Hockeymannen houden woord: zo veroverden ze het goud

Het was een bijzonder treffend beeld. Kort na de uitbarsting van immense vreugde met Belgische spelers die elkaar bezongen en besprongen, maakte een klein grijs mannetje zich los van de feestvierders, stapte naar het doel waar zijn sluitstuk Vincent Vanasch even tevoren tot vier keer toe een Australiër had belet een shoot-out te scoren en ging zitten op de rand van de houten plank.

Hij nam zijn telefoon en begon rustig een gesprek. Golden coach calling home. Er bestaat een foto van dat moment en toen die hem in de mixed zone werd getoond, kraakte hij en kwam hij nauwelijks nog uit zijn woorden. “Het was heel emotioneel. Family, yes. They gave so much, I took so much. Al die jaren, en nu is het voorbij en gaan we een jaar naar Nieuw-Zeeland. Maar ik kom terug.”

Shane McLeod is de coach die elke sporter met ballen zich zou wensen. Streng maar rechtvaardig, veeleisend maar empathisch, en een meester-motivator. Ook voor deze finale sprak hij zijn groep toe met een bijzondere boodschap. “De familie ja, daar ging het over. Die was hier niet, maar ik vroeg hen zich voor te stellen wie ze in de tribune zouden willen zien zitten en voor wie ze wilden spelen en die gouden medaille halen. Do it for your loved ones.”

“Shane (niet coach of mister maar gewoon Shane, HV) raakt ons keer op keer, ook nu weer”, aldus sterspeler Arthur Van Doren. “Wat een mooie manier toch, dat goud, om van deze man afscheid te nemen. We hopen dat hij snel terugkomt.”

De finale tussen de Red Lions en Australië is simpel samen te vatten: België viel aan, Australië redde de meubelen. Tot halfweg het vierde kwart, toen werden de rollen omgekeerd en speelde Australië alles of niks en moesten de Belgen alle zeilen bijzetten om in extremis geen tweede doelpunt tegen te krijgen. Het leek wel alsof de fysiek zo voorbeeldige Belgen op hun adem hadden getrapt.

Ze waren ook in de eerste drie kwarten karig beloond voor hun dominante spel. De penalty corners gingen er niet in, geen enkele van de drie, en de zeven schoten op doel leverden slechts één doelpunt op, maar wel een mooi. Een diepe bal van Gauthier Boccard werd door Nicolas De Kerpel doorgetikt tot bij Florent van Aubel – niet toevallig als bijnaam ‘de tovenaar’ – die heel handig de bal voorbij de doelman werkte. België had zowaar een field goal gescoord.

Australië kwam met een gelukje langszij, een weggesprongen bal viel net goed en werd binnengetikt. Toen kwam die prangende eindfase en stevenden we af op een bekend scenario: de shoot-outs. Doorgaans wordt dat in hockeymiddens omschreven als een loterij, behalve als Vincent Vanasch in doel staat, dan is het topsport.

Op de World Cup van 2018 won België de finale van Nederland met shoot-outs. Op het recente EK won Nederland in de halve finale van België met shoot-outs. “Ik denk dat wij die vier tot vijf van de zes keer winnen,” aldus McLeod. “Maar dat hebben we te danken aan Vinnie. Al mijn spelers zijn Belgen, maar Vincent Vanasch is van een ander planeet.”

‘The Wall’ is zijn internationale bijnaam en daar stond hij aan het eind, als een zwarte muur. In de wedstrijd had hij een keer het geluk aan zijn zijde toen een afgeweken bal op zijn doelhout afketste, maar in de shoot-outs kwam zijn grote klasse boven. Drie van de vijf Australiërs liet hij in zijn val lopen. De laatste mocht het zelfs twee keer proberen, maar geraakte geen enkele keer voorbij de zwarte muur. Arthur Van Doren was de vijfde om de shoot-out te nemen, maar hoefde niet meer in actie te komen. Vanasch had de Aussies opgerold.

Loïck Luypaert, die net voor Vanasch staat in de verdediging: “Vince is ongelooflijk. Een van de meest professionele sportlui die ik ken. Niets laat hij aan het toeval over. Gisteren was hij de hele tijd video’s aan het bekijken van hoe de Australiërs hun penalty corners en hun shoot-outs nemen, echt niet normaal.”

Met dit olympisch goud zetten de hockeyers de kers op de taart. Europees kampioen, wereldkampioen en olympisch kampioen, nooit eerder heeft een Belgisch team die trilogie rond gekregen. De spelers zelf hebben de lat steeds hoger gelegd en nooit zijn ze er onderdoor gegaan.

Arthur Van Doren: “We hebben na die nederlaag in de finale in Rio 2016 gezegd dat ons dit niet meer mocht overkomen en dat we alle finales willen spelen en winnen. We hebben ook voorafgaand aan deze Olympische Spelen gezegd dat we goud wilden. Dat is onbelgisch, en dat wisten we, maar we hadden geen andere optie. We zijn het aan onze stand verplicht om altijd voor het goud te gaan.”

Dit hockeysucces is het bewijs dat succes in de sport tot op zeker hoogte maakbaar is en dat je keuzes moet maken waarin je investeert. De aanzet om in het hockeyverhaal te geloven, kwam uit het BOIC en meer in het bijzonder van de voorzitter Pierre-Olivier Beckers. Hij mocht als IOC-lid gisteren de gouden medaille uitreiken. Met de jaren en met de toenemende successen is Sport Vlaanderen de grootste investeerder geworden in de topsportwerking van de hockeybond. Het model is evenwel een Belgisch model en toch werkt het omdat topsport centraal staat.