Goud en brons voor talenten Vanderelst en Carmoy op EK atletiek

“Ik zag vrijdag aan haar gezicht dat ze kapot was van de zenuwen. Ik ken Elise goed genoeg. Helaas was ik niet in Torun om haar te bedaren. Het scheelde niet veel of ze lag er al uit in de reeksen. Al een geluk dat het goed is afgelopen.” Aan het woord: Raymond Castiaux (71), trainer van Elise Vanderelst.

Tien dagen voor afreis naar het EK indoor kreeg de gepensioneerde schrijnwerker te horen dat hij niet mee mocht naar Polen. België kreeg niet voldoende accreditaties voor alle individuele coaches en Castiaux was daar het slachtoffer van. “Ik wilde niet van mijn oren maken, maar ik was furieus. Van alle Belgen kon Elise de beste papieren voorleggen. Ze was er zelf ook kapot van, maar ik zei haar: ‘Wees een prof, het belangrijkste is dat jij daar bent.’ Misschien had ik op mijn strepen moeten staan...”

Elise Vanderelst vermande zich. Van alle 28 deelneemsters aan de 1.500m verscheen ze met de beste tijd in de reeksen. En toch scheelde het geen haar of de atlete uit Bergen had de finale niet eens gehaald. Ze werd pas derde, maar op basis van haar tijd (4:10.49) redde ze het toch.

Castiaux belde zijn instructies voor de finale door. “Toen ze op de piste stapte, zag ik een heel andere Elise, ze lachte. Ze leek me ontspannen.”

Vanderelst volgde zijn richtlijnen nauwgezet op: “Hij had me op het hart gedrukt om aan de binnenkant te blijven lopen, ook al houdt dat risico’s in: je riskeert te struikelen of door een duwtje met je voet buiten de piste te belanden. Maar in de reeksen liep ik constant aan de buitenkant en dat heeft me onvoorstelbaar veel krachten gekost. Ik had zware benen voor de finale. Ik dacht: ik ga al blij zijn als ik achtste word.”

En toch maalde ze 7,5 rondjes af met gemiddeld 21,5 km/u en had ze nog genoeg kerosine in de tank om de turbo aan te zetten. Niemand kon Vanderelst nog bedreigen. “Eerlijk: ik kon zelf niet geloven dat ik alleen was aan de finish. Ik ben gegaan zonder me vragen te stellen. Ik dacht dat ik elk moment kon worden bijgehaald. Ik wist niet dat er een ‘boulevard’ zat tussen mij en de tweede. Pas toen ik de tijden bekeek, zag ik dat ik met een verschil van bijna twee seconden won. Zot.”

In Nijvel zat Castiaux voor zijn tv voldaan te kijken. “Ik wist wel dat ze met een medaille naar huis zou komen. Alleen niet met welk kleurtje... Jammer dat ik er niet bij kon zijn.” Zo dacht ook Vanderelst erover. “Ik wilde mijn overwinning graag met hem delen. Goud... ik kan het nog altijd niet geloven. Precies een droom die is uitgekomen. Terwijl ik al blij was om erbij te zijn op dit EK indoor.”

Carmoy verrassend derde

Apetrots was hij. Thomas Carmoy (21) showde zijn bronzen medaille aan de pers. Voorkant. Achterkant. “Met mijn naam erop, de datum erbij... Mijn eerste EK bij de seniors, mijn eerste medaille: beter kan niet, zeker?”

Toch was het ook voor de atleet uit Pont-à-Celles, een gehucht van Charleroi, even bibberen in de Arena Torun. Tot 2m23 ging alles goed. Carmoy sprong van de eerste keer over 2m10, 2m15 en 2m19, maar vervolgens flirtte hij met de uitschakeling. Pas de derde poging was goed. “Ik weet niet wat dat is met die hoogtes tussen 2m20 en 2m24... Tijdens de kwalificaties zat ik er ook mee te sukkelen. Gelukkig ging ik er op 2m26 wel meteen over.”

Carmoy zo blij als een kind, de Duitser Tobias Potye ontroostbaar. “Ja, ik had het er met hem net over: sport kan erg wreed zijn. Eén sprong kan het verschil maken tussen wel of geen medaille. Ik had één poging nodig voor 2m26, hij twee. Ik werd derde, hij vierde. Ik heb brons, hij niets... Het is een beetje zoals Elise zei: ik besef nog niet wat me is overkomen. Ik moet het laten bezinken. Misschien als ik straks mijn vriendin en mijn ouders opbel, dat ik het beter zal beseffen.”

Terwijl het niet de eerste keer is dat Carmoy op het podium staat. In juli 2019 sprong hij naar het goud op het EK voor junioren in Borås. “Brons of goud, dat is een ander gevoel natuurlijk. Als atleet wil je altijd winnen. Maar dat was op dit EK niet mogelijk. Tamberi springt 2m35, Nedasekau 2m37: dat is van een andere planeet.”

Voor Carmoy aan het EK indoor begon, dacht hij zelfs niet aan medailles, zelfs al stond hij met de zesde prestatie op de deelnemerslijst. “Ik zal al blij zijn als ik top acht haal”, wuifde hij woensdag tijdens zijn persconferentie alle speculaties weg.

“Toen Nafi, Noor en Elise hun medailles wonnen, was er wel een stemmetje in mijn hoofd dat fluisterde: ‘Verdorie, als zij het kunnen, waarom zou het mij dan niet lukken?’ En Marc (Muryn, zijn 71-jarige coach, VH) zei me ook: ‘Een medaille is mogelijk’. Maar ik wilde er niet aan denken. Ik wilde me amuseren.”

Nu pas begint het serieus te worden voor Carmoy. Met zijn brons treedt hij definitief uit de schaduw en heeft hij alle troeven in handen om Eddy Annys te evenaren of te overtreffen. Annys won in 1986 overigens ook brons op het EK indoor, met die nuance dat hij zeven jaar ouder was. “Ik vind het niet erg dat de druk toeneemt”, zei Carmoy. “Het is nu aan mij om naam te maken.”