‘Elk van de vier teams kan winnen’: dit WK lijkt het meer dan een cliché

Frankrijk en Argentinië gingen het WK voetbal in als grote kanshebbers op de eindoverwinning, maar ondertussen zijn Kroatië en Marokko waardige uitdagers voor de titel gebleken.

Zelfs Didier Deschamps, de gewoonlijk bevlogen coach van Frankrijk, leek een beetje onverschillig in de kleine uurtjes van zondagochtend. De avond voordien was hij nochtans opgewekt, zijn team was Engeland voorbij geraakt in een spannende wedstrijd en zo had hij het enige doel bereikt dat de regerend wereldkampioen zich voor dit WK had durven stellen. Frankrijk had niet alleen Engeland verslagen, maar blijft ook langer dan Brazilië, Spanje en Duitsland. Wat er vanaf nu gebeurt, telt als extraatje.

Beide halve finales volgen grotendeels hetzelfde stramien, waarbij een van de teams die in Qatar aankwamen als een gevestigde kanshebber het opneemt tegen een van de outsiders van het toernooi. Die opmerking was het enige dat Deschamps’ goede humeur op slag wegnam. “Elk van de vier teams kan winnen”, beet hij.

Gezien alles wat er de afgelopen drie weken is gebeurd op het WK, kun je het daar moeilijk mee oneens zijn.

Argentinië - Kroatië

De emotie die door de Argentijnse spelers en fans loopt is nooit ver van de oppervlakte geweest in Qatar. Enkel de vorm ervan is in de loop van vijf wedstrijden grondig veranderd, van het geklaag na de openingsnederlaag tegen Saoedi-Arabië tot trots bij de strijdlustige overwinning op Nederland, met opluchting, hoop en euforie.

Die wilde schommeling voelt in zekere zin onhoudbaar; energie is immers een beperkte bron, en Argentinië - gedreven door het geloof dat wereldkampioen worden het onmiskenbare lot is van Lionel Messi - verbruikt zijn voorraden veel sneller dan enig ander team.

Maar er zijn alternatieven. Argentinië heeft zelfs in die witte hitte lef en koelbloedigheid getoond die op een zekere kracht wijzen. Tegen Oranje in Lusail op vrijdagavond bijvoorbeeld was de ploeg van Lionel Scaloni gedurende grote delen van de wedstrijd veruit superieur. Maar nog indrukwekkender dan de prestatie was het feit dat het zich herstelde van een late gelijkmaker om de wedstrijd op strafschoppen te winnen.

De complicatie is nu echter dat Argentinië tegenover Kroatië staat, dat zijn eigen onmiskenbare doelgerichtheid heeft: een team dat niet in staat lijkt een nederlaag in het vooruitzicht te stellen, een team dat de afgelopen twee toernooien een opmerkelijk vermogen heeft getoond om bijna iedereen die in zijn weg staat te verslaan, een team dat weigert te accepteren dat het slechts een personage in het verhaal van iemand anders zou kunnen zijn.

Frankrijk - Marokko

Deschamps behoedt zijn team ervoor dat het niet ten prooi valt aan de eigen arrogantie en het lijkt er sterk op dat Frankrijk, vier jaar nadat het de trofee heeft gewonnen, opnieuw naar de finale zal gaan. Zo wil het de eerste ploeg worden die sinds Brazilië in 1962 zijn WK-titel met succes verdedigt.

Frankrijk heeft immers niet alleen de topscorer van het toernooi - Kylian Mbappé - en de meest getalenteerde speler ter wereld - ook Kylian Mbappé - maar ook een benijdenswaardige reeks aanvallende dreigingen, een evenwichtig middenveld en een geduchte verdediging. Het heeft zich nauwelijks in het zweet gewerkt tijdens dit toernooi voordat het tegenover Engeland stond, en Frankrijk is zo zelfzeker dat het minder dan een derde van de kwartfinale goed moest spelen om door te stoten tegen de Engelsen.

Er zijn echter twee dingen die Deschamps tot nadenken zullen stemmen. Het eerste is de bloeddorstige koppigheid van Marokko. Het team van Walid Regragui heeft in dit toernooi tegenover Portugal, Spanje, België en Kroatië nog geen enkel doelpunt tegen gekregen. De enige keer dat de defensie werd doorbroken - tegen Canada - brachten ze de wond zelf toe met een owngoal. En als íemand Mbappé kan uitschakelen, is het wel zijn teamgenoot bij PSG, Achraf Hakimi.

Maar even belangrijk is het feit dat dit zal aanvoelen als een Marokkaanse thuiswedstrijd. Het team van Regragui is niet alleen naar Qatar gevolgd door tienduizenden van zijn eigen fans, het heeft talloze supporters opgepikt op hun weg om het eerste Afrikaanse team te worden in de halve finale van het WK. Het is nu niet alleen een avatar voor zijn continent, maar ook voor zijn regio, een gepassioneerde, geïnspireerde vaandeldrager voor de Arabische wereld. Dat is tot nu toe in elke wedstrijd tot uiting gekomen; de Fransen hebben hier misschien wel tegen meer illustere teams gespeeld, maar ze zijn zeker nog nooit op zo’n vijandige sfeer gestuit.

_{© The New York Times}