Elise Vanderelst opent jacht op olympisch ticket: ‘Ik heb er veel voor opgeofferd’

Twee maanden leefde Elise Vanderelst op een wolk. Na haar goud op het EK indoor hoopt de atlete uit Bergen zondag op de Diamond League in Gateshead te flitsen naar een olympisch ticket en Belgisch record op de 1.500 meter.

“Drie minuten vijftig”, roept Raymond Castiaux met luide stem en chrono in de hand naar Elise Vanderelst wanneer ze op de piste samen met haar trainingsmaatje rondjes van een kilometer maalt met zo’n 15 per uur. “Kijk, intussen kan ze nog tetteren ook. Als ik haar op stage begeleid, dan heb ik een elektrische fiets nodig of ik kan niet volgen.” Hij schaterlacht en praat honderduit.

“Raymond en ik vullen elkaar goed aan”, zegt Vanderelst. “Hij is een babbelaar en een grapjas, terwijl ik van nature wat rustiger en gesloten ben.” Haar trainer is 71, zij is 23. Dat leeftijdsverschil heeft zo zijn voordelen. “Raymond is met pensioen als schrijnwerker en kan zich makkelijk aan mijn schema aanpassen, wat handig is als je studeert. En omdat hij zoveel ouder is dan ik, zal het tussen ons ook nooit ambigu zijn.”

Je studeert voor diëtiste. Op het EK zag je er zelf erg mager uit.

Elise Vanderelst: “Maak je geen zorgen, ik word medisch opgevolgd en ik ken mijn grenzen. Ik snap wel dat het voor de buitenwereld misschien overkomt alsof ik met een eetprobleem of zo zit, maar dat is echt niet het geval. Ik houd me niet in als ik eet, maar toen ik foto’s van het EK indoor zag, dacht ik ook: oei, ik ben wel mager. Ik was me er niet van bewust dat ik gewicht was kwijtgeraakt. Intussen ben ik toch weer wat bijgekomen. Om te lopen kun je beter niet te veel wegen; vet is overbodig gewicht dat je moet meedragen. Maar je gaat niet sneller lopen door overdreven mager te zijn.”

Had je Europese titel gevolgen voor je dagelijkse leven?

“Toch wel. Vroeger was ik vooral bekend in het wereldje van de atletiek, maar door dat EK-goud heeft het grote publiek me leren kennen. De koning feliciteerde me, op sociale media kreeg ik er dubbel zoveel volgers bij en mensen vroegen me om mijn truitje of rugnummer van het EK. Ik vind dat allemaal wel leuk, zeker als ik kinderen zo kan inspireren om aan sport te doen.”

Heeft de titel deuren voor jou geopend?

“Ja, anders zou ik misschien niet zijn binnen geraakt op de Diamond League, maar niet op vlak van sponsoring. De belangrijkste, zoals Nike, had ik al en de nieuwe voorstellen die ik kreeg waren niet zo interessant.”

En wat bracht de titel je mentaal op?

“Een beetje meer zelfvertrouwen. Die medaille bewijst dat het werk van al die jaren loont, want soms vraag je je wel af of het allemaal de moeite waard is, of het zin heeft om vol te houden. Door die prestatie besef je beter tot wat je in staat bent. Ik heb op het EK indoor meisjes geklopt die ik voorheen niet klopte. Vroeger stond ik aan de start met het idee dat die onoverwinnelijk waren, nu weet ik dat het wel kan.”

Jouw coach vertelde dat je vroeger voor een race zó gestrest was dat het leek alsof hij je naar het slachthuis leidde.

“Ik ben inderdaad nogal nerveus van aard. In zekere zin is dat een kracht omdat ik daar adrenaline uit haal en het perfect wil doen om de stress te verminderen, maar soms werd ze te groot en te negatief. Met de hulp van een mental coach heb ik dat beter onder controle gekregen.”

Wat is zondag het doel in Gateshead?

“Het is pas mijn eerste competitie sinds maart. Het droomscenario zou zijn dat ik meteen het minimum voor de Spelen loop. Er zijn daarna nog wel kansen om me te kwalificeren, maar dan ben ik al op mijn gemak. Tokio is het grote doel. Ik sta nu 36ste op de olympische ranking: dat volstaat, maar eigenlijk zou ik graag zelf het minimum halen en niet opgevist worden. Al maakt het op zich niet uit hoe ik in Tokio raak, maar dát ik er geraak.”

Het minimum bedraagt 4:04.20. Als je die tijd loopt, dan verbeter je ook het Belgische record van Veerle Dejaeghere (4u05.05) uit 2002.

“Ja. Twee vliegen in één klap, dat zou perfect zijn.”

Waarom is het belangrijk om Tokio te halen?

“Dan kan ik een keer zien hoe het eraan toegaat. Ervaring opdoen. En als alles goed gaat, dan kan ik in Parijs in 2024 voor een resultaat gaan.”

Droom eens: wat wil je bereiken in de atletiek?

“Dat ik onder twee minuten loop op de 800 meter en onder de vier minuten op de 1.500 meter: dat zijn twee mythische barrières die ik voor het einde van mijn carrière graag zou slopen.”

Durf je niet van het olympisch podium dromen?

“Dat is wel héél ambitieus. Maar je weet nooit. Het is niet onmogelijk.”

Hoe groot zou de ontgoocheling zijn als je naast een olympisch ticket pakt?

“Ik ga er geen depressie aan overhouden of de atletiek overbood gooien, maar ik zou wel teleurgesteld zijn want ik heb er toch veel voor opgeofferd. Je leidt als topatleet een heel ander leven dan je leeftijdsgenoten. Sociaal onderontwikkeld. Je gaat niet op vakantie met je vrienden, maar je doet dat in het teken van de atletiek. Al mis ik het studentenleven niet, hoor.”

In Gateshead tref je grote namen zoals Laura Muir en Siffan Hassan. Raak je daar nog van onder de indruk?

“Toch wel. Zo’n Hassan, dat is toch nog van een ander niveau. Als je ernaast staat, dan is dat intimiderend. Ik heb dan de indruk nog het kleintje te zijn, de kleine Belg die nog niemand kent. Wat niet wil zeggen dat ik in een hoekje kruip en in elkaar plooi. Ik neem mijn plek in. Het doel is vooral om het niveau van die meisjes zo snel mogelijk te benaderen.”

Wat maakt nog de kloof tussen jou en de wereldtop?

“Op het internationale toneel ben ik niet zo ervaren. Gateshead is pas mijn tweede Diamond League. Ik moet nog aan maturiteit winnen, zo zal ik vanzelf al progressie maken. En als mijn studies gedaan zijn, normaal volgend jaar, ben ik verlost van de stress van examens en lessen en kan ik me nog meer toeleggen op mijn trainingen. Soms raak ik gefrustreerd door mijn studies omdat ik de zaken graag à fond doe. Nu heb ik de indruk dat ik ze maar half en half kan doen. Voor Parijs 2024 ga ik wel twee jaar 100 procent als prof kunnen leven.”