Hoe het huwelijk tussen Clement en Club Brugge op de klippen liep

Philippe Clement verlaat Club Brugge en neemt zijn drie assistenten mee naar AS Monaco. Na twee Belgische titels op rij bleven de prestaties dit seizoen onder de verwachtingen. Alle partijen waren toe aan iets nieuws.

Hun bekendste leuze kent u zonder twijfel: no sweat, no glory. Sinds een aantal jaar is daar ‘bluvn goan’ bijgekomen. In de burelen van Club Brugge prijken nog andere slagzinnen. CEO Vincent Mannaert dweept met het credo van wijlen Steve Jobs, de medeoprichter van Apple: ‘The only way to do great work is to love what you do.’ Iets verderop, in hetzelfde Belfius Basecamp, stond naast de laptop van Philippe Clement (47) eveneens een citaat: ‘Je hoeft niet gek te zijn om hier te werken, maar het helpt wel.’

Clement is allerminst van het halfgare type. Het zotste dat hij eens doet, is een pruik opzetten. Veeleer is Clement een noeste, hardwerkende coach bij wie de ratio doorgaans de bovenhand neemt van het emotionele. Voor straffe uitspraken hoefden journalisten niet naar Westkapelle te rijden. Hooguit zei hij in de euforie na een wedstrijd, zoals na het gelijkspel tegen PSG of de zege in Leipzig, dat het de mooiste prestatie uit zijn carrière was.

Zijn successen bij Club zijn in elk geval onmiskenbaar. Hij werd twee keer op rij kampioen van België, zoals Ernst Happel in de jaren zeventig. Die flikte het zelfs drie keer na elkaar. Clement in zekere zin ook, als je er zijn titel met Genk bijtelt. Of het hem ook met Club gelukt zou zijn, dat blijft voor altijd een vraagteken.

Overwinteren

Het prinsdom riep. Net op tijd voor alle partijen. De lat lag dit seizoen namelijk hoger. Overwinteren in de Champions League was het ambitieuze plan, naast totale dominantie in eigen land. Ziedaar een deel van het discours dat afgelopen zomer tussen bestuur en kampioenencoach plaatsvond. Hun beroerde Champions’ play-offs, waarin Club amper één keer kon winnen en al bibberend kampioen werd, was in het tussenseizoen verre van een bijzaak. Temeer omdat iedereen fit was na de vele covidbesmettingen.

Clement moest zijn spelersgroep op een nieuwe manier prikkelen, tactisch variëren, duidelijk communiceren ook. Kortom: lessen trekken uit die belabberde play-offs van vorig seizoen en zichzelf opnieuw uitvinden.

Dat begreep Clement naar verluidt. Maar al snel sputterde de motor wederom. Los van het sprookje van Union bleef Club onder de (eigen) hoge verwachtingen. Het leed te regelmatig puntenverlies en slikte het alsmaar meer tegendoelpunten.

Aan intrinsieke kwaliteiten ontbreekt het deze kern nochtans niet, anders hou je het trio Messi-Neymar-Mbappé niet op die manier in bedwang en ga je niet winnen in Leipzig. Maar de ups gingen te vaak gepaard met downs. Wedstrijden werden al te gemakkelijk uit handen gegeven.

Daarbij kwam nog het madeliefjesverhaal met Ruud Vormer: wel, niet, wel, niet, wel, niet in de ploeg. Het werd algauw hét thema de voorbije maanden. Dat mag Clement toch zichzelf aanwrijven want toen de kwestie net gaan liggen was, maakte hij er in Mechelen eigenhandig weer een zaak van door Vormer bij de rust te wisselen. Het was kenmerkend voor het gebrek aan klaarheid in zijn derde seizoen.

Onduidelijke posities

Wat zou Bas Dost dezer dagen eigenlijk denken? En Stanley Nsoki, die vindt dat Clement zich te vaak schoolmeesterachtig gedroeg? Om nog te zwijgen over de drie linksachters van Club, die de jongste weken niet meer wisten hoe het nu precies zat.

Het gegoochel kwam de communicatie en de automatismen achterin niet ten goede. Een duidelijke lijn bleef uit, in het bijzonder tijdens die cruciale match, eind november, tegen Leipzig, toen zowaar Kamal Sowah plots linksachter stond. De teleurstelling na dat debacle was enorm. Gelukkig voor Club wist Clement later die week met tien wist te winnen op Genk en nog eens drie dagen later door te stoten in de beker.

Echt rustig is het sindsdien evenwel niet meer geworden. Het huwelijk stond onder druk, nog meer na het gelijkspel tegen Anderlecht en de nederlaag in de derby tegen Cercle. Niet alleen omdat de resultaten uitbleven, ook omdat het spelniveau niet de verwachtingen inloste. Er was ruis ontstaan op Clements relatie met een deel van de spelersgroep en zichzelf heruitvinden bleek te moeilijk.

Clement zal voor eeuwig een Club-monument blijven. Een decennium was hij onverzettelijk als verdediger in Jan Breydel, om er na zijn actieve carrière – op vraag van Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert – door te groeien van beloftecoach, over linietrainer en assistent, tot kampioenenmaker. Al die tijd kreeg hij steun van het bestuur. Ook toen de kritiek van de eigen achterban steeds luider weerklonk.

Het is geen toeval dat Club al meer dan acht jaar geen trainer meer heeft ontslagen. Welke andere Belgische topclub kan dat zeggen?

Buitenlands avontuur

Het menselijke aspect is steeds overeind gebleven, zelfs toen hij in 2017 Michel Preud’homme niet mocht opvolgen en dan maar naar Waasland-Beveren trok. Terugkeren deed hij evenwel door de grote poort, als Genkse volksheld, om vervolgens Olympia te laten feestvieren.

Maar Club is toe aan iets nieuws. De kleedkamer ook. En Clement heeft na het leerproces van de voorbije maanden – hij weet nu wat het is om in een mindere periode keuzes te moeten maken – wat hij deze zomer al zo graag wou: een buitenlands avontuur. Monaco wordt zijn nieuwe territorium. Er zijn slechtere bestemmingen.