Evenepoel start in Amerikaanse gravelrace: ‘Puur voor de fun’

The Hell of the Midwest is de vierde van vier gravelwedstrijden van de zogenaamde Belgian Waffle Race. Hij is 178 kilometer en telt 2.437 hoogtemeters. De drie andere races vonden dit jaar plaats in San Diego, North Carolina en Utah. “Het heet de Belgian Waffle Race omdat alle deelnemers na aankomst op grote Luikse wafels met slagroom worden getrakteerd”, zegt de Nederlander Laurens ten Dam, die zich na zijn profcarrière voluit op het gravelcircuit heeft gestort.

Gravelraces zijn enorm populair in de VS, zegt Ten Dam. “Sinds het ter ziele gaan van de Tour of California krijgen gravelraces met voorsprong de meeste media-aandacht. Als Ian Boswell de Unbound Gravel wint, dan scoort hij daar in de VS meer publiciteit mee dan in een hele Giro. Dat heeft Boswell in zijn carrière als profwielrenner in Europa nooit meegemaakt.”

Dat komt Specialized, de fietsensponsor van het team van Patrick Lefevere, goed uit. “Specialized vraagt dat we een paar renners twee of drie gravelraces in de VS laten rijden”, zegt ploegleider Wilfried Peeters. “Door corona is dat er de laatste tijd niet van gekomen.”

Vakantie of koers?

Maar nu kan het dus wel. Remco Evenepoel en zijn ploegmaat Mattia Cattaneo reizen naar Morgan Hill in California, waar Specialized zetelt. De twee renners zijn daar voor tests in de windtunnel en op 31 oktober nemen ze dus deel aan de Belgian Waffle Race in Lawrence in de staat Kansas.

“Het is puur recreatief”, zegt Peeters. “Een koers kun je dat niet noemen, Evenepoel rijdt enkel voor de fun. Als hij toch in de VS is, kan hij er net zo goed een fietsvakantie van maken.”

Dat ziet Ten Dam anders. “In de Belgian Waffle Race komen makkelijk 2.000 deelnemers aan de start, profwielrenners en recreanten. De profs starten vooraan en die rijden gewoon om het hardst. Je moet wel je eigen plan trekken. Als je lek rijdt, moet je zelf maken dat je weer verder kunt. Evenepoel zal veel leren en zich amuseren. De sfeer is fantastisch. Er wordt hard gekoerst en na afloop kan hij een wafel eten en een biertje drinken. Dat Evenepoel geen bier lust? Dan neemt hij maar een breezer.”

De grote vraag is ook of Evenepoel naar Kansas trekt om zijn stuurmanskunsten aan te scherpen. Daar was wat om te doen na zijn val vorig jaar in de Ronde van Lombardije en na de elfde etappe in de Giro van dit jaar, de zogenaamde Strade Bianche-rit naar Montalcino, waar Evenepoel ruim twee minuten verloor op de latere eindwinnaar Egan Bernal.

Peeters windt zich behoorlijk op over die vraag. Evenepoel kan wel degelijk goed met een fiets rijden, zegt hij. “In de Ronde van Emilia reed hij in de afdaling iedereen uit het wiel.”

Geen paniek

Het was natuurlijk een thema in de ploeg. Na de Giro klonk het dat Evenepoel in de leer zou gaan bij Cal Crutchlow, een Britse MotoGP-rijder en een goede vriend van Mark Cavendish. Peeters: “Dat staat nog niet op de agenda. Het moet ook passen. We blijven daar rustig bij. Evenepoel kan alleen beter worden door met de fiets te rijden en hij leert alle dagen bij. Hoe kun je iemand die nog maar enkele jaren op de fiets zit hetzelfde laten doen als Bernal, die al bij de junioren wereldkampioen mountainbiken werd? Nu zegt iedereen: hij moet cyclocross rijden om beter te worden. Maar wat heeft hij daaraan als hij na twee ronden al gedubbeld wordt? Neen, dan kan hij beter een gravelrace rijden met de collega’s en voor het plezier.”

Ten Dam ziet er anders wel de voordelen van in. “Op gravel rijden is natuurlijk een aparte discipline. De fietsen zijn anders gemaakt en er liggen dikke banden onder. Maar het zal zeker helpen.” Ten Dam organiseerde afgelopen weekend de Flanders Gravel met start en aankomst aan de Koppenberg. “Florian Vermeersch en Brent Van Moer waren bij de deelnemers. Zij zijn erg vertrouwd met gravelraces. Dat is de reden waarom Vermeersch in Parijs-Roubaix zonder angst over de kasseien reed.”