In Manchester levert de ‘nukkigheid’ van De Bruyne wel winst op

Zijn terugkeer naar het clubvoetbal was er een door de grote poort. In de kwartfinale van de League Cup won Manchester City van Liverpool met 3-2. De hoofdrol was voor Kevin De Bruyne (31). Hij schilderde twee perfecte voorzetten voor doel, Erling Haaland en Nathan Aké scoorden. Hij zette druk en was bij momenten ongrijpbaar voor de Liverpool-defensie.

Pep Guardiola, de trainer van Manchester City, spaarde de superlatieven voor zijn middenvelder niet. “De voorbije acht jaar heeft hij alles voor de club gedaan, hij is een absolute legende. Hij zal voor altijd worden herinnerd als een van de beste spelers van deze club.”

België is Manchester niet

Op het wereldkampioenschap in Qatar presteerde de middenvelder onder de maat. Zijn lichaamstaal verraadde irritatie. Opvallend genoeg greep Guardiola in zijn analyse net naar die karaktereigenschap terug om de turbostart van De Bruyne bij zijn club te verklaren. “Om het vuur in zichzelf te vinden moet hij gewoon een beetje grumpy zijn. Dan komt er een enorme energie in hem vrij."

Op het eerste gezicht is het tegenstrijdig. De norsheid die voor club als brandstof werkt, leek bij de Rode Duivels net zand in de motor te strooien. Maar alles hangt af van de context waarin die frustratie zich opbouwt.

De Bruyne sprak daar al over tijdens het afgelopen WK. “Kunnen wij op hetzelfde niveau spelen als Manchester City? Nee. Dat is een ploeg die nu al zeven jaar samen is, met een aankoopbeleid dat gebaseerd is op haar filosofie. Bij de nationale ploeg is het aanpassen aan de spelers die we hebben. Frustreert mij dat soms? Ja. Maar ik zou dat minder moeten tonen.”

Duidelijke looplijnen

Alles begint bij kwaliteit. Vincent Kompany vertelde daarover in een podcast met ESPN. “Wanneer je Kevin in een team met een plan zet, zal hij het orkest dirigeren. Hij sluit de ogen, ontvangt de bal en voert het vervolgens uit. Hij weet wat hij gaat doen voor hij de bal krijgt. Je moet gewoon lopen en zien dat je tijdig op de juiste positie bent.”

Die duidelijkheid heeft hij bij Manchester City. De Bruyne weet tot in de kleinste details wat het masterplan van Guardiola is. Maar zelfs bij zijn club heeft De Bruyne soms een aanpassingstijd nodig wanneer het plan verandert. In het seizoensbegin had hij ondanks zijn straffe straffe statistieken (3 goals en 13 assists in 14 matchen) moeite om helemaal in zijn spel te komen na de komst van Haaland. In zijn hoofd waren nog niet alle routes uitgetekend.

Een euvel waarmee hij ook bij de nationale ploeg wordt geconfronteerd. Door het langzaam afbrokkelen van de generatie die in 2018 brons won op het WK was er een aanpassingsperiode voor het nieuwe bloed. In Qatar speelde Michy Batshuayi in de spits, die amper een bal kon bijhouden. Op tactisch vlak kwamen de ideeën van De Bruyne niet overeen met wat zijn trainer en ploegmaats in gedachten hadden.

Nationale elftallen komen maar een beperkt aantal keren samen per jaar. Er is weinig ruimte voor intensieve tactische sessies. Of, zoals Sky-analist Jamie Carragher na de bekerwedstrijd tegen Liverpool zei: “De Bruyne stelde teleur tijdens het WK. Maar hij blijft de beste speler die de Premier League de afgelopen vijf seizoenen heeft gezien. Spelen voor je land is gewoon anders. Negenennegentig procent van de voetballers speelt beter voor zijn club dan voor de nationale ploeg.”