Hoe het jaar waar Kevin De Bruyne zó veel van verwachtte, een grote kater werd

Sportieve katers zijn vergelijkbaar met een stevig nachtje doorzakken. Van zijn Champions League-finale herinnert Kevin De Bruyne zich nog amper iets. Van die roekeloze beslissing om op het EK met twee verdovende injecties te starten tegen Italië, voelt hij de gevolgen nog elke dag. Een reconstructie van de ‘morning afters’ van De Bruyne in 2021: ‘Opeens stonden er mensen die ik niet ken in mijn tuin, in mijn garage, in mijn huis.’

30 Mei 2021, Porto.

De Champions League-finale, the morning after. In een hotellounge met panoramisch zicht over een mistig Porto zit Kevin De Bruyne lichtjes voorovergebogen. Vanuit een sofa probeert hij zich te herinneren wat er zich de avond ervoor heeft afgespeeld. “Heel die finale is ‘a blur’ voor mij”, zegt hij. “Een waas.”

De film terugspoelen lukt hem niet. Een paar fases kan hij zich nog vaag voor de geest halen, maar zijn reconstructie is er één van horen zeggen. De nacht die de ultieme bekroning van zijn carrière in clubverband had moeten worden, een met de oren van de Champions League-trofee stevig in beide handen, is geëindigd op de schouder van een meedogenloze Duitse krijger, Antonio Rüdiger. Bij zijn vervanging op het uur huilt De Bruyne tranen met tuiten. Zijn oogkas is gebroken. Zijn hersenen hebben een flinke klap gekregen.

Voor de ogen van miljoenen televisiekijkers stort zijn wereld in. Zonder dat hij zich daar zelf van bewust is. De Bruyne: “Ik besefte niet wat er gebeurde. De dokter zei me dat ik verder wilde spelen. (Lachje) Naar ’t schijnt was ik kwaad op de kinesist omdat ze me er af wilden halen. Maar ik wist écht niet wat er aan de hand was. Licht uit.”

Hij weet niet hoeveel pijn hij heeft gehad. Of hoe hij na de wedstrijd in het ziekenhuis is beland. Pas vanaf zondagochtend, zo’n twaalf uur na zijn vervanging, kan hij weer mee praten over zijn weekend in Porto. Het is het moment dat hij, na een grondige nachtelijke check-up in het hospitaal, in zijn voetbalkleren het spelershotel binnenwandelt.

Mannentrip Ardennen

Zijn ongeruste neef Karel en beste vriend Kenneth Staelens hebben zich ondertussen met een elektrische deelstep naar het hotel gehaast. Zij willen zien hoe het met hem gaat. Hun bezoek fleurt De Bruyne op. Zijn vrienden stellen vast dat hij best ‘okay’ is. Het gat in zijn geheugen en de pijnstillers maken de day after draaglijker. De verrassingstrip die zij voor hem hebben gepland - een mannentrip in de Ardennen als laatste ontspanning voor het EK - hoeft niet te worden gecanceld.

Voor de delegatie van Manchester City ontgoocheld terugvliegt naar Engeland, staat voorzitter Khaldoon Al-Mubarak erop om zijn sterspeler nog even apart te nemen. In de lobby praat hij op een nog altijd licht verdwaasde De Bruyne in. “Na de match had ik spijtig genoeg niet de kans gekregen om Kevin nog te zien”, vertelt Khaldoon in een documentaire over het seizoen van City. “Hij was naar het hospitaal. Ik was erg ongerust. Ik wilde hem eigenlijk bedanken. Voor zijn seizoen. Voor zijn toewijding voor de club.”

“Ik wilde er zeker van zijn dat hij zich dat zou herinneren. Dit is hoe het voelt om naar een finale te gaan. Dit is hoe het voelt om een finale te verliezen. Hij is zo’n belangrijke speler voor dit team. Met zijn leiderschap zullen we er terug staan. We’ll be back. Hij gaat voor ons de Champions League winnen. Dat is wat ik hem daar heb gezegd.”

De Bruyne heeft die knop ondertussen zelf ook al omgedraaid. “Er komen nog kansen”, laat hij aan zijn naasten weten. Op het Europees Kampioenschap wil hij knallen.

Maar eerst gaat de riem er voor een weekje af.

***

7 juni 2021, Tubeke.

“What’s up, Belgium!”. Met een zwart masker over de mond en een designerzonnebril op de neus meldt De Bruyne zich een week voor het Europees Kampioenschap bij de Rode Duivels in Tubeke aan. Tussen de oren zit het goed. De trip met de vrienden in de Ardennen heeft hem opgemonterd.

Aan het zwembad van zijn villa in Heusden-Zolder heeft hij de mentale wonden kunnen laten helen. In relatieve rust. “Na mijn oogkasbreuk had ik een week vrij”, vertelt De Bruyne in MidMid Podcast. “Op een van die dagen was ik met mijn kindjes aan het zwemmen in de tuin. Je weet: af en toe komen er wel eens mensen langs. De poort gaan dan open. Wat ik niet begrijp, is dat er dan mensen binnensluipen en tot in de achtertuin komen om een foto of video te vragen. Mensen die ik niet ken, staan gewoon in mijn huis. In mijn tuin. In de garage. Da’s heel raar. Ik snap wel dat mensen dat willen vragen. (Beeldt uit) Maar ik had ook zo’n oog hé. Ik was ook niet in staat om te zeggen: (steekt duimen omhoog) Oké leuk, een foto, ik zie er héél goed uit.”

Lichamelijk worstelt hij op dat moment met de naweeën. Er is de zwelling in zijn gezicht. Tijdens zijn korte vakantie ondergaat hij in Limburg een kleine chirurgisch ingreep aan de gehavende oogkas - hij hoeft niet met een masker te spelen. De dokters stellen hem gerust. Aan de linkerzijde van zijn gezicht heeft hij last van een dood gevoel: “Mijn zenuw is hard aangetast, maar dat komt wel goed.”

Voetballen maar.

Eerste week van augustus 2021, Barcelona.

In het Hospital Quirónsalud Barcelona wandelen twee spelers van Manchester City binnen: Phil Foden en Kevin De Bruyne. Van een ster meer of minder kijken ze daar allang niet meer op. De Bruyne en zijn ploegmaat worden er naar het kabinet van de gerenommeerde Catalaanse sportchirurg, dr. Ramon Cugat, geleid. Een vertrouweling van City-trainer Pep Guardiola.

De Bruyne meldt zich aan voor een scan. De middenvelder is met een zeurend pijntje in de linkerenkel teruggekeerd uit vakantie. Nog altijd het gevolg van die vreselijke tackle van João Palhinha, in de achtste finale van het EK tegen Portugal, en de overmoedige beslissing om vervolgens tegen de Italianen te spelen met een scheur in de ligamenten. Een heldendaad tegen beter weten in, zo weet hij dan al.

Risico’s genomen

Dat bevestigt Cugat. Hij adviseert zijn collega’s bij Manchester City om voorzichtig om te springen met de enkel, zolang de Bruyne pijn gewaar blijft voelen. Met extra aandacht voor de zwelling. Als hij hervalt en de ligamenten opnieuw afscheuren, wacht hem in het slechte geval een operatie die hem maanden aan de kant houdt. Er zijn tijdens het EK wel degelijk risico’s genomen.

“Als ik vandaag wist hoe erg mijn enkel er aan toe zou geweest zijn, dan had ik niet gespeeld”, zegt De Bruyne sinds enkele maanden. Het is het soort blessure waar hij in zijn loopbaan zelden mee geconfronteerd is geweest.

Hij heeft de rechtervoet in april wel eens omgeslagen in de verloren halve finale van de FA Cup tegen Chelsea. “Dat was redelijk pijnlijk”, zegt hij daarover op de website van Man City. “Vooral in het begin. Het was een pijn die ik nooit eerder had gehad.” Zijn match zit er na 47 minuten op. Na mobilisatieoefeningen op de kinétafel en in de fitnesszaal staat hij een aantal dagen later weer op het oefenveld.

Zijn België-Portugal eindigt in diezelfde minuut 47. Dit keer is het de linker die het begeeft. De Bruyne op VTM: “Maar voor mij was die wedstrijd al voor de rust klaar. Na die tackle. Ik kon mijn voet niet meer draaien. Ik probeerde nog te zien of het met een tape beter ging.” Niet dus. Na een minuut moet hij gaan zitten. Zijn EK lijkt erop te zitten.

De day after bevestigt een scan in het AZ in Halle een trauma aan de enkelband. Een letsel waarmee je normaal gezien enkele weken aan de kant staat, maar technische en medische staf geven hem nog niet op. Het wordt een race tegen de tijd in vier dagen, die De Bruyne gewillig mee rijdt. Na de klap in de Champions League-finale wil hij geen tweede grote doel in het water zien vallen door pech.

Inspuitingen

Wanneer Roberto Martínez hem polst naar het gevoel in de enkel, kaatst De Bruyne de bal terug. Hij vraagt of Eden Hazard fit raakt voor Italië - ook die heeft tegen Portugal af moeten haken met een hamstringletsel. De bondscoach schudt het hoofd. De Bruyne stemt in om toch te spelen. Dokter Geert De Clercq, sportarts Kristof Sas en kinesist Lieven Maesschalck wegen alle gevaren af. “Samen met hem is beslist om het toch te proberen”, klinkt het binnen de medische staf van de Rode Duivels. Zij zorgen ervoor dat hij klaar wordt gestoomd.

De enkel van De Bruyne doorstaat de eerste tests op de dag voor de match. De dag erna kan hij zijn voeten nog altijd bewegen. “Kevin had zodanig veel progressie gemaakt en we hadden hem getest”, vertelt Sas in de Playsports-documentaire Doc. “Zonder verdoving te spuiten. Daar stond hij op een kantelpunt: ik kan alles, maar het gevoel is niet comfortabel. Daarop hebben we beslist een verdoving in te spuiten. Omdat het niet zou leiden tot complicaties.”

Daarover verschillen de versies bij specialisten. De ene zegt dat ze De Bruyne zelf af hadden moeten remmen in zijn motivatie om toch te willen spelen. Anderen wijzen naar de nazorg. “Er was wel degelijk druk om te spelen”, zei De Bruyne eerder dit jaar in een uitgebreid interview met VTM. “Op dat moment heb ik een beslissing genomen. Ik ben trots dat ik die knoop heb doorgehakt. Ik heb gedaan wat ik kon om de ploeg te helpen. Maar dat was niet genoeg.”

Het is hinken op twee gedachten. Tussen de fierheid sijpelt ook berouw door: “Ik heb spijt dat ik die match gespeeld heb. Ik wist niet hoe ernstig de kwetsuur was. Ik heb twee inspuitingen gehad. De eerste 70 minuten waren oké. Weken erna wist ik dat het een foute beslissing was.”

Begin augustus meldt hij zich bij Manchester City aan met behoorlijk veel pijn in de enkel. De Bruyne: “Ik heb serieus afgezien. Ik ben het seizoen niet gestart zoals ik dat wilde. Dat was effe met het gezicht tegen de muur. Ik had meer tijd nodig dan gedacht.”

***

Vandaag, 1 januari 2022, is de meeste pijn geleden. Het gevoel in zijn linkse gezichtshelft is al een tijdje terug. Na een moeilijke start van het seizoen zien we stilaan weer de beste De Bruyne. “De enkel was het ergste dit jaar. Met pijn spelen is geen pretje. Het ging beter. Tot ik corona vorige maand opliep.”

Zelf was hij nooit een ‘believer’, maar de Ballon d’Or waarop een aantal Belgische analisten vurig hoopten, is in 2021 nooit binnen zijn bereik geweest. 2022 vat hij aan met andere doelen. Een vierde Premier League-triomf in vijf jaar, het WK met de Rode Duivels in Qatar en een objectief dat hij eind mei, half versuft ergens in de lobby van een hotel in Porto, ook zelf uitsprak: “Volgend jaar is die Champions League van ons.”

Op 29 mei 2022 hoopt hij in Sint-Petersburg te ontwaken met een ander soort kater.