Hoe Lukaku zich zaterdag als topspits én als mens profileerde in Rusland: ‘Er waren veel tranen’

Dit zal niet het laatste artikel zijn over Romelu Lukaku (28) op dit EK. Wát een spits. Wát een mens. Wát een persoonlijkheid. His Saturday Night in St. Petersburg. ‘Zolang Christian maar weer gezond wordt.’

Zij waren erbij. Elkaar verdringend in die ene hoek van de hoofdtribune. Ieder met zijn of haar gsm in de aanslag. Om (later) tegen vrienden en familie fier te kunnen pronken hoe dicht ze die 12de juni wel bij Hem stonden.

Romelu Lukaku zwaaide eens.

In Zijn andere hand: die goudkleurige ‘Star of the Match’-trofee. Voor in Z’n prijzenkast, naast dat rode exemplaar van Budweiser dat Hij in 2018 kreeg. Ook toen, op het WK in Rusland, goed voor een ouverture met twee doelpunten. In Panama prijkt Zijn foto nog steeds op een overdosis smartphones.

Vóór we weer één of meerdere lezers­brieven krijgen: u heeft taalkundig gelijk. Alleen God dient in al Zijn aansprekingen met een hoofdletter te worden geschreven. Maar de status die Lukaku vandaag de dag bereikt heeft, leunt bijzonder dicht aan tegen het allerhoogste. Hoe Hij – vergeef het ons – zich zaterdag in Sint-Petersburg als topspits én als mens profileerde, zullen slechts weinigen Hem nadoen. Groots in al Zijn facetten.

De vooravond was chaotisch begonnen, in Hotel Astoria.

Met een tactische bespreking en de bekendmaking van de basisploeg waarbij de aandacht van velen meermaals afdwaalde naar wat zich op dat moment in Kopenhagen afspeelde. Alderweireld, Vertonghen en Chadli – die jaren met Eriksen de kleedkamer deelden bij Tottenham – blijken aangeslagen. Met hen: Lukaku, z’n huidige ploegmaat bij Inter Milaan. Emotioneel proberen ze allemaal meer informatie te krijgen via WhatsApp, maar zonder succes. “Er waren veel tranen”, zou Lukaku later die avond toegeven. “En het was heel moeilijk om me te focussen op deze match.”

Romelu Lukaku en Christian Eriksen zijn maatjes. Vol respect voor mekaars kwaliteiten en karakter. Zoekend naar elkaar ook, op en naast het veld. Zo stelde Lukaku vorig jaar nog voor aan Eriksen om tijdens de lockdown even bij hem in te trekken. “Maar daar een maand op de sofa slapen, zag ik niet zitten”, glimlachte Eriksen in de aanloop naar het EK tegen onze collega, Kjell. Waarna hij nadien nog meegaf dat Lukaku – met wie hij Nederlands praat – hem aanraadde Italiaans te leren, om zo zijn integratie bij Inter vlotter te doen verlopen. Lukaku: “Ik heb Christian het voorbije anderhalf jaar meer gezien dan mijn familie, hé.”

Dan ben je vanzelfsprekend niet meer bezig met Rusland, als je vriend voor z’n leven aan het vechten is. “Ik was bang... ’t Was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte. Mijn ploegmaats hebben me geholpen. Ik ben hen daar zeer dankbaar voor.”

Zucht van opluchting

De hoorbare zucht van opluchting kwam er pas op weg naar het stadion. Toen de dokter van de Rode Duivels in de bus het woord nam en iedereen de geruststellende update gaf dat Eriksen weer bij bewustzijn was – de toestand stabiel. Dat hij opnieuw kon praten ook. “Je zag hoe het sommige jongens bevrijdde”, merkte Meunier.

Enkele rijen verder maakte Lukaku meteen de klik. Witte headset op, loeiharde muziek. De focus op het EK. Met dan al in gedachten: het ultieme scenario om Eriksen een hart onder de riem te steken.

Het traditionele vingertje bleef niet achterwege, maar het verviel bij wat volgde. Meteen na zijn 1-0 rende Lukaku naar de zijlijn. Op zoek naar een cameraman en tegelijk vragend aan z’n ploegmaats om even op anderhalve meter afstand te blijven. “Chris, sterkte jongen. I love you!”, schreeuwde Lukaku. En hij schudde terloops nog even met de camera(man). Beelden die al snel de wereld rondgingen. Die Lukaku typeren ook als mens. Want het is niet voor het eerst dat hij zich voor de ogen van heel de wereld richt tot één welbepaald iemand. Drie jaar terug, in Sotchi, betuigde Lukaku na z’n eerste goal tegen Panama nog zijn liefde voor z’n mama. ‘I love you Mum’, klonk het toen, met een bijhorende ‘A’ gemaakt.

Je moet het toch maar kunnen, zo snel van ‘mindset’ switchen. Tijdens zo’n emotionele rollercoaster dan nog. Ziedaar hoe mentaal sterk deze Lukaku is. Niets lijkt hem nog uit zijn lood te kunnen slaan. Niet het fluitconcert van de Russen, toen hij opnieuw knielde en zijn vuist balde voor ‘Black Lives Matter’. Evenmin een vriend die net voor de aftrap lag te vechten voor zijn leven. Lukaku is ‘a man on a mission’ – wat was-ie weer machtig zaterdagavond.

Klinisch ook. Er stroomt steeds meer Italiaans bloed door z’n aderen. Twee kansen, twee goals. Bij zijn laatste – na een héérlijke actie en assist van Meunier – wist je zelfs al voor hij trapte, dat het weer prijs zou zijn.

Interlandgoal nummer 62 vierde hij als Robin Hood. Met een fictieve pijl en boog. Volkshelden onder elkaar, met het hart op de juiste plaats.

In onze mailbox verscheen intussen een opvallende statistiek. Sinds Roberto Martínez bondscoach is van onze natie, scoorde Lukaku in z’n 43 interlands onder hem... 45 keer. Vijf-en-veer-tig. Mamma mia! Durft iemand nog te voorspellen waar dit gaat stoppen?

Met zijn beide wijsvingers richtte hij zich tot de hemel. “Na een wedstrijd bedank ik God, voor alles wat hij gedaan heeft voor het team en voor mij”, verduidelijkte Lukaku ooit. Hij redeneert: ‘Wie goed doet voor mensen, krijgt goed terug.’ Maar zijn twee goals, de eenvoudige 3-0-zege tegen Rusland en z’n bekroning tot ‘Star of the Match’ waren zaterdagavond allemaal slechts bijzaak voor Lukaku. “Hoe mooi dit ook is, mijn gedachten zijn bij Chris­tian. Ik ga hem zeker een berichtje sturen, maar hij hoeft niet meteen te antwoorden. Zolang hij maar weer gezond wordt. Zijn twee kinderen hebben hem nodig. Net als wij, ook al klinkt dat egoïstisch.”

Nadat hij zijn zwarte pet opnieuw had opgezet, z’n accreditatie weer rond zijn nek had gehangen – alsof er nog iemand in de wereld is die Lukaku niet kent –, en zijn rugzak had aangedaan, greep ­Lukaku naar een zwarte doos. “Je had de trofee naast de micro mogen zetten, hoor”, glimlachte iemand van UEFA. “Nee, nee. Ik ben een bescheiden jongen”, knipoogde Lukaku terug.

Zaterdagavond draaide het niet rond hem, vond-ie. Op de bus terug naar Hotel Astoria opende Lukaku de Instagram-app. “Eerst en vooral zijn mijn gedachten bij Christian Eriksen en Timothy Castagne. Hou je sterk, mijn vriend, en ik hoop dat jullie allebei volledig herstellen. Goeie overwinning van de ploeg ook.”

Verderop in Sint-Petersburg haalden enkele Russen fier hun gsm boven. “Kijk, wie zó dicht bij ons stond! Hij heeft zelfs gezwaaid. Jawel, Hij.”