Genk komt net tekort tegen Sjachtar Donetsk

De weg is lang en lastig. Racing Genk moet de poorten van het paradijs van het clubvoetbal zien te bereiken langs Kiev en Montecarlo. Er ligt geen LASK Linz op de route. Neen, Sjachtar Donetsk en Monaco – dat eenvoudig ging winnen in Praag – zijn op papier en in budget onbereikbaar voor Genk.

Maar daartegenover staat een trainer als John van den Brom. Een Hollander uit de oude doos: zoveel liefde voor en vertrouwen in het materiaal in zijn kleedkamer. Van den Brom zette het over op zijn groep. En kijk: Racing Genk-Sjachtar Donetsk stond 1-0 bij de rust. Omdat Genk geloofde. Omdat Genk zich groots voordeed.

Sjachtar overwinterde vorig seizoen vanuit een Champions League-poule met Real Madrid en Inter, het liet zowaar de Italianen achter zijn. De ploeg is weliswaar niet meer dezelfde, maar hetgeen wij ons nog herinneren, verraadde zich ook gisteravond: sterk en gevaarlijk als ze dominant kunnen zijn, kwetsbaar als zij onder druk worden gezet.

Telkens Donetsk kon tikken op de helft van de thuisploeg, was de dreiging merkbaar. Tetê en Solomon hadden in het eerste halfuur kunnen scoren, twee keer na combinatievoetbal door het centrum. Vandevoordt stond goed opgesteld.

Genk zocht Onuachu. Hij hielp de ploeg enerzijds op de defensieve stilstaande fases, anderzijds was hij het aanspeelpunt bij elke ontsnappingspoging van de ploeg. De club wil 30 miljoen euro voor Onuachu. Dat is veel geld. Welke club gaat die som betalen in pandemietijden? Jonathan David en Jérémy Doku bleken dat uiteindelijk waard, maar zij zijn een generatie jonger.

Anderzijds, Racing Genk wil zich laten gelden. Weeral: zich niet te klein voordien. Het is een moeilijke evenwichtsoefening voor Dimitri De Condé. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, scoorde Onuachu in deze prelude van de Champions League. De bewuste 1-0. Na een prima pressingmoment van Genk.

Racing Genk deed wat in de mogelijkheden lag. De fans zorgden voor een aangenaam sfeertje. Het was de snoepwinkel waar John van den Brom zo van geniet.

Het dient gezegd: Donetsk verprutste ook behoorlijk wat. Malcolm slalomde een keer tot diep in het Genkse strafschopgebied om daarna het leer naar de cornervlag te jagen. Sjachtar speculeerde niet op de terugwedstrijd en ging vol aan. Tetê gleed van dichtbij de 1-1 in het zijnet.

Op het uur was de gelijkmaker daar dan toch. Munoz tackelde in zijn eigen rechthoek, de Griekse ref wees makkelijk naar de stip. De wet van een grote ploeg, zeker? Tetê zette de elfmeter om. Verdiend, tuurlijk, maar evengoed een domper op de vreugde die in het stadion hing.

Van den Brom haalde Trésor eraf. Oostende is Donetsk niet, dat zal Roberto Martínez ook wel gezien hebben. Eén zwaluw maakt de lente niet. Met twee goede wedstrijden haal je de Rode Duivels niet. Ito knalde op de doelman. Want Racing Genk was niet aangeslagen. Het bleef geloven. Thorsvedt viel uitstekend in. Hij is even onmisbaar als Onuachu, op een totaal andere manier, weliswaar.

Finaal bleken de realisten toch gelijk te krijgen. Munoz, nog niet zo lang terug uit vakantie, liet zich ringeloren in zijn rug en Alan joeg de 1-2 in doel. Maar je mag dat niet op één jongen afrekenen. Sjachtar Donetsk heeft als collectief meer in zijn mars dan de Belgische vicekampioen. Ze zijn gewoon beter.

Het talent van Racing Genk en de voetbalpassie van hun trainer hebben gemaakt dat het leek alsof de kloof niet zo groot was. Genk was een geloof, hoop en liefdeshow. Daarvoor applaudisseerde de Luminus Arena ook na het laatste fluitsignaal. Je kunt met die drie kwaliteiten bergen verzetten maar niet de (voetbal)wereld.

Het is daarom voor de club minstens zo cruciaal om zaterdag op KV Kortrijk de drie punten te pakken. Je wil niet de nationale competitie aanvangen met 1 of 2 op 9. Je wil toch die eerste zege in een officiële wedstrijd dit seizoen. Er moet geen onrust komen.