‘Ik was verrast toen ik het telefoontje kreeg’: veertien jaar Hazard bij de Rode Duivels

Hij kwam, zag en liet ons genieten. Op zijn 31ste zegt aanvoerder Eden Hazard de nationale ploeg adieu. Van zijn debuut in Luxemburg over het hamburgerincident tot de ‘vorm van zijn leven’ in Rusland en zijn vertrek na Qatar: een terugblik op zijn Duivelse carrière.

17 november 2008. Persagentschap Belga stuurde een kort bericht naar alle redacties te lande. “Middenvelder Eden Hazard (Lille/Fra) is door bondscoach René Vandereycken opgeroepen voor de vriendschappelijke interland in en tegen Luxemburg. De zeventienjarige Hazard vervangt in de selectie Stijn De Smet (Cercle Brugge), die een geblokkeerde rug heeft. Als hij tegen Luxemburg ook in actie komt, zal hij twee dagen ouder zijn dan Vincent Kompany bij zijn debuut.”

Vandereycken vond destijds dat Hazard zijn selectie verdiende “omdat hij veel talent heeft”. Hij kwam net piepen bij Lille. Hazard zelf reageerde op de eerste training van de Duivels. “Ik was verrast toen ik het telefoontje van de bondscoach kreeg.”

Hij werd gebracht door zijn papa Thierry – Eden had op dat moment nog geen rijbewijs – en een paar vrienden woonden zijn eerste training bij. “Wat hem siert? Zijn eenvoud.”

Hazard gooide nog met bloemetjes naar broer Thorgan. “Hij is beter dan ik.”

Twee dagen na zijn eerste selectie viel Hazard in tegen Luxemburg; hij verving Wesley Sonck. Hij maakte indruk met zijn individuele acties. Zelf vond hij het naar meer smaken. Met zijn 17 jaar en 316 dagen was hij de zevende jongste Rode Duivel aller tijden.

Funfactor

Rudi Garcia voor de wedstrijd tegen Marokko, anderhalve week geleden, in de toiletten van het Al Thumama-stadion in Doha: “Wat het zal worden? Laten we het houden op een gelijkspel.” Een lach volgde bij de Fransman. “Ik gun de Belgen een goed resultaat. Al was het maar voor Eden.”

Garcia was de trainer onder wie Hazard doorbrak bij Lille. Hij loopt nog hoog op met onze landgenoot. “Hij wilde altijd de beste zijn.” Zijn doorbraak bij Lille ging dus gepaard met zijn eerste stappen bij de Rode Duivels.

Hazard bracht de funfactor terug bij de nationale ploeg. Door zijn ingesteldheid, zijn karakter ook. En natuurlijk door zijn onversneden talent. Een fluwelen techniek, flukse dribbels, een explosieve versnelling en een goed schot. Hazard had het allemaal en werd in korte tijd een publiekslieveling. Samen met onder meer Kompany was hij de hoop van de voetbalnatie in donkere dagen.

Was er al kritiek, dan leek die van hem af te glijden. Hazard is altijd stressbestendig geweest, stond en staat met de glimlach in het leven. In zijn beginperiode was hij al een genot om naar te kijken. Al zeker met het shirt van de Duivels rond zijn lijf.

In 2011 haalde hij de headlines van de kranten na een wedstrijd tegen Turkije, waarin hij niet zijn beste niveau haalde. Georges Leekens verving hem, Hazard negeerde de toenmalige bondscoach en trok kwaad naar binnen. Hij nam een douche en ging buiten een hamburger eten. Een kwajongensstreek die hem een schorsing van twee duels opleverde. Zowel Hazard als Leekens kan er nog steeds om lachen.

Hazard zegt dat het hem tot een legende heeft gemaakt. “Ook al was het stom.”

Leekens zei er jaren later over: “De laatste wedstrijd voor het WK in 2014 tussen België en Tunesië (1-0) werd stilgelegd door het onweer en dan hebben we elkaar kort gesproken in de spelerstunnel. We praatten even bij en aan het eind van onze conversatie zei hij me dat hij me wilde trakteren: ‘We gaan een hamburger eten en deze keer betaal ik.’ Hij is gewoon zo en dat is waarom ik Eden zo graag heb.”

Zijn ouders over het incident: “Het is het enige waarmee hij in opspraak kwam. Als dat het enige ‘erge’ is dat hij in zijn carrière zal uitspoken, mogen we niet klagen.”

Dreigt er onheil, dan ontmijnt Hazard de situatie met een kwinkslag. Het hamburgerincident en hoe hij ermee omging, is wat Hazard typeert.

Nadien presenteerde hij zich als een van de vaandeldragers van de ‘gouden generatie’. Hij werd steeds belangrijker voor de nationale ploeg en moest België naar successen leiden op de grote toernooien.

In Brazilië 2014 ontgoochelde hij enigszins. “Na zijn bloedeloze wedstrijd tegen Argentinië (1-0 verlies in de kwartfinale, FDZ) is zijn eindrapport niet wat het hoort te zijn.”

Hazard moest minder speelkameraad zijn en meer bloedhond. Een vaststelling die zijn toenmalige coach José Mourinho en zijn vader in een gesprek onder vier ogen die zomer ook bespraken. Het Laatste Nieuws schreef na het WK 2014: “Op de momenten dat iedereen naar hem keek, was hij een schaduw in de schemering. Te weinig rage, te weinig magie. Hij stapte na de uitschakeling op zijn gemakje door de mixed zone. Charmant. Aanspreekbaar. Vriendelijk en open. The Normal One. Die onweerstaanbare fascinatie om de beste ter wereld te zijn zou hem moeten drijven. Hij mag een beetje meer Cristiano Ronaldo zijn, hunkerend naar individuele en collectieve medailles op zijn borst. Een beetje meer Lionel Messi ook, genadeloos en egocentrisch tussen de lijnen.”

De reactie van Hazard zelf na de uitschakeling in Brazilië: “Men denkt vaak: Eden Hazard zal het wel doen. Maar ik kan het niet altijd alleen doen. In de toekomst moeten we werken aan de automatismen.”

Op het EK in Frankrijk zag iedereen hoe goed hij kon zijn in de achtste finale tegen Hongarije. Hij was ongrijpbaar voor de tegenstander, gaf een assist en maakte een goal. Het geloof in een Europese titel groeide. Maar dat de Rode Duivels in de kwartfinale verloren van Wales zal voor altijd een smet zijn op de carrière van Hazard en de ‘gouden generatie’.

Vorm van zijn leven

Na het EK vond hij het tijd om nog meer zijn stempel te drukken bij de Rode Duivels. Hazard was in de periode 2016-2018 op de top van zijn kunnen, zowel bij Chelsea als bij de nationale ploeg. Uithangbord van zijn club en van zijn land.

In de vorm van zijn leven trok hij naar het WK in Rusland. Hij glorieerde. Iedereen keek naar hem, hij knipoogde terug. Hazard heeft naar eigen zeggen nooit beter gespeeld.

Op 6 juli 2018 won België van Brazilië. Kazan, de stad waar het gebeurde, zal voor altijd in zijn geheugen gegrift staan en in dat van de Belgische voetbalfans. Over die dag zei hij een jaar later: “De adrenaline. De vermoeidheid. Eindelijk zat die match erop. Kijk naar Axel Witsel, kijk naar mij. Pure vreugde, pure opluchting. Ik ben gewoon door mijn knieën gezakt. Als die match tegen Brazilië nog vijftien minuten langer had geduurd, dan hadden we verloren. Zeker weten. Zelfs met die redding van Thibaut Courtois. Het was zo zwaar, pff. Ik had krampen. Mentaal was het op. De leegte loerde. Alles had ik gegeven.”

Zo emotioneel zag je hem niet vaak meer. “En dan, dat fantastische moment wanneer de arbiter affloot. Je kwalificeerde je tegen Brazilië, een land dat wereldkampioen kon worden. Het was de prestatie van de Rode Duivels waar iedereen al een tijdje op zat te wachten. De gouden generatie heeft daar getoond hoe goed ze kon voetballen. Daar is het beeld veranderd. Het was ook de beste match die ik in mijn leven heb gespeeld. Ik had in mijn carrière wel vaker op een hoog niveau gepresteerd, zelfs in topwedstrijden. Maar de kwartfinale op een WK, Hazard tegen Neymar, een match waar de hele wereld meekeek, ik denk niet dat ik ooit beter heb gespeeld.

“Weet je wat me nog het meest van al plezierde? Dat ik in die match niet heb gescoord en geen assist heb gegeven. Dat is wat de mensen tegenwoordig alleen nog verwachten: goals en beslissende passes. Ik heb daar, in Kazan, bewezen dat je ook zónder een geweldige match kunt spelen. Soms bekijk ik de beelden met de kinderen. Dan komt alles terug. We mogen dan geen wereldkampioen zijn geworden, we hebben supermooie momenten beleefd. Voor mij voelt het alsof we dat toernooi hebben gewonnen.”

Hazard knuffelde Neymar na de match, een beeld dat de wereld rondging. Wereldsterren onder elkaar. “Gesproken hebben we niet. Het ging om het gebaar, niet om de woorden. In een moeilijk moment wilde ik hem respect laten voelen en hem troosten. Hij is een topper. Punt.”

België en Hazard werden uitgeschakeld door Frankrijk in de halve finales. De flankaanvaller gaf in een eerste reactie een sneer naar de Fransen. “Ik verlies liever met dit België dan dat ik win met dit Frankrijk.”

De derde plaats bleek uiteindelijk een troostprijs voor de Rode Duivels. Het feestje op de Brusselse Grote Markt was dan weer op zijn maat geschreven. De zonnebril, de dansmoves, dj Hazard als publieksmenner. “Ik kon na mijn naamafroeping toch niet gewoon wuiven en eens bonjour zeggen? Daarom dat specialleke. Met het liedje ‘Freed From Desire’ van Gala zat ik al het hele toernooi in mijn hoofd. Wij waren ontgoocheld na het WK maar wilden toch die huldiging. Om in 2050, als er een nationale ploeg nog beter doet dan wij, diezelfde herinneringen op te roepen.”

Het verval

Zo goed als in 2018 zou het nooit meer worden voor Hazard. Zijn transfer naar Real Madrid werd overschaduwd door een enkelblessure. Sinds 2019 hebben we de oude Hazard slechts sporadisch gezien. Af en toe in het shirt van de Koninklijke, af en toe in dat van de Rode Duivels. Op het EK vorig jaar moest hij geblesseerd afhaken voor de kwartfinale tegen Italië.

Hij verloor zijn basisplaats bij Real Madrid. De trainer die wél in hem bleef geloven was Roberto Martínez. Hazard bleef de aanvoerder van de Rode Duivels, ook al keerde de publieke opinie zich stilaan tegen hun voormalige chouchou. Martínez: “Hij is volledig toegewijd aan het team.”

In Qatar kreeg Hazard twee basisplaatsen, kreeg hij de lachers op zijn hand tijdens een persconferentie, maar moest hij genoegen nemen met een invalbeurt van een paar minuten in de allesbeslissende wedstrijd tegen Kroatië. Het Ahmad bin Ali-stadion als zijn eindstation bij de Rode Duivels.

De intense knuffel die hij na het laatste fluitsignaal deelde met Martínez zei genoeg. In de kleedkamer gaf hij aan een aantal sterkhouders mee dat de kans groot was dat hij ermee zou kappen als international.

Hazard kleedde zich om en stapte met uitgestreken gezicht door de mixed zone. De lippen stijf op elkaar. De eeuwige glimlach voor even verborgen.

7 december 2022. Persagentschap Belga stuurde een kort bericht naar alle redacties te lande. “Eden Hazard stopt bij de Rode Duivels.” Dat kondigde hij zelf aan op zijn sociale media. “Bedankt voor jullie liefde. Ik heb besloten om te stoppen als international. Ik zal jullie missen.”