In de Anemoonstraat in Sittard kweekt DSM het teamgevoel

De Amstel Gold Race trekt zondag door Nederlands-Limburg. Het is zo’n ideale fietslocatie dat Team DSM er een eigen straat heeft, voor renners uit de opleidingsploeg en het vrouwenteam.

Vlak voor hij vertrekt, zet Casper van Uden zijn pak halfvolle melk en zijn limonadefles nog even netjes naast elkaar op het aanrecht. Daarna stapt hij naar buiten, doet de deur op slot en wacht op zijn teamgenoten, die uit vele huizen in het hofje in de Anemoonstraat in Sittard tevoorschijn komen. Op de planning staat een uurtje fietsen. Richting Valkenburg en terug. Niet te hard, niet te ver.

Van Uden (20) is een van de renners van de DSM-opleidingsploeg die wonen in de ‘teamstraat’ van de ploeg. Aan de Anemoonstraat staan namelijk 28 appartementen voor de jonge renners van Team DSM en een groot deel van de vrouwenploeg. Er wonen Nederlanders, Denen, Italianen en een Australiër, en bijna elke dag is er iemand bij voor begeleiding.

Team DSM koos in 2019 bewust voor deze in de wielersport unieke manier van opleiden, vertelt Roy Curvers, de oud-coureur die de eerste twee jaar de ‘topsportcampus’ leidde. Door de renners op één plek bijeen te zetten, is betere begeleiding mogelijk, is de gedachte. Ze trainen samen, doen als groep krachttraining en af en tot koken ze met zijn allen. “Wij vinden dat wij op deze manier dat proces het best kunnen sturen. Zeker nu de beginjaren voor jonge renners als een snelkookpan zijn: in plaats van tien jaar heb je nu vier jaar om echt goed te worden.”

Sleutel vergeten

De locatie, zo vlak bij het Amstel Gold Race-parcours, is voor de opleidingsploeg ideaal. Nederlands-Limburg heeft heuvels in het zuiden en vlakke wegen in het noorden. De Anemoonstraat zelf is een compleet gerenoveerde woonwijk in Sittard. Oorspronkelijk stonden er huizen van voormalige mijnwerkers. In de kerk vlak erachter wordt inmiddels gebiljart.

Buurvrouw Thea komt met een tas vol afval langs gelopen. Ze heeft thuis een loper liggen voor het geval een van de renners de huissleutel is vergeten. “Dat gebeurt iedere week wel één keer”, lacht ze. “Gisteren nog, bij Casper.”

In de kamer van Van Uden is het volgens hemzelf ‘geëxplodeerd’. Dat komt voornamelijk vanwege het wasrek midden in de keuken, waar de tenues van zijn laatste koersdagen nog aan hangen. De troep valt mee. Dat is niet vreemd. Voor Van Uden is de overstap naar de DSM-straat relatief eenvoudig geweest, zegt hij. Hij woont er meerdere maanden per jaar. Thuis in Rotterdam was hij al gewend zelfstandig te zijn.

Van Uden is blij met de manier waarop hij aan topsport kan doen. “Wij doen veel met elkaar. Laatst gingen we voor het eerst weer barbecueën. Zo’n teamgevoel maakt het ook makkelijker om elkaar de waarheid te zeggen, als dat nodig is.”

Curvers ziet het opleidingsproject van Team DSM als een tussenstap op de weg naar zelfstandigheid. Voor velen staat school het eerste jaar ook centraal, nog voor het fietsen. “Ik vergelijk het weleens met studenten. Die gaan uit huis en komen in een situatie waarin ze écht zelf alles moeten oplossen. Bij ons is er bijna elke dag iemand bij hen.”

Natuurlijk stoten de jongens in de eerste weken hun hoofd figuurlijk tegen de muur, zegt Curvers. “Het komt voor dat jongens wakker worden, eerst gaan playstationen en uiteindelijk zo lang treuzelen dat ze niet meer trainen die dag. Of dat ze vergeten dat ze naar de supermarkt moeten om ontbijt te halen. Dat kan een keer gebeuren, maar dan gaan we wel in gesprek. Hé kerel, hoe verbeteren we jouw planning?”

Structuur

Uiteindelijk is het doel om de jonge renners prof te laten worden in een omgeving waar teamgevoel wordt gekweekt en samenwerking met trainers en voedingsdeskundigen wordt gezocht. Het is de filosofie waar de ploeg in gelooft, wat tot resultaat leidde, maar wat ook op sommige renners benauwend werkte. Tom Dumoulin ging weg, Michael Matthews ook, en afgelopen jaar nog Tiesj Benoot.

Toch houdt Team DSM vast aan de werkwijze. Met richtlijnen en structuur toewerken naar een profbestaan. “Eigenwijze renners hebben het hier moeilijk”, zegt Curvers wel. “Je moet bereid zijn te luisteren naar de experts. Wij hebben jongens uit Italië of België gehad, waar fietsen religie is. Die zitten vast in een oud wielernetwerk, met trainers en fietsplannen. Dat is soms moeilijk om daarvan loskomen. Maar ze zijn hier wel, en we zien ze beter worden.

“Wat ook heel belangrijk is, is dat we geen robots van hen willen maken. Wel coachen we op gedrag en verantwoordelijkheid. In het eerste jaar nemen we prestaties bijna niet mee. Wij weten dat jongens uit Australië zich moeten aanpassen. Maar als je niet wilt leren, dan telt dat wel mee in de beoordeling.”

Voor Van Uden loont de werkwijze. Twee weken geleden won hij nog twee etappes in de Tour de Normandië, een koers op het tweede niveau. Woensdag in de Schedeprijs overleefde hij de waaierslag en reed naar een mooie vierde plek. Hij hoopt als sprinter door te groeien naar de top. Mogelijk is hij degene die voldoet aan het streven van de ploeg: in 2025 moet een renner die de lessen leerde in Limburg competitief zijn in de Tour de France.