‘Ik voelde me een indringer in mijn eigen huis’: Thomas De Gendt schrijft zijn levensverhaal neer

Een boek schrijven, dat doe je normaal aan het einde van je carrière. Thomas De Gendt (33) lacht. “Wellicht wel. Dit boek is er gekomen op vraag van de uitgeverij. Dat ze niet gewacht hebben tot na mijn carrière is vooral een commerciële keuze: de kans is reëel dat ik nu bekender ben dan over een paar jaar.”

Het is een van de eerste dingen die je in het boek vertelt: je hebt gedacht aan stoppen.

Thomas De Gendt: “Door corona kwam ik in een situatie terecht die ik niet kende. Ik had nog nooit een lange periode zonder de structuur van de koers geleefd en nu was ik plots vijf maanden thuis. Ik stelde vast dat ik de koers niet miste. Dus was de logische vraag: moet ik stoppen?”

Volgens manager Patrick Lefevere ben je dan al een stap te ver. De renner die begint na te denken over stoppen heeft eigenlijk al de klik gemaakt, zegt hij.

“Eens de structuur van het trainen en voorbereiden terugkeerde, kwam ook de goesting terug. Ik denk dat ik ondertussen wel getoond heb dat ik nog coureur wil zijn en dat ik daarvoor wil vechten. Tegen de tegenstand en tegen mezelf. De Giro is een mooi bewijs: als je jezelf nog pijn kunt doen om vierde te worden in een tijdrit, dan ben je geen coureur die het opgeeft. Hetzelfde met telkens in de aanval gaan: dat lukt alleen als je het vol overgave doet.”

Je bent openhartig over je privéleven. Je huwelijksaanzoek uit 2010 was hilarisch, je huwelijkscrisis in 2017 was dat veel minder. Je belandde zelfs in een depressie. Hoe evident was het om dat te vertellen?

“Ik heb daarvoor eerst toestemming gevraagd aan Evelyn (zijn vrouw, red.) want zij moest akkoord zijn. Het is een deel van mijn verhaal. Als coureur ben je heel veel weg van huis. Je kunt veel videobellen, maar er blijven veel dingen die je mist. In die periode voelde ik me een indringer in mijn eigen huis. Ik denk dat veel coureurs dat herkennen. Het was een gevecht. Ik moest me telkens aanpassen aan mijn gezin, en zij aan mij. Het wederzijdse onbegrip nam steeds toe. Op den duur was ik blij als ik kon vertrekken.”

In september heeft Evelyn getuigd over hoe het als partner voelt om je man naar een corona-Tour te zien vertrekken. Ze vertelde dat jullie in de lockdown heel erg naar elkaar zijn toegegroeid.

“Klopt. Onze problemen waren dan al opgelost en in de lockdown is het nog beter geworden. Nochtans waren we daar bezorgd over. Voor veel renners is het confronterend als ze plots zo veel thuis zijn. Het was een test. Ik weet nu: als dat straks mijn leven wordt na de koers, dan ik zie het volledig zitten. Ik heb geen angst meer. Ook voor Evelyn was het een geruststelling.”

‘Zelf heb ik één keer een cortisone-inspuiting gekregen vanwege kniepijn, in 2009. Na drie weken ging ik twee uurtjes losrijden en ik had het gevoel dat ik mijn pedalen eraf kon trappen’, schrijf je. Is cortisone zo’n straf spul?

“Als je het inspuit, is het een ongelooflijk product. Voor alle duidelijkheid: ik ben niet enthousiast. Er is een reden waarom je een aantal dagen aan de kant moet blijven als je het gebruikt. Er zijn coureurs die het misbruiken en een TUE (speciale medische toestemming, red.) vragen om cortisone te kunnen gebruiken. Dan mag je een tijd niet koersen, maar ondertussen kun je wel super trainen en zo een voorsprong nemen.”

Zweer jij vandaag dat je een cleane coureur bent?

“Ja. Altijd geweest.”

In het boek zeg je dat het dopinggebruik in het wielrennen steeds kleiner wordt. Als bewijs haal je de goede resultaten van de jeugd aan. Dat is het een goede zaak voor je eigen ploeg Lotto-Soudal, dat een pak neoprofs heeft binnengehaald.

“Je kunt nu al opschrijven dat het niet allemaal toppers zullen worden. Realistisch is dat er twee echt doorbreken. Ik maak me oprecht zorgen over de steun voor Tim Wellens en Philippe Gilbert in de Waalse klassiekers. Dat kan moeilijk worden, maar het kan ook meevallen. Jonge coureurs zijn altijd heel gemotiveerd, daar heb je soms meer aan dan aan een coureur van 32 die niet meer geïnteresseerd is om voor de zevende keer Luik-Bastenaken-Luik in dienst te rijden.”

En wat met de Vlaamse koersen en de grote rondes?

“De ploeg lijkt me niet slecht voor het Vlaamse voorjaar. De grote rondes is een ander verhaal. Je kunt geen hele ploeg met neo’s sturen om te leren. Eén of twee debutanten is het maximum. Ik spreek uit ervaring: als de druk alleen op jouw schouders terechtkomt om te presteren, is het niet makkelijk.”

Ben je trots op de coureur die je bent geworden?

“Ja. Toen ik jong was, wilde ik een aanvallende klimmer zijn. Maar daarvoor kan ik niet genoeg klimmen. Het is aanvaller geworden. Het is wie ik ben en hoe ik wil koersen.”

Je carrière is nog niet af. Welk hoofdstuk moet nog worden geschreven?

“Doordat Wellens zaterdag de bergtrui heeft gepakt in de Vuelta is hij de allereerste Belg die in de drie grote ronden de bergtrui heeft gedragen. Ik mis die van de Giro, die wil ik nog graag dragen. Ik ben wel in elke grote ronde in de top drie geëindigd van het bergklassement. Zo zijn er maar elf renners in de geschiedenis. Derde in de Giro, tweede in Tour, eerste in de Vuelta. Zulke lijstjes vind ik plezant.” (BA)