NieuwsVoetbal
In de strijd om Chelsea vragen de fans het laatste woord
Morrende fans, impopulaire kandidaat-eigenaren en vormverlies. Chelsea verkeert in een crisis. Winst vanavond in de Champions League tegen Real Madrid is hard nodig voor een club met een gespleten persoonlijkheid.
“No to the Ricketts.” Dat was de boodschap waarmee Chelsea-fans zich zaterdagmiddag hadden verzameld nabij The Butcher’s Hook, de pub tegenover Stamford Bridge waar de West-Londense club 117 jaar geleden was opgericht.
Waar de fans vorig voorjaar protesteerden tegen de Europese supercompetitie was de woede dit keer gericht tegen de Amerikaanse familie Ricketts, die favoriet is om de club over te nemen van de in ongenade gevallen oligarch Roman Abramovitsj. De 1-4-nederlaag tegen de kleine buurman Brentford, later die middag, maakte het humeur er niet beter op bij de clubgetrouwen.
De Europese en wereldkampioen verkeert in een existentiële crisis. Hoewel de dreiging van een faillissement snel is verdwenen, bestaat de angst dat de club weer een omstreden eigenaar krijgt. Na de achttien ‘gekochte’ gloriejaren onder Vladimir Poetins favoriete oligarch dreigt Chelsea nu in de handen te komen van een puissant rijke familie uit Nebraska, die het presidentschap van Donald Trump steunde. En dan zijn er nog islamofobe opmerking van de pater familias opgedoken.
De concurrenten
De Ricketts genieten de voorkeur van de New Yorkse zakenbank die door Abramovitsj is aangewezen om de verkoop te regelen. Voornaamste concurrent is een consortium onder leiding van de Amerikaanse showbizzmiljardair Todd Boehly, waar ook de Zwitserse filantroop-miljardair Hansjörg Wyss en de Britse ondernemer (en Tottenham-fan) Jonathan Goldstein deel van uitmaken.
Een outsider is Nick Candy, een telg van de Cypriotische diaspora die samen met zijn broer Christian afgelopen decennia zeer vermogend is geworden in het Londense onroerend goed, profiterend onder meer van het Russische geld dat de Britse hoofdstad heeft overspoeld. Candy, een trouwe Chelsea-supporter, is onder meer eigenaar van de Chelsea Barracks, de tot appartementen omgebouwde legerkazernes.
Het is geen wonder dat er zoveel interesse in Chelsea is. Manchester United en Liverpool mogen dan meer hebben gewonnen, Chelsea staat voor de meest glamoureuze wijk van Londen. Het ligt op loopafstand van King’s Road, de straat van de modekoningin van de Swinging Sixties, Mary Quant, en van Vivienne Westwood, de punkprinses uit het daaropvolgende decennium.
Dit is ook de club van David Mellor, de bekende Conservatieve politicus die in de jaren negentig als minister ten val kwam omdat hij overspelige seks had genoten met een Spaanse actrice. In zijn Chelsea-shirt.
Muziek
De swingende geest van King’s Road daalt elke wedstrijd neer in het stadion wanneer ‘It’s a Chelsea Thing’ klinkt, een funky nummer met onder meer Callum Hudson-Odoi als dj, goudhaantje Hakim Ziyech aan de vleugel en Mason Mount als mannequin. Enkele minuten later klinkt ‘The Liquidator’, de entreemuziek uit de jaren zeventig. Dat eindigt traditiegetrouw met een massaal en welgemeend “We hate Tottenham”, ongeacht de tegenstander van die dag. Deze uiteenlopende taferelen zeggen iets over het karakter van de topclub uit West-Londen: stijlvol en rauw, chic en volks.
Dat contrast is overal zichtbaar. In geen perskamer is de sfeer gemoedelijker en is het buffet exotischer, op de tribunes zitten de Lords en lads in hetzelfde vak en aan de ruïneuze muur van de verdwenen Shed-staantribune prijken foto’s van elegante clublegendes als Gianfranco Zola en Marcel Desailly.
De Shed was jarenlang het domein van de Headhunters, de beruchte hooligans die de club in de jaren zeventig en tachtig een slechte naam gaven, de decennia waarin Chelsea een middenmoter was en zelfs een tijdlang op het tweede niveau speelde. Pas in de jaren negentig begon de wederopstanding, onder meer met Ruud Gullits sexy football.
Uit die ruige periode stamt de deels vefilmde hooligantrilogie van John King: The Football Factory, England Away en Headhunters. King is een vertegenwoordiger van het volkse Chelsea. Zijn clubliefde begon toen hij zeven was en enkele oudere jongens hem tegen een muur duwden met de vraag voor welke club hij was. “Een vriend zei: ‘Zeg maar Chelsea, anders slaan ze je in elkaar.’”
“Chelsea”, zegt hij, “reikt veel verder dat de locatie van het stadion, want het grootste deel van de supporters komt van oudsher uit de armere delen van West- en Zuid-Londen. Er is een sterke link met de jeugdcultuur van de sixties.”
Stadionplannen
Wat Chelsea vrij uniek maakt in het voetballandschap van de Premier League is het kleine, verouderde stadion. Goed voor de sfeer, slecht voor de clubkas. Plannen om te verhuizen of op deze plek een nieuw stadion te bouwen verdwenen toen Abramovitsj door de overheid tot persona non grata werd verklaard.
Van de nieuwe eigenaar wordt verwacht dat deze opgeschorte plannen, die zeker 1,2 miljard euro gaan kosten, alsnog worden uitgevoerd. Wat King betreft komt de club in handen van de Chelsea Pitch Owners, een genootschap van trouwe Chelsea-fans die de pacht bezitten en de naam Chelsea Football Club. “De media blijven roepen dat veel geld nodig is. Waarom? Abramovitsj mag geen cent incasseren, dus waar is al dat geld voor nodig? Geef de club aan de supporters.”
Chelsea - Real Madrid om 21 uur op VTM 2
