Het voetbal is fysiek al thuis in Engeland, nu de beker nog

Engeland ging op reis naar Rome en won in de laatste kwartfinale eenvoudig van Oekraïne (0-4), om snel naar huis te reizen. Thuis, in Londen, moet het gebeuren de komende week, in een land dat overkookt, waar pubs zich vullen, waar premier Johnson zich liet fotograferen op een levensgrote Engelse vlag, de armen geheven.

Bondscoach Gareth Southgate deed wat trainers doen als het goed gaat: de teamspirit prijzen. “Ze zijn allemaal briljant, ook de drie jongens die ik elke keer naar de tribune moet verwijzen. Niemand verdient het om buiten de groep voor de wedstrijd te vallen.” Southgate had ook oog voor het land: “We hebben een moeilijk jaar achter de rug, allemaal. Ik zag al beelden van mensen met een biertje omhoog. Geniet ervan.” Het voetbal brengt het land samen in tijden van brexit en corona.

Lyrisch waren de koppen in de zondagskranten. Zo verhief The Sun de spelers tot halfgoden, een verwijzing naar de eeuwige stad waar Engeland won. The People kopte: ‘We Kane, We Saw, We Conquered’, een verwijzing naar de twee doelpunten van Harry Kane.

Saai voetbal

Engeland speelt bijna iedereen kapot. Pas als dat eenmaal is gebeurd, rijgt het franje aan het patroon van degelijkheid. Oekraïne was al knock-out, kort na rust, en wist niets uit te richten tegen hoge ballen. Engeland heeft een bank vol kwaliteit en krijgt geen doelpunt tegen, want dat is les één van Southgate: geen tegentreffers.

Het is nog nooit gebeurd in de geschiedenis van het EK dat een land de eerste vijf duels zonder tegentreffers blijft. Het trekt een verdedigende muur op, met mannetjesputters Maguire en Stones in het centrum. Het heeft aanvallend veel talent dat doelpunten levert en de tegenstander schrik inboezemt. Maar het enige dat echt telt, is het hogere doel: de Europese titel. Het land met clubs die alles en iedereen kopen, dat heerst in het clubvoetbal, wil eindelijk ook het landenvoetbal beheersen.

Al dat aanvallende talent op de bank, daarover schrijven ze pagina’s vol in de kranten, maar Southgate kan ze niet allemaal tegelijk opstellen en hij legt critici het zwijgen op want zijn keuzes pakken goed uit. Raheem Sterling en Harry Kane zijn onomstreden en qua cijfers maken ze dat waar. Ze hebben zes van de acht doelpunten gemaakt. Dat is jammer voor Jack Grealish, de publieksspeler bij uitstek, of voor Marcus Rashford, die bij 0-4 inviel.

Denigrerende grappen

Kort na rust kopte verdediger Harry Maguire, over wie al zoveel denigrerende grappen zijn gemaakt sinds hij voor meer dan 80 miljoen euro naar Manchester United verhuisde, een vrije trap van Luke Shaw binnen, de linksachter die in 2015 zwaar geblesseerd raakte na een tackle van PSV’s Moreno in de Champions League. Shaw keerde langzaam terug en zette zijn loopbaan weer op de rails. Zaterdag kreeg hij een ovationeel applaus toen Southgate hem wisselde bij 0-4, na twee assists.

Het voetbal moet van de Engelsen naar huis komen, na 55 jaar pijn, sinds de wereldtitel van 1966. Het is min of meer een bevel. Kom. Thuis. En het komt terug thuis nu, fysiek alvast, want Engeland speelt nog één of twee duels op Wembley. Eerst woensdag tegen Denemarken, dan volgt zondag de eventuele finale tegen de winnaar van Spanje-Italië.

Over Kane ging het telkens in de pers, omdat hij in de eerste drie duels geen doelpunt maakte. Southgate hield vertrouwen. Hij scoorde tegen Duitsland en zijn openingsdoelpunt tegen Oekraïne in de vierde minuut was prachtig: een steekpassje van Sterling, de koele afronding van de spits van Tottenham. Kane maakte met het hoofd ook 0-3, weer na een voorzet van Shaw, perfect aangesneden. Ook de 0-4 was een kopbal, nu van invaller Henderson, na een hoekschop van Mount. Henderson reageerde euforisch na zijn eerste doelpunt als international.

Het wordt een hectische week in Engeland, zoveel is duidelijk.