Frank Raes: ‘Diego Maradona, in je ogen zag ik de sluimerende eenzaamheid’

In Hemelpost zeggen Bekende Vlamingen vaarwel tegen wie in 2020 is komen te gaan. Sporza-presentator Frank Raes schrijft hier een brief aan de Argentijnse voetballer Diego Maradona (60), overleden op 25 november.

Diego Armando,

In 1989 was het, in de afgeladen perszaal van het stadion in Stuttgart. Napoli had net zijn nog altijd enige Europese prijs binnengehaald. Je zat verborgen achter een oerwoud van microfoons, wat te lachen, te mompelen, de menigte te betoveren. Wij, de kwijlende journalisten, drumden en duwden om een glimp op te vangen. Je daalde van het persschavot, wrong tussen de persmeute door, het prachtige Napoli-blauwe shirt nog om de lenden, de blinkende blik op oneindig. Onderweg schuurde je af­werende voorarm even langs mijn borstkas. In je ogen zag ik de sluimerende eenzaamheid van het genie in de massa, de angst om verpletterd te worden.

Een moment om te koesteren voor een doorgaans niet idolate journalist.

Toen eind jaren 70 verhalen over een Argentijns wonderkind de oceaan overstaken en we hier en daar een foto van die prachtige zwarte krullenbol oppikten, was mijn interesse meteen gewekt. Alleen al die naam: ‘Diego Armando Maradona’, een golvende symfonie van a’s en o’s, waar zelfs de zuurste cynicus voor bezwijkt.

Pelé, ook niet gespeend van charisma, maakte bij je heengaan een afspraak in de hemel. Samen voetballen daar. Maar ik acht de kans niet groot dat de hemelpoorten zomaar meteen voor jou zullen openzwaaien: drugs, doping, belastingontduiking, heulen met de maffia, een verzameling onechte kinderen die je pas erkende na DNA-onderzoek, af en toe een knokpartij, valselijk handspel, schieten met een luchtbuks op journalisten...

Je ongebreidelde sympathie voor übercommunisten Fidel Castro en Che Guevara werkt ook al niet geruststellend en kadert natuurlijk in je eeuwige rebellie tegen welk establishment dan ook: corrupte politici die mee op de foto wilden, de dictatoriale geldwolven van de FIFA... Je bent je armoedige afkomst nooit vergeten. Zelfs Pelé moest het als hofnar van de FIFA en reclamepop voor Mastercard geregeld bij je ontgelden.

Hij stapelde evenzeer de huwelijken en relaties op, had ook minstens twee onechte kinderen, mislukte als minister van Sport, werd beticht van corruptie, maar hij kwam er mee weg. Jij niet, of pas na je dood. Pelé was de koning, jij de tegenkoning. Wellicht verklaart dat je populariteit. In jouw feilbaarheid vinden we onszelf terug, dankzij jou kan de rest van de wereld zich ook wel eens een misstap veroorloven.

Maar bovenal wil ik je bedanken voor je voetbalkunsten. Niemand was meer één met de bal. Als een artistiek biljarter beheerste je alle effecten en ritmes. Tegelijk overzag je het speelveld als uit een helikopter. Messi komt in de buurt maar jouw palet was bonter, meer uit instinct geboren.

In België is er een Argentijnse coach: Hernan Pablo Losada, met diezelfde dansende o’s en a’s. Gevraagd naar een reactie op je overlijden, schoten zijn ogen vol. ‘Ik hoop dat hij nu, eindelijk, rust vindt.’ Daar wil ik me bij aansluiten. Dat je niet meer bejegend wordt als een clown van wie elk moment een kunstje wordt verwacht. Het waren zestig heftige jaren. Het kan een troost zijn dat er een bankbiljet met je beeltenis aan komt. Een zoenoffer van je vrienden politici.

(Hemelpost, naar een idee van HP/De Tijd)