InterviewDaniele Denisty
Mama Daniele over ‘gouden’ Nafi Thiam: ‘Dit is de medaille van de uitputting, de moed en de wilskracht’
‘C’est la medaille du épuisement, du courage et de la volonté.’ Daniele Denisty (55), trotse mama van Nafi Thiam, zag haar dochter gisteren met het mes tussen de tanden winnen. ‘Ik mis het dat ik niet bij haar kon zijn.’
“Ach, ik wéét zelfs niet of de medailles al uitgereikt zijn. Vrijdag, zegt u? Wanneer precies?” Daniele, zelf wereldkampioene en Europees kampioene meerkamp bij de veteranen ouder dan 35, moet erom lachen. “Ik heb dus ook nog geen Kidibull gekocht om te vieren, want ik weet al zeker niet wanneer Nafi naar huis komt.”
Eerst was er natuurlijk de stress van de wedstrijd - verspreid over twee dagen -, nadien kwamen de tientallen telefoontjes van journalisten, radio- en tv-zenders. Ze is moe, zegt ze: “En ik heb niet eens gelopen. Ik zal niet in een tv-studio te zien zijn, ik doe het via Skype.”
▶ Bekijk: Nafi Thiam over haar winst in de zevenkamp
Tranen
Mama Daniele keek samen met haar jongste zoon en Nafi’s ‘broertje’ Ibrahima naar de laatste dag van de zevenkamp, thuis in hun living in Rhisnes, Namen. Geen vol huis, hapjes of drankjes, geen driekleur rond moeders schouders. “Het was eigenlijk een dag zoals een ander. Nafi’s broer en zus hebben het op hun werk mogen volgen. Je kan niet altijd en overal congé nemen, hé? Maar oh la la, j’étais nerveuse. Ibrahima keek soms naar me alsof ik niet meer leefde, alsof ik net vijftig rondjes rond het stadion had gelopen.”
Een kort sms’je hadden mama en dochter na dag 1 van de zevenkamp gewisseld. Nadien volgde de absolute stilte. “Ik weet hoe geconcentreerd ze was, en ik verwacht dan niet dat ze me terugstuurt. Meestal krijg ik iets heel kort, een emoticon, voilà.” Onmiddellijk na afloop van de 800 meter kon Daniele haar ‘poussin’ of ‘kuikentje’ - de bijnaam die ze haar al sinds kindsbeen geeft - gelukkig wel snel spreken. Dankzij het nieuwigheidje dat de Japanners hebben geïntroduceerd in de stadions: een rechtstreekse videoverbinding met het thuisfront.
“Ze vroeg vrijwel onmiddellijk of haar hond Blue de race ook had gezien. (lacht) Die hebben we in de gang moeten zetten, omdat hij wild werd. Maar ik zag veel tranen bij Nafi. Wat wil je? Het is presteren onder erg moeilijke omstandigheden, in een leeg stadion, na vijf jaar trainen, maar ook wachten. En dan zit je ook nog alleen in een appartementje in Japan. Na de eerste dag wist ze ook dat ze beter kon, maar ze had het niet kunnen waarmaken. Het was frustrerend. En dan kwam de ontlading. Het is een moment dat ik daarom het meest mis: de knuffel, samen zijn na de wedstrijd, en nadien het dagje met ons twee.”
Niet de Queen
Welke medaille blinkt in Danieles ogen harder, die van Rio 2016 of die van Tokio 2021? Of is er geen verschil? “Dit is de medaille van de uitputting, de moed en de wilskracht”, zegt Daniele. “Mentaal was het dit keer zwaarder. Queen Nafi, lees ik overal, maar ik noem haar geen koningin: die zit op een troon en laat zich dienen. Nafi is ‘une guerrière’, een strijder. Ze heeft gewonnen met het mes tussen de tanden.”
