Emotionele Van der Poel maakt gele droom waar

Zijn gebronzeerde handen verborgen zijn gezicht, maar de met regelmaat schokkende schouders van Mathieu van der Poel lieten er geen twijfel over bestaan. Mathieu van der Poel huilde. Niet met één verdwaalde traan. De sluizen stonden helemaal open. Persverantwoordelijke Ward Callens schermde hem af van de camera met een knuffel die eerst troost en dan geborgenheid bood.

Het was hem gelukt. Het was hem echt gelukt. Een rit winnen in zijn eerste Tour de France, op de Mûr de Bretagne. Maar dat was niet de reden waarom Van der Poel huilde. “De emoties kwamen toen ik helemaal zeker was dat ik de gele trui had gepakt.” Een gebroken stilte volgde. “Dit is een uniek moment.”

Mathieu van der Poel tuurde even naar boven. Dezelfde richting waar zijn wijsvinger naar wees toen hij als eerste over de streep kwam. Naar de hemel, waar zijn grootvader toekeek. Raymond Poulidor, de eeuwige tweede van de Tour de France, die ondanks zijn talent en populariteit niet één keer de gele trui heeft mogen dragen. De man die apetrots op zijn petit phénomène Mathieu was, wegens nog getalenteerder dan Raymond Poulidor en Adrie van der Poel samen. Het fenomeen van Poulidor deed nu waar zijn grootvader nooit in geslaagd was.

“In mijn hoofd stel ik me voor dat ‘papy’ hier was. We hadden een foto kunnen nemen in deze gele trui van Crédit Lyonnais. Dat zou nogal een foto geweest zijn.”

Mathieu van der Poel is van nature geen vat vol emoties. Hij zag zijn grootvader maar een paar keer per jaar, vaak rond de kerstdagen. Maar de emotionele impact die Raymond Poulidor heeft gehad op zijn kleinzoon, is enorm. Poupou’s vrijgevigheid, bereikbaarheid en openheid: stuk voor stuk karaktertrekken die een grote indruk hebben gemaakt op Van der Poel.

Zijn ogen werden opnieuw rood. Van der Poel slikte. Knipperde, in de hoop zo de strijd met de tranen te winnen. “Was hij maar hier. Het is zo lastig dat hij er niet is.”

Vanuit de perszaal kreeg Van der Poel nog een handvol sportieve vragen. Of hij voor groen ging (neen), Parijs wil halen (ja) of wat hij met zijn gele trui zal doen (ophangen). Van der Poel antwoordde netjes. Maar je zag in zijn ogen dat het allemaal bijzaak was. Zijn ritzege en gele trui gingen niet om hem. Het draaide maar om één ding. Zijn ‘papy’ eren.

Hij deed dat op de mooist mogelijke wijze. Winnen op de manier waarop Poulidor zijn kleinzoon zo graag zag koersen. Door de tegenstand onder druk te zetten. Aan te vallen. De koers laten ontploffen. Met een démarrage bij de eerste passage op de Mûr de Bretagne, op een dikke vijftien kilometer van de streep, om de eerste bonificatieseconden te pakken. Om alsnog voldoende energie over te houden om op de slotklim het peloton opnieuw aan flarden te rijden. “Ik wist dat ik niet alleen moest winnen, maar dat ik ook een kloof moest hebben aan de streep. Dat is gelukt. Dat maakt me sprakeloos. Ik kon hiervan dromen, maar om het dan ook te doen… Ongelooflijk.”

Het geslacht Van der Poel wordt meteen ook het eerste vader-zoon-paar dat de gele trui heeft gedragen. Papa Adrie slaagde daar één keer in. “Ik heb die trui zelf één of twee keer gezien, ergens in een doos op zolder”, zei Mathieu. De ganse familie Van der Poel mocht de trui van Mathieu dan weer meteen in levende lijve bewonderen.

Papa Adrie, mama Corinne en vriendin Roxanne waren erbij in Frankrijk. “We stonden op vijf kilometer van de streep”, zegt Adrie. “Na de finish hebben we de podiumceremonie vanop een afstandje bekeken.” Daarna volgde een rit naar het hotel van Alpecin-Fenix. “Om het toch op een manier een beetje samen te kunnen vieren. Met het grootste respect voor de coronaregels van de Tour-karavaan, dat spreekt voor zich.”

Adrie van der Poel is trots, en dat klinkt door in zijn stem. Hij vertelt over de opgebouwde spanning nadat de internationale pers naar dit moment heeft toegeschreven. “Dat Mathieu het dan ook kan waarmaken, en vooral de manier waarop, is indrukwekkend. Ik denk dat iedereen grote ogen zal getrokken hebben.”

Mama Corinne, de dochter van Poulidor, was daarbij het emotioneelst, zegt papa VDP. “Ik was zelf eerst aan het rekenen of hij geel had, en dacht daarna pas aan die legendarische renner die nooit geel had gepakt. De twee dames in mijn gezelschap dachten eerst aan Raymond, en dan pas aan die trui. Ander uitgangspunt, zelfde cirkel. Dit is een zeer mooi moment voor de familie.”