Een genadeloze spits: Paul Onuachu wint Gouden Schoen

De 007 van Racing Genk. Paul Onuachu is genadeloze als spits. Met 34 treffers kroont hij zich tot Gouden Schoen. Hij liet de concurrentie kansloos.

Aad de Mos sprak ooit: “Leye heeft een pistool op zak.” Wel, Onuachu loopt rond met een machinegeweer. Een mitraillette. Het vizier steeds op scherp, de trekker voortdurend en zonder verpinken overhalend. Natural born killer.

34 goals in 2021 – over alle competities heen. De stuwende kracht zo achter de bekertriomf van de Limburgers, en hun knappe inhaalrace in de Champions’ play-offs. Zonder Onuachu was Genk nooit vicekampioen geworden.

De geschiedenis van de Gouden Schoen leert dat veel stemgerechtigden elk jaar automatisch de topschutter op hun formulier invullen. Omdat ‘doelpunten maken’ altijd de essentie van dit spelletje zal blijven. Volgens velen ook de moeilijkste job. Op dat vlak is er geen discussie over deze winnaar.

Onuachu is een voorhoede op zich. Zo nu en dan geholpen door zijn maatje Ito. Hij domineerde bijgevolg de eerste stemronde, met 311 punten. Alleen Noa Lang (223 punten) verloor hem net niet uit het oog. De rest haalde niet eens de kaap van de 100. De Ketelaere zelfs niet eens die van de 50.

Het is díe comfortabele voorsprong die ervoor gezorgd heeft dat Paul Onuachu vanavond in Antwerp Expo mocht pronken met Goud. Vorig jaar nog derde, nu eeuwige roem voor de goedlachse reus. Zijn ‘46’ wordt straks voorgoed verguld met 24-karaat goud. De zoektocht naar een mooie plaats kan beginnen.

Racing Genk heeft zo voor het eerst in twintig jaar nog eens de Gouden Schoen. Een opvolger voor Wesley Sonck. En voor Branko Strupar. Ook zij waren sluipschutters.

Nummer drie komt bovendien op een welgekomen moment. Genk is bezig aan een krampachtig seizoen, met een negende plaats, een trainerswissel – inclusief stijlbreuk – en een vroegtijdige uitschakeling in Europa én in de Croky Cup. Het Goud van Onuachu doet al die kommer en kwel verzachten. En het ongeloof verstommen.

Want het bestuur van Genk rekende niet op de Gouden Schoen. Voorzitter Croonen liet zich verontschuldigen – hij verkoos een zakendiner boven het gala –, en Head of Football De Condé zat samen met de vicevoorzitter en hun vrouwen in... New York. ‘If they only knew.’

CEO Erik Gerits kirde dan maar van de pret. Voor een keer geen blik van afgunst richting Club Brugge.

De extase bij Genk stond vanzelfsprekend in schril contrast met het humeur bij Club. Een donderslag bij heldere hemel. Net als vorig jaar bleek ook nu de landstitel niet voldoende om de beste voetballer van het land af te leveren. Tweevoudig laureaat Hans Vanaken haalde niet eens de top 5 – zó omstreden is deze editie.

Lang en De Ketelaere moesten zich dan weer tevreden stellen met een podiumplaats, op ruime afstand van Onuachu.

Die had afgelopen zomer gerust naar de Premier League mogen verhuizen – dat er niets van interesse was, blijft toch een vreemd gegeven –, dan nóg zou Club naast de Gouden Schoen hebben gegrepen. Dat krijg je dus, met te veel kanshebbers binnen dezelfde ploeg. Vanaken en De Ketelaere snoepten in de tweede ronde punten van elkaar af, en op hun beurt ook van Lang. Diens ‘maniertjes’ zullen hem evenzeer genekt hebben.

Club trok huiswaarts met drie troostprijzen. De ‘Belofte van het Jaar’ is wederom Charles De Ketelaere – hij verpulverde de concurrentie. En voor het derde jaar op rij is Simon Mignolet de beste doelman op onze velden. Noa Lang werd op zijn beurt gefêteerd voor de goal van het jaar. Maar daarvoor was Club niet naar Antwerpen afgezakt…

Paul Onuachu is de 68ste Gouden Schoen. Glorie aan ‘The Smiling Assassin’.