Evenepoel: ‘Mijn lichaam is nog niet klaar om drie weken op topniveau te presteren’

Eerst en vooral: hulde. En respect. Voor wat Evenepoel in deze Giro heeft laten zien. Na, laat het ons nog één keer aanhalen: een inactiviteitsperiode van een half jaar en amper drie maanden trainingsopbouw. En zonder voorafgaande competitie. Zelf roomde Evenepoel het in een uitgeregend en mistroostig Cortina d’Ampezzo af op twee. “In elk geval té weinig om in een grote ronde drie weken lang top te zijn.” Dat bleek ook.

Zijn eerste tien dagen – het equivalent van een Ronde van Zwitserland of Parijs-Nice, zeg maar – waren grandioos. Om zijn Brusselse buddy Zwangere Guy in ‘Dokter Guy’ te citeren: “op ’t gevoel, als ge weet wat ik bedoel. (Hij deed) het cool maar tegelijkertijd ook zwoel”.

Sommigen hoopten op veel meer. Gingen luidop aan het dromen toen Evenepoel in het klassement plots de Hongaar Valter en later Bernal op de hielen kroop. Zagen ‘la vie’ al helemaal ‘en rose’. Toegegeven: we stonden het heel even oogluikend toe. Staken met plezier mee een (waak)vlammetje onder het extatisch enthousiasme. Natuurlijk mocht dat. Dromen doen mensen leven. Niet het minst Evenepoel zelf.

Waar we bewust niet mee aan bouwden is het luchtkasteel dat hij deze Giro, zijn allereerste grote ronde ooit, kon winnen. Op onze hoede als we waren voor de onvermijdelijke reality checks die na de eerste rustdag zouden volgen. “Een opeenstapeling van diep gaan”, omschreef Evenepoel het zelf. “In rit elf al (de graveletappe, JDK). Rit veertien ook (Monte Zoncolan, JDK). Misschien zijn die ‘efforkes’ op dit moment allemaal iets te veel voor mijn lichaam. Waardoor het vandaag heeft gezegd: ‘houd je maar in, de rem erop’. Met die kou en die regen wilde het gewoon niet mee, voelde ik.”

In de eerste meters van de Fedaia al lag het temp te hoog voor Evenepoel. “‘Ik ga hier niet blijven spartelen. Kom, dit heeft geen zin meer, we zetten ons op kant en rijden gezamenlijk binnen’, zei ik tegen de jongens. Ze bleven me heel goed ondersteunen. Dat vond ik wel fijn.”

Je kan het dan wel hebben over pijnpunten en werkthema’s. Sluimerende angst op grind en in afdalingen. Wankele stuurmanskunsten. Een tekort aan explosiviteit. Een kwetsbare ploeg. En wat passeerde nog allemaal de revue? Maar alles begint natuurlijk bij de juiste context: met een normale voorbereiding was op 8 mei een totaal andere Evenepoel aan de start van deze Giro verschenen.

“We wisten dat dit kon gebeuren. Niet dat je erop hoopt. Maar je houdt er wel rekening mee. En als het er is, is het er. Part of the process. Nogmaals: mijn lichaam is hier duidelijk (nog) niet klaar voor. Het moet opnieuw wennen aan de hardheid van het koersen. Aan extreme weersomstandigheden als deze ook. Mijn basis is niet groot genoeg. En dat is helemaal geen schande. Rustig blijven nu, met de ploeg alles goed analyseren, hieruit leren en dat meenemen naar volgend jaar.”

We gunnen het hem zeker, dat leerproces. De finetuning. Het slijpwerk dat hij als onmiskenbare rondediamant nog moeten ondergaan. Ruwe bolster, blanke pit. De toekomst lacht hem toe. Maar zaterdag, op de mistige Zoncolan, vroeg Evenepoel het zelf al met aandrang. “Tijd. En geduld.” In die zin kan je je afvragen of het dan niet beter zou zijn om de gouden raad van Patrick Lefevere op te volgen. “Als het op is, halen we hem uit koers”, wierp die de voorbije dagen op.

Maar hey, kent u de aard van dit beestje? (verbaasd) “Euh... ik ben sowieso van plan om de Giro uit te rijden. En van die slotweek nog het beste proberen te maken. Op voorwaarde dat dat op een goede manier kan. Want uiteraard wil ik niet over mijn toeren gaan. De tweede rustdag komt eraan. Daar ga ik volop van genieten. Goed recupereren. En mijn gevoel afwachten. Dan zien we wel. We hebben nog iemand in de top tien staan, die in het eerste deel van de Giro keihard heeft gewerkt voor mij (Joao Almeida, JDK). Ik wil nu ook wel iets terugdoen.”