Genk-spits Onuachu: ‘Storck was kil, onder Vrancken lachen we weer’

De comeback

“Die blessure was een donkere periode. Maar ik ben mentaal sterk gebleven. Nooit heb ik aan mezelf getwijfeld. Ik zei tegen mezelf: dit moet je accepteren. Push jezelf om weer naar je topniveau te groeien. Samen met de fysieke coach heb ik mezelf afgepeigerd. Ik heb harder getraind dan ooit.

Niet alleen fysiek maar ook mentaal was dat uitdagend. Daarom wil ik mijn vrouw bedanken. Zij heeft me geholpen positief te blijven. Hoe? Wel, toen ik thuiskwam verzette ze mijn gedachten door te praten over andere zaken dan voetbal. Normaal kom ik thuis en kijk ik meteen naar het voetbal op televisie of zoek ik voetbalclips op op YouTube, maar nu nam ze de afstandsbediening van me af. ‘We gaan samen naar een film kijken.’ Af en toe even afstand nemen van het voetbal kan wonderen doen.

“En kijk, nu ben ik weer de echte Paul Onuachu. Mijn fysieke tests zijn uitstekend – ik loop gemiddeld twee kilometer meer per wedstrijd dan vorig seizoen – en ik scoor weer vlot. Hopelijk kan ik nu de WK-break voorbij is snel weer aan een nieuwe doelpuntenreeks beginnen.”

De trainer

“Ik ga niet liegen: het verschil tussen onze coach van vorig seizoen, Bernd Storck, en Wouter Vrancken is groot. Storck had zijn eigen manier van denken. Hij wilde alles zelf doen, vroeg zelden raad aan zijn stafleden of de meer ervaren spelers. Zijn wil was wet. De spelers voelden zich oncomfortabel onder hem. In zijn aanwezigheid durfde niemand zichzelf te zijn. Iedereen liep op de tippen van zijn tenen. Als je iets fout deed, wist je nooit hoe Storck zou reageren. Zijn aanpak was kil.

“Onder Vrancken is de sfeer compleet anders. Er is meer vrijheid. Hij vertrouwt zijn staf en spelers meer. Elke speler voelt zich goed, zelfs de bankzitters. Er mag eens gelachen worden, hij maakt zelf al eens een grapje. Maar zonder te toegeeflijk te zijn. Op het veld beseft iedereen dat er gewerkt moet worden. Vrancken vindt de perfecte balans tussen hard werken en plezier. Dat is zijn sterkte.

“En hij brengt duidelijkheid. Veel coaches, zoals Storck, willen hun tactische principes er zo snel mogelijk inpompen. Maar zo werkt het niet. Vrancken houdt het simpel. One step at a time. En zo zijn alle spelers mee in het verhaal. Vrancken en al zijn assistenten hebben dezelfde drive als de spelers. Zij willen hogerop en prijzen winnen.”

De transferwens

“De Gouden Schoen is een grote prijs waar ik trots op ben. Maar hij had niet het effect waar ik op had gehoopt. Hij heeft mijn leven niet veranderd, terwijl ik dacht dat hij de weg naar een transfer zou openen. Iedereen weet dat ik graag een stap hogerop wilde zetten. De interesse bleef vorige winter na de Gouden Schoen echter uit.

“Na de trouw in de zomer had ik mijn zinnen opnieuw op een transfer gezet. Deze keer waren er clubs geïnteresseerd (onder meer Wolverhampton, ABD/JB) maar de puzzelstukjes vielen niet in elkaar. Toen ik in juli geblesseerd raakte, mocht ik er helemaal een kruis over maken. Geen enkele club gaat een geblesseerde spits halen. Dat was een teleurstelling, want ik geloof dat ik de juiste dingen heb laten zien om een transfer af te dwingen. Ik heb hier spelers zien vertrekken naar een mooie club die minder hebben getoond dan ik.

"Om de een of andere reden wil het niet lukken voor mij. Ken ik de juiste mensen misschien niet? Heb ik de verkeerde manager? I don’t know. Voetbal is nu eenmaal niet altijd fair. Nu ben ik minder obsessief bezig met een transfer. Alles gaat goed bij Genk. Ik scoor veel en ben hier graag. Máár: als er deze winter of komende zomer een interessant bod komt, dan gaan we dat samen met Genk bekijken. Want ik droom er nog altijd van om in een grote competitie te spelen.”