Mollema grijpt zijn enige kans en wint ‘Il Lombardia’

Hij hangt de tong geregeld buitenboord, hij blaast de wangen vol, hij schuddebolt, van links naar rechts, het is zo’n beetje zijn handelsmerk, maar Bauke Mollema weet dat het allemaal in dienst is van wat hem net zo goed kenmerkt: hij valt nooit stil. Het overkomt hem ook zaterdagmiddag niet, op de steile oevers van het Comomeer. Hij rijdt op de Civiglio weg uit een groep met favorieten op 18 kilometer van de eindstreep en hij blijft weg. Mollema wint in het eerste vallende herfstblad in Italië de Ronde van Lombardije.

Het is de tweede zege van een Nederlander in de allergrootste klassiekers van dit jaar. Spectaculair was de manier waarop de 24-jarige Mathieu van der Poel in de lente vanuit geslagen positie naar de winst sprintte in de Amstel Gold Race. De wijze waarop de 32-jarige Monegask, voormalig noorderling, de grote namen aftroeft in een van de vijf monumenten in de wielrennerij is slim en overtuigend tegelijk.

13 zeges

Het is zijn dertiende zege in zijn profcarrière, waarin tot deze zaterdag een ritwinst in de Tour de France van 2017 als het pronkjuweel gold – ook daarin ging hij ver voor de finish alleen op avontuur en weigerde hij stil te vallen. Mollema is de derde Nederlander die ‘Il Lombardia’ op zijn naam schrijft. Voor zijn voorgangers moet een duik in de geschiedenis worden genomen. Hennie Kuiper won in 1981, Jo de Roo in 1962 en 1963.

Zo eindigt een ook voor Mollema bijzonder seizoen. In de Giro d’Italia, de ronde die hij van de drie eigenlijk het minst liefheeft, eindigde hij als vijfde. Ondanks enkele aanvalspogingen lukte het niet in de Tour de France een rol van betekenis te spelen. Hij werd achtentwintigste in de eindrangschikking. Daarna weerde hij zich met succes in een nieuwe discipline tijdens kampioenschappen, de gemengde ploegentijdrit. In augustus maakte hij deel uit van het team dat Europees kampioen werd, eind september was er zelfs het wereldkampioenschap.

Intussen kwam ook het bericht voorbij dat zijn ploeg Trek-Segafredo de Italiaan Vincenzo Nibali voor het komende seizoen heeft gecontracteerd. Het betekent de komst van alweer een kopman, nadat vorig jaar de Australiër Richie Porte was binnengehaald. Mollema is er de man niet naar met de vuist op tafel te slaan om zijn plek op te eisen, hij zegt te snappen dat teams tegenwoordig rijden met meerdere troeven. Maar met zijn prestatie van zaterdag maakt hij wel duidelijk dat hij bij de invulling van de dienstroosters voor het volgend jaar een prominente rol mag verlangen.

Geen favoriet

Mollema behoorde in de voorspellingen voor de 243 kilometer lange koers niet tot de grote kanshebbers. Het veld was loodzwaar bezet, met onder anderen Vuelta-winnaar Primoz Roglic, Nibali, die al twee keer de sterkste was in Lombardije, Tour de France-winnaar Egon Bernal en oud-wereldkampioen Alejandro Valverde.

Het weerhoudt hem er niet van de aanval te kiezen. Hij vertrekt op de helling van de Civiglio nadat een ontsnappingspoging van Valverde onschadelijk is gemaakt. De beklimming van de gevreesde Muro di Sormano heeft daarvoor niet tot grote verschillen geleid. Er wordt vanaf dan vooral naar elkaar gekeken.

Mollema zei na afloop dat dit zijn enige kans was. “Ik wist dat ik moest gaan. De anderen zijn veel explosiever dan ik. Maar ik kan altijd blijven rijden.’”Hij bouwt snel een voorsprong op van 20 seconden, het is voor hem het signaal dat een monumentale eindzege in zicht komt. De nogal hachelijke afdaling gaat hem goed af, hij kent de wilde slingerbochten en krappe doorgangetjes nog van de Giro eerder dit jaar. “Daar zouden ze niet sneller kunnen rijden dan ik. De laatste tien kilometer was het vervolgens de hele tijd vol gas naar de finish.” Op de laatste klim, de San Fermo della Battaglia, houdt hij de ketting zelfs op het buitenblad. Hij rijdt op durf en vertrouwen: de afgelopen periode bleek hij in Italië uitstekend in vorm te zijn, met een vierde plek in de Giro dell’Emilia en een zevende in Milaan-Turijn. “Ik voelde me de hele week al goed. Ik moest wachten op het moment.”

Achter hem komt een gezamenlijke jacht maar niet op gang. Uiteindelijk is het Roglic die dan maar in zijn eentje probeert het gat met de maar door malende Mollema probeert te dichten, maar de achterstand slinkt nooit angstwekkend snel. Halverwege de San Fermo della Battaglia wordt de Sloveen zelf weer ingerekend. Valverde onderneemt een poging, maar ziet Bernal voorbij komen. Als ze samen over de finish komen, is de Nederlander er zestien seconden eerder al gepasseerd, met de armen gespreid en één keer vol ongeloof naar zijn helm grijpend. De Spanjaard drukt nog zijn wiel voor de Colombiaan over de streep en wordt daarmee voor de derde keer tweede. Mollema: “Misschien hebben ze me wel onderschat. Ik wist ook dat ik een beetje geluk nodig had.”

Bau en Lau

Zijn zege van betekent ook nog een onverwacht slothoofdstuk in het heldenverhaal van ‘Bau en Lau’, daterend uit de Tours van 2013 en 2014, toen Mollema en Laurens ten Dam meestreden voor een sterke eindklassering. Waar Mollema wint in Lombardije, rijdt Ten Dam er zijn laatste meters van zijn profcarrière. Vooraf is afgesproken dat ze bij wijze van afsluiting samen gaan eten. De rekening is vanzelfsprekend voor Mollema.