Greg Van Avermaet kan het niet afmaken na hele dag in het offensief

De wil is er nog steeds, maar winnen wordt steeds moeilijker. Gisteren ging Greg Van Avermaet (35) voor ritwinst en geel. Het werd twee keer niks. ‘Loetsenko was sterker.’

Geen excuses bij Van Avermaet. “Die laatste steile klim was er te veel aan”, zei hij. “Toen Loetsenko ging, moest ik passen.” Simpel.

En dus bleef de olympische kampioen met lege handen achter. Onderweg was hij nochtans aan het dromen geslagen. “Op voorhand was ik niet zeker of die rit iets voor mij was, maar ik ben meegesprongen toen ze begonnen te demarreren. Toen ik zag wie er allemaal mee was, was het een kwestie van prestige en ben ik er vol voor gegaan. Dit waren de sterkste renners van het peloton.”

Behalve hijzelf en Loetsenko waren ook Boasson Hagen, Roche, Cavagna, Oss en Herrada mee. Het gebeurt niet vaak dat een kopgroep in de Tour zoveel kwaliteit bevat. De jarige Neilson Powless, gisteren 24 geworden, had de minste renommee, maar de Amerikaan viel niet uit de toon. Om maar te zeggen: het was geen foute keuze van Van Avermaet om in de vlucht te investeren. Dit was een echte kans om een rit te winnen. Dat maakt het extra pijnlijk dat het niet gelukt is.

Van Avermaet hinkte op twee gedachten. “Ik heb er echt in geloofd. Ik zat met de dubbel in mijn hoofd: de rit én de gele trui. Ik heb mijn kaart uitgespeeld en verloren. Natuurlijk is dat jammer, maar als ik verlies van iemand die sterker is, ben ik nooit ontgoocheld.”

Dat is hij uiteraard wél, maar de kopman van CCC is een gentleman: hij weet hoe je verliest in stijl. Dat heeft hij de laatste jaren vaker gedaan dan hem lief is. Er was een tijd dat hij samen met Sagan de beste eendagscoureur van de wereld was, in 2016 en 2017. Vandaag hebben de crossers en Alaphilippe hem voorbij gestoken, en maakt hij deel uit van een brede groep net onder de top. Loetsenko hoort daar ook bij, in een goede dag. Van Avermaet zit het hele jaar in die klasse.

Geel nog niet opgeven

De conclusie blijft dezelfde: winnen is niet makkelijk meer. De omstandigheden moeten meezitten, zoals gisteren (want als er een topklimmer bij had gezeten, had hij helemaal geen kans gemaakt), en dan nóg is er wat geluk nodig en/of een topdag. Van Avermaet is van het type dat niet opgeeft: hij blijft geloven in nog een grote zege, ook in deze Tour. “Er komen nog kansen”, zei hij. “We zijn nog maar net begonnen.”

Zelfs geel zit nog ergens in zijn hoofd. “Ik wou die gele trui niet direct opgeven. Dat is ook de reden waarom ik aangeklampt heb naar Orcières-Merlette. Het zal nu afhangen van wie leider wordt de komende dagen. Vroeger met Ineos was dat heel leuk: die gaven de trui direct weg. Met Yates en Alaphilippe wordt dat moeilijker, die zijn nog iets te fier op die gele trui. Ik was teleurgesteld toen Alaphilippe die tijdstraf kreeg. Vaak is het beter als de trui al drie of vier dagen bij dezelfde renner zit, dan durft een ploeg hem rapper uit handen te geven als het lastig wordt. Voor Yates was het nog maar zijn eerste dag: geel zal wel in mijn hoofd, maar ik wist dat het niet altijd makkelijk uit te voeren zou zijn.”

Hoe dan ook mag je Van Avermaet nog aan het front verwachten de komende weken. Dat is nu eenmaal zijn stijl: blijven proberen. Voor geel, voor een rit, voor een ereplaats. Want ook de kleintjes tellen mee voor hem. Hij wordt liever derde dan vierde, als hij achtste kan worden in plaats van negende zal hij daar óók voor sprinten. Nog een voorbeeld: gisteren vond hij het toch een beetje jammer dat Nicolas Roche de prijs voor de strijdlust kreeg. “Ik heb niet meegedaan voor de bergpunten. Ik heb die aan Roche gelaten, misschien had ik dat niet mogen doen…”

Wat we bedoelen, is dat de goesting er nog is. Zijn Tour zal op die manier niet snel anoniem passeren, maar dat is niet waar het om gaat. Kan Van Avermaet ook nog een keer winnen, dat is de grote vraag.