord op die vraag zich moet aandienen. Je hoeft de vraag niet eens te stellen. Go! Ook al heeft Schreuder dan een zeer beperkte ervaring als hoofdcoach. Anderhalf seizoen bij FC Twente, een paar keer als depanneur, één seizoen bij Hoffenheim en nu dus een maand of vijf in Brugge. Drie seizoenen geleden was hij wel al eens assistent in de Johan Cruijff ArenA, onder Ten Hag – en vorig seizoen bij Barcelona onder Ronald Koeman –, maar de stap naar hoofdcoach bij de grootste, meest veeleisende en minst geduldige club van Nederland is nog altijd een flinke stap.

Koel en afstandelijk

In Brugge kun je met ploetervoetbal nog wegkomen, de slogan luidt er niet voor niets ‘No sweat, no glory’. In Amsterdam gaan ze eerder uit van ‘No swag, no glory’. Het moet mooi zijn, dominant, een tikkeltje hautain, gebaseerd op een superieure techniek, fysiek en mentaal overwicht, en een stabiele ondersteunende tactiek, 4-3-3 door de eeuwen heen. Bij Club past Schreuder zich in een 3-4-2-1 aan de tegenstander aan, bij Ajax zal hij met pek en veren worden afgevoerd als hij dat zou aandurven. “Geen gespreid bedje”, waarschuwde de Nederlandse journalist Sjoerd Mossou al in de voetbalpodcast van Algemeen Dagblad.

Anderhalf miljoen euro zal Ajax naar verluidt moeten dokken om het contract van onbepaalde duur van Schreuder af te kopen. Een habbekrats voor de rijke Amsterdammers, een fijne som voor Club, dat dan een maand de tijd heeft om een nieuwe hoofdtrainer te vinden. Erg zullen ze dat wel niet vinden in het Jan Breydel­stadion. De relatie met hun trainer wordt door waarnemers als zakelijk omschreven.

Het Laatste Nieuws insinueerde woensdag dat de aanpak van Schreuder in alle geledingen van de club in vraag wordt gesteld. De passionele samenwerking die er was met Michel Preud’homme, Ivan Leko en Philippe Clement, de vorige kampioenenmakers bij Club, is er nu niet. Ook tegenover de media gedraagt Schreuder zich afstandelijk. Misschien is hij in de omgang best een aardige kerel, geintje op z’n tijd, gezellig een kroket uit de muur halend, maar we schatten dat hij in blauw-zwarte milieus niet zal worden herinnerd als een Grote Trainer uit de Hollandse School.

Columnist Nico Dijkshoorn schreef in Het Nieuwsblad dat Schreuder “Club Brugge zal verlaten zoals je een hond aan een boom achterlaat wanneer je op vakantie gaat”. Alleen voetbalwatcher Aad de Mos is nog positief. “Een goede keuze”, noemde hij Schreuders overgang naar Ajax. Maar ja, die De Mos pronostikeert nu eens altíjd verkeerd.