‘Het talent en de touch van Emma Meesseman: ongezien in België’

Op 13 mei 1993 is er wat bijzonders gebeurd in België. In Antwerpen zag toen ene Romelu Lukaku het levenslicht. 130 kilometer verderop, in Ieper, werd die dag ook Emma Meesseman geboren. 28 jaar later staan die twee Belgen te schitteren op het EK. Lukaku als topscorer bij de Rode Duivels en Meesseman bij de Belgian Cats.

Meesseman was woensdag in de kwartfinale van het EK van een andere planeet. Onverzettelijk. Met stats om van te duizelen: 33 punten, 11 rebounds, 4 assists, 2 steals. Shotpercentage: 64 procent. De Sportvrouw van het Jaar nam een derde van alle Belgische shots voor haar rekening. Meesseman was in alle betekenissen van het woord de leider. Niet voor het eerst. Geen EK-brons voor de Cats in 2017 zonder Meesseman. Geen vierde plek op het WK van 2018 en ook geen Olympische Spelen. Meesseman is de alfa en omega van de huidige nationale ploeg.

Haar palmares puilt uit van de titels en de prijzen. Vier keer Europees clubkampioen met Ekaterinburg. Vijf keer kampioen van Rusland. Twee keer bekerwinnaar. Kampioen in de VS met Washington. Meest waardevolle speelster in de WNBA Finals.

Wat Meesseman al presteerde, is zo buitenaards, dat je zou vergeten dat eentje het haar voordeed: Ann Wauters. Een heel ander type dan Meesseman en ook in andere tijden opgeleid. De ene is een vier, de ander een vijf. “Het talent en de touch van Emma, het arsenaal aan bewegingen waar zij over beschikt – dat is ongezien in België”, weet ex-international Caroline De Roose. “Dat komt allemaal heel naturel, ze doet zaken op feeling. Ann begon pas op haar twaalfde te basketten. Haar moves als post zijn echt aangeleerd. En de grote meisjes werden toen ook niet aangemoedigd om driepunters of zo te nemen – wat Emma wel doet én kan. Voor mijn part mag Emma nog veel meer shots nemen bij de nationale ploeg (lacht).”

Ann Wauters was de pionier, Emma Meesseman de troonopvolgster. Wie van beiden het beste is: die vraag laat zich niet beantwoorden. De Roose: “Het palmares van Ann is zo indrukwekkend – dat zal niet snel geëvenaard worden, denk ik. Op haar 20ste was zij bij Valenciennes al een bepalende speelster, won ze Europese titels. Net als Emma was zij in haar beste dagen een ‘clutch’-speler, da’s eigen aan toptalenten. Ann is meer een natuurlijke leider, terwijl Emma daar veel meer in is gegroeid. Dat zag je woensdag. Emma betrekt haar teammates echt in het succes maar tegen Rusland nam ze veel meer het initiatief. Je zag dat ze uitstraalde: over my dead body dat Rusland wint. Emma was een streling voor het oog.”

Ann Wauters moest wachten op de komst van Meesseman voor ze met de Cats een medaille kon winnen op een EK of zich kon kwalificeren voor de Spelen. Al scheelde het niet veel. Eén turnover op het EK van 2007 versperde haar en de Cats het pad naar Peking, terwijl Wauters er ‘meessemaneske’ stats registreerde: ze was topscoorster op dat EK met 19,7 punten en nam 8,1 rebounds.

Alleen was de ‘supporting cast’ in het tijdperk van Wauters een fractie minder sterk nu bij Meesseman. De Roose: “Het helpt dat er nu meer continuïteit bij de Cats zit. Emma speelt al jaren onafgebroken mee met de nationale ploeg, terwijl Ann niet op alle kwalificatiecampagnes aanwezig was, ook omdat de kalender dat niet toeliet. Ze ging van de WNBA naar Korea, naar Rusland... dit team is veel meer op elkaar ingespeeld. En Emma is niet de enige profspeelster. Voor de meesten is basketbal hun beroep. Ze zijn nu ook beter omkaderd. Er is een dokter mee, een psycholoog... Twintig jaar terug had je dat allemaal niet.”