Marathonloper Bashir Abdi: ‘Lopen is mijn medicijn tegen alles’

Huldigingen, fotoshoots, sponsorverplichtingen. Sinds zijn olympisch brons rende Bashir Abdi van hot naar her. Zondag, in de marathon van Rotterdam, plant hij een aanval op het Europese record.

Het wonder in Sapporo

8 augustus 2021. Eliud Kipchoge heeft net zijn olympische titel op de marathon verlengd, maar voor het zilver en brons zijn ze nog met zijn drieën: Abdi Nageeye, Bashir Abdi en Lawrence Cherono. Nageeye oogt nog fris, Abdi zit op zijn tandvlees. De twee zijn leeftijdsgenoten, trainingsmaatjes en vluchtelingen uit Somalië. Nageeye laat zijn goede vriend niet aan zijn lot over en schreeuwt hem over de finish. Zilver voor Nageeye (2u09:58), brons voor Abdi (2u10:00). De twee vallen elkaar in de armen, moe maar doodgelukkig.

“Ik heb die beelden al duizend keer herbekeken en elke keer krijg ik kippenvel”, zegt Abdi. “Het was echt een voorbeeld van hoe je samen een droom kunt doen uitkomen. In de maanden voor de Spelen trainde ik elke dag met Abdi en meestal moest ik hem aanmoedigen: ‘Komaan, niet opgeven, niet lossen.’ In Sapporo waren de rollen omgekeerd. Het enige verschil is dat er tijdens de Spelen camera’s op ons gericht waren en heel de wereld toekeek, tijdens de stages zag niemand het. Daarom ben ik Abdi ook niets verschuldigd, want voorheen had hij mij nodig. Dat maakt het verhaal net zo mooi.

“Ik geef toe dat het een wonder was dat ik die medaille won, want ik kon de dagen ervoor niet slapen. Ik had zóveel last van jetlag. Ik nam uit wanhoop een slaappilletje, maar dat maakte het nog erger. Ik heb tijdens een marathon nog nooit zoveel cafeïnegels gegeten. Bij elke bevoorrading nam ik een nieuwe, om de drie à vier kilometer. Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen, want vierde is echt de meest ondankbare plaats.

“Op mijn sociale media heb ik nog altijd niet alle berichten kunnen beantwoorden. Het waren er duizenden. En ik wil dat niet in handen geven van een of andere marketeer die een geprepareerd antwoord stuurt. Voorts kreeg ik vragen voor van alles en nog wat. Ik probeer dezelfde Bashir als altijd te zijn, maar ik had het soms zo druk dat er geen tijd was voor mijn gezin. Maar in december wil ik zéker thuis zijn want dan bevalt mijn vrouw van ons derde kindje.”

De herkansing in Rotterdam

In 2018 maakte Abdi zijn marathondebuut in Rotterdam. Hij werd achtste in 2u10:46. Bij zijn tweede marathon, in april 2019 in Londen, stelde hij het 24 jaar oude Belgische record van Vincent Rousseau scherper tot 2u07:03, wat hij vervolgens in Chicago (2u06:14) en in Tokio verbeterde. Zijn besttijd staat nu op 2:04:49. Morgen wil hij op de Coolsingel een ander record aanvallen: het Europese van de Turk Özbilen (2u04:16).

“Helaas loopt mijn maatje niet mee. Hij is in New York voor de marathon, maar ik koos voor Rotterdam. Ik zit al zes maanden per jaar in het buitenland, dan is het plezant om eens een thuismatch te lopen.

“Het wereldrecord op de marathon is voor mij niet haalbaar. Ik weet dat Kipchoge zegt: ‘There are no limits’ maar ik ken die van mij wel. Het Europese record is een realistisch doel. De conditie is goed, ik heb er een goede hoogtestage in Font-Romeu op zitten. Het zal dus van de wind en de hazen afhangen of het me zondag al lukt. Anders kom ik later terug voor een nieuwe poging.”

De finish in Parijs

Abdi is 32 en heeft al heel wat kilometers op zijn teller staan. Parijs 2024 zou weleens de eindmeet kunnen zijn. Olympisch goud: als dat geen afscheid in schoonheid is?

“Ik zal altijd blijven lopen want dat is mijn medicijn tegen alles, maar ik wil op een hoogtepunt stoppen. Ik hoop tot Parijs 2024 wereldtop te zijn, liefst met het Europese record op mijn naam. (grinnikt) Dan kan ik daar zonder jetlag en met meer ervaring voor de zege gaan. Ga ik na mijn sportcarrière ook iets vinden wat me elke dag blij maakt? Die zekerheid heb ik niet. Misschien ben ik wel een beetje bang van het zwarte gat.

“Voor 2022 is het WK in Eugene mijn grote doel. Het enige dat me afschrikt, is het weer ginder. Dat kan heel extreem zijn, net als in Japan. Twee van die marathons op een jaar, dat is niet zo goed voor mijn lichaam. Het EK in München zal niets voor mij zijn. Dat is al een maand na het WK, die periode is te kort om van te herstellen, zelfs voor een 10.000 meter.”