Egan Bernal, precies één jaar na de crash die hem bijna het leven kostte: ‘Ik dacht: ‘Mij overkomt het nooit. Wél dus”

‘2022. No pudiste conmigo’ (‘Je kreeg me niet’), postte hij met rollende spierballen op de eerste dag van 2023 op Instagram. Vandaag, exact één jaar na zijn bijna fatale crash, blikt Egan Bernal (25) weer vooruit. Hoopvol. Ambitieus. Maar ook gelouterd en realistisch. ‘Want iedereen is fragiel en kwetsbaar, wie of wat je ook bent.’

Maandag 24 januari 2022: Egan Arley Bernal – die net zijn contract bij Ineos had verlengd tot eind 2026 – knalt op training in Colombia met enkele ploegmaats met meer dan 60 kilometer per uur achteraan op een stilstaande bus. De klap is verschrikkelijk, de impact enorm. Gebroken hals- en ruggenwervel, dijbeen, knieschijf, middenhandsbeentje en duim. Een borsttrauma, geperforeerde longen en elf ribfracturen. Bernal verliest ook een tand. De Tour- en Giro-winnaar belandt enkele weken op de afdeling intensieve zorg en ondergaat verschillende operaties. Hij blijkt door het oog van de naald te zijn gekropen.

Bernal: “Ik was bijna dood. God liet me dit overleven en daar ben ik Hem dankbaar voor. Er bestond ook 95 procent kans op een dwarslaesie (afknelling van de rugzenuwen, met verlamming tot gevolg, JDK) waardoor ik wat ik het liefst doe in dit leven, had kunnen kwijtspelen. Als je aan een beademingsmachine ligt, doet dat een mens wel eens nadenken.”

De Colombiaan heeft het over “de grootste uitdaging waarmee ik tot dusver te maken kreeg”. Maar hij brengt ze wel tot een goed einde. Nog geen zeven maanden later maakt hij al zijn comeback in de Ronde van Denemarken. “Een wedergeboorte”, noemt hij het.

Vandaag, dinsdag 24 januari 2023: één jaar na de bijna dramatische wending in zijn leven en carrière lacht Bernal in het zomerse San Juan weer de tanden bloot. En lijkt er wat ‘anders’ uit te zien. Begin december 2022 liet hij nog een neusoperatie uitvoeren om zijn ademhalingsproblemen – daterend van vóór het ongeval – weg te werken. Dat bezorgt hem een beetje een nieuwe look.

Voor het eerst sinds 2017 is hij er opnieuw bij in Argentinië. Toen werd hij, op zijn twintigste, negende en beste jongere. Is hij nu al klaar om mee te strijden in San Juan? “Ach, niet zozeer. Ik ben volledig hersteld, heb kunnen werken zoals ik dat wilde. Maar er is nog een verschil tussen trainen en koersen. Ik probeer mee de show te verzorgen, maar er zitten niet zoveel bergen in het parcours en met de Argentijnse manier van koersen dreigt het een zware wedstrijd te worden.

“Ik bekijk het dag per dag en zorg er vooral voor dat ik gespaard blijf van onheil. Ik heb er hoe dan ook zin in. De eerste ritten zijn voor de sprinters. Daar hebben we Elia Viviani voor, hij is in goede conditie. Op Alto del Colorado zien we dan wel wat het wordt.”

Geen leven zonder fiets

Remco Evenepoel is alvast op zijn qui-vive. “Jongens als Bernal, Martinez en Higuita trainden de hele winter door op grote hoogte. Zij gaan vliegen”, verwacht hij.

Bernal sprak de wereldkampioen onlangs kort aan het avondbuffet in Del Bono Park. Lotgenoten onder elkaar, allebei gedwongen tot revalidatie na een zware crash. “Remco toonde zich mentaal ijzersterk. Hoe hij herstelde en beter dan ooit terugkeerde: het toont enkel maar aan wat voor een atleet hij is. Ook de manier waarop hij omging met de druk, is opzienbarend. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is om als jonge beloftevolle renner constant te worden vergeleken met Eddy Merckx. Hij deed dat fantastisch. En hij is in die zin een inspiratiebron. Voor mij, maar bij uitbreiding voor iederéén die in zijn leven met tegenslag te maken krijgt.”

Zelf zegt Bernal ook psychologisch weerbaarder te zijn geworden. “Ik heb best gecompliceerde momenten gekend. Méér dan eens vroeg ik me af: is het dit allemaal nog wel waard? Word ik ooit weer de oude? Moet ik die risico’s nog trotseren en stop ik er niet beter mee? Toch nam ik finaal de beste beslissing, denk ik. Ik werd als wielrenner geboren en kan me geen leven voorstellen zonder fiets. Dit is wat ik het liefst doe.”

Terug naar de Tour

Angst hield hij niet over aan zijn nare ervaring, zegt Bernal. “In het begin, toen ik opnieuw begon te trainen, flitste het ongeluk wel een paar keer door mijn hoofd. Maar dat ligt nu achter me.”

Als één groot leerproces, zo beschouwt hij het nu. “Ik leerde geduldig te zijn en de dingen die er écht toe doen, mijn familie bijvoorbeeld, naar waarde te schatten. En de belangrijkste les die ik trok: iedereen is fragiel en kwetsbaar, wie of wat je ook bent. Ik heb het nooit zien aankomen. ‘Mij gebeurt dit niet’, dacht ik. Wél, dus. Ook in mijn directe omgeving zijn inmiddels personen getroffen. Mijn mama kreeg kanker, ook mijn papa werd ziek. We zijn allemaal maar mensen.”

Hoe dicht hij aanleunt tegen de Bernal van de Tour 2019 en de Giro 2021, wil iedereen ook weten. “Moeilijk te zeggen. Het waren andere periodes in het seizoen. Nu zijn we januari. Maar ik voel me goed, heb vertrouwen. En ja, ik popel om terug te keren naar de Tour, de wedstrijd die mijn carrière deed exploderen en me wereldwijde bekendheid bezorgde. Daar ga ik keihard voor werken. En tonen aan mezelf en de ploeg dat ik er klaar voor ben.”