Johan Museeuw over donkere periode, vijftien jaar geleden: ‘Ik had beslist: genoeg, ik rij in het kanaal’

‘Ik stond met mijn auto voor het kanaal. Ik had beslist: ‘Het is genoeg geweest, ik rij erin.’’ De emotionele woorden van Johan Museeuw (57) in een interview met Humo hakken erin. Dat hij even diep zat, net na de dopingbiecht, mag duidelijk zijn. Maar vijftien jaar later is het trauma verwerkt, benadrukt hij. ‘Ik ben opnieuw gelukkig.’

22 januari 2007. Op een bijeengeroepen persconferentie in Kortrijk biecht Johan Museeuw, ex-wereldkampioen wielrennen en drievoudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, in de nasleep van de dopingzaak rond veearts José Landuyt op dat hij in de eindfase van zijn carrière zijn toevlucht nam tot verboden middelen. “Ik heb het spel niet altijd honderd procent eerlijk gespeeld”, klinkt het. Museeuw hoopt op die manier een zware last van zijn schouders te schudden. “Ik wist dat ik er een prijs voor zou moeten betalen, maar ik kon niet meer leven met die geheimen. Ik was een van de eersten van mijn generatie die heeft bekend”, zegt hij daar ruim zestien jaar later over in een openhartig interview met Humo.

Wat volgde was volgens Museeuw de hel. “Na mijn biecht ben ik verstoten.” Museeuw raakte geïsoleerd, werd overal waar hij kwam als een paria behandeld. Op een bepaald moment werd hij zelfs persona non grata op de bus van QuickStep, het team waar hij zijn grootste successen had behaald. Dat hakte er zwaar bij hem in. “Ik heb enorm diep gezeten”, blikt hij terug. Even zocht hij zijn heil in een eigen fietsenfabriek, maar ook dat avontuur liep slecht af. “Topsporters worden na hun carrière niet goed opgevangen. Jarenlang wordt alles voor jou gedaan, maar zodra je stopt, is het: ‘Zoek het zelf uit!’ Net dan heb je hulp nodig. Want wat moet je doen met je centen? En vooral: wat niet?”

Ook op persoonlijk vlak gleed Museeuw af. Op een paar vertrouwelingen na voelde hij in die donkere periode alle steun rond hem wegvallen. “In de koers zeggen ze: ‘Als je je rugnummer afdoet, is het gedaan.’ Zo is het precies. Je blijft achter, niemand kijkt nog naar je om. Dat voelt bizar, als je jarenlang bent aanbeden.”

Verwerkt

Uitgerekend zijn allerbeste kompaan uit het eerste deel van zijn leven bezorgde hem in die moeilijke periode een strohalm: de fiets. “Dat heeft me gered. Als ik fietste, stopte het in mijn hoofd even met malen. Gelukkig had ik de fiets nog, toen ik aan de rand van het ravijn stond.” En dat mag vrij letterlijk worden genomen, onthult Museeuw. “Ja, ik heb er gestaan. En dan beslis je: spring ik, of spring ik niet? Gelukkig was er een stemmetje dat zei: ‘Komaan, dat ga je toch niet doen?’ Maar één keer heb ik het echt overwogen. Ik stond met mijn auto voor het kanaal. Ik had beslist: ‘Het is genoeg geweest, ik rij erin.’”

Museeuw vertelde het de Humo-journalist een paar dagen nadat hij in Patrick Lefevere: The Godfather van de koers opnieuw door de mangel was gehaald en weggezet werd als een leugenaar. Met het openhartige, emotioneel zwaar beladen interview tot gevolg.

“Ik had nog niet vaak de kans gehad om mijn hart te luchten. Dat heb ik nu eens gedaan en ik begrijp dat het mensen doet schrikken. Maar ik heb het inmiddels verwerkt”, verzekerde hij ons zelf aan de telefoon. “Het was geen makkelijke opdracht. Vijf jaar lang heb ik me erdoor moeten vechten. Dat lukte dankzij de steun van enkele mensen rond me, maar zónder psychologische hulp. Dat maakt me trots. Ik ben weer gelukkig nu.”

Denk je aan zelfmoord en wil je met iemand praten, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813, via www.zelfmoord1813.be of via de chatdienst.