Ik herkende me in de gezichten van Eriksens ploegmaten. Ook ik moest ooit machteloos toekijken

Frederik De Backer ziet wat u niet ziet tijdens het EK. Vandaag: Christian Eriksen.

Zaterdag was ik even tien jaar oud. Niet omdat ik me herkende in een slechte balcontrole of ziekenhuisbal, maar omdat ook ik vierentwintig jaar geleden machteloos moest toekijken.

Ook wij hadden ons die dag aan sport gewaagd. Basketbal aan die ene ring voor de bibliotheek van Denderleeuw. Toen er nog een net aanhing. Elke keer dat ik er voorbijrijd kijk ik naar rechts, door de spijlen van het hek, onwillekeurig. Je weet nooit. Maar natuurlijk wel.

De eerste keer was de laatste. ’s Avonds zat ik naast hem in de zetel, allebei nog in onze training. Mijn moeder stond ergens aan een kassa terwijl het leven uit hem weggleed. Nooit heb ik me zo alleen gevoeld. Naast mijn vader, het voorwerp.

Zaterdag zag ik de ambulanciers weer bonken op zijn borst. Ik wist het van bij de val. De manier waarop hij ineenzakte. Christian Eriksen. Ook iemands held. Waar blijven ze? Waar blijven ze toch? Luidop. Ik betrapte me erop, en dat het nerveuzer klonk dan ik zou willen toegeven. Ik herkende me in de gezichten van zijn ploegmaten. De angst, het wachten op hulp. Van een dokter, van een moeder, van eender wie, maar laat de klok alstublieft voorttikken.

Meer nog dan aan zijn vriendin dacht ik aan zijn ouders. Je zal het maar moeten zien gebeuren op tv. Kilometers verwijderd van je jongen. Terwijl je niets liever wil dan hem in je armen houden. Voor altijd je kleine jongen. Maar ik weet ook hoe die vriendin zich moet hebben gevoeld. Omdat ik mijn moeder zag. En hoe ze ook haar probeerden te troosten, voor zover mogelijk. Alsof het ooit had kunnen volstaan.

Op het moment van schrijven lijkt alles min of meer in orde met Eriksen. Afwachten. Ik ben normaal niet het soort mens dat meer meeleeft met bekenden, maar 29 is, net als 42, altijd te jong. Steve Jobs was ook van 1955. Bill Paxton, Eddie Van Halen. Allemaal te jong gebleven, maar decennia ouder dan mijn vader. En dan rouwt de wereld; in mijn hoofd blijft het stil. Maar 29, dat gaat zelfs mij te ver.

Ergens had ik gehoopt dat de wedstrijd niet meer zou worden hervat. Dat het bij 0-0 was gebleven. Zelfs al is hun collega weer bij bewustzijn, dat doe je die spelers toch niet aan? Ik weet beter dan wie ook dat het leven doorgaat, ik zat goed een week na die eerste dag van de herfstvakantie ook weer gewoon achter mijn lessenaartje. Maar geef beide landen een punt en toon als organisator één keer dat je hart niet is voorzien van een pincode. Denemarken noch Finland wordt Europees kampioen. Stel een gebaar. Een man lag minutenlang dood op het veld. Sterven op het groen, voor het groen. Romeinse keizers hebben zich barmhartiger voor hun gladiatoren getoond.

En goed, dan was dit stukje maar eens wat minder lollig. Sorry. Ik had het liever niet kunnen schrijven.