Drie op drie voor Wout van Aert, die ook in Val di Sole ongenaakbaar is

Het was veel beter dan Wout van Aert had durven denken. Maar het zal wellicht niet blijven duren, zei hij. “Straks komt Mathieu erbij. En Tom Pidcock gaat ook beter worden. Het wordt nog interessant.”

Van Aert had het niet over Eli Iserbyt, die zondag vierde werd in Val di Sole en nog altijd stevig leider is in de Wereldbeker. Hij had het ook niet over Michael Vanthourenhout, die tweede was geworden. Voor de komende weken kijkt Van Aert naar Pidcock en naar Van der Poel, zijn goede oude rivaal uit Nederland. Die maakt komende zaterdag in het Nederlandse Rucphen zijn rentree in de cross.

Als de logica gerespecteerd wordt, krijgen we voortaan veldrijden van een andere orde. Tot spijt van Iserbyt en co, zij zijn sinds de terugkeer van Van Aert uit een droom ontwaakt. Hen wacht de komende maanden slechts een bijrol in het veld.

Val di Sole moet met voorsprong de meest fotogenieke veldrit van het seizoen zijn geweest. Zon, sneeuw en bergen vormden een onovertroffen nieuw decor voor een sport die doorgaans met modder wordt vereenzelvigd. Maar aan de rangorde der waarden veranderde deze negende wedstrijd in de Wereldbeker niets.

“Ik moest voor de overwinning werken”, zei Van Aert desondanks. “Het parcours was moeilijk en het was zaak om een hele wedstrijd geconcentreerd te blijven. Het ging er niet om dat ik geen fouten zou maken, het ging erom dat ik zo weinig mogelijk fouten maakte.”

Dat lukte Van Aert in Val di Sole wonderwel. En als hij dan toch een enkel keertje in de fout ging, toonde hij hoe behendig hij is met een fiets. Uiteindelijk maakte de ondergrond Van Aert niet veel uit. “De charme van de cross is dat het elke week anders is. Zaterdag in Essen zat ik nog in het slijk te ploegen, zondag was het sneeuw. Hiermee bewijzen we dat crossen overal kan.”

Het moeilijke was nog dat Van Aert uit Essen in minder dan een dag in Val di Sole moest geraken. Hij nam zaterdagavond in Charleroi een vlucht naar Bergamo, waar Van Aert de nacht doorbracht. Zondagmorgen reed hij twee uur met de auto naar Val di Sole, waar hij om half elf arriveerde.

Flanders Classics wil met de Wereldbeker veldrijden terugkeren naar de landen waar er vroeger veel meer werd gecrosst. Om het met Tomas Van Den Spiegel, de CEO van Flanders Classics, te zeggen: “We moeten het veldrijden uit de Vlaamse klei trekken.” Italië is zo’n land.

Wout van Aert is daar niet tegen, maar hij heeft zijn bedenkingen. “We moeten nu niet vijf keer in een winter in de sneeuw willen rijden. Als we toch meer naar hier gaan komen, dan moet er ook iets met de kalender gebeuren. Nu wordt het er allemaal maar bij gepropt. Dat is niet leefbaar voor het veldrijden. Als hier een platform voor komt, moeten we een soort kalender krijgen zoals in het mountainbike, waar je om de zoveel tijd maar een groot evenement hebt. Dan wil ik heel graag. En dan moet het voor mij niet altijd op sneeuw zijn. Maar zo verscheiden mogelijk: sneeuw, zand, slijk. Ik droom er al jaren van om ooit in een park in een Europese hoofdstad een cross te rijden. Als iemand dat klaar krijgt, ben ik erbij. Als je dertig crossen zoals zaterdag in Essen rijdt, was het veldrijden al heel lang niet meer zo interessant geweest.”

Er was natuurlijk nog een grote onderliggende gedachte bij deze Wereldbeker cross in Val di Sole. Het was de eerste stap naar het grote doel om veldrijden op het programma van de Olympische Winterspelen te krijgen. Van Aert is die olympische gedachte genegen. “Ze is een van de redenen waarom ik hier ben. Het is voor mij niet vanzelfsprekend. Ik ben een heel jaar in de weer. Maar ik wou het graag meemaken. Ik ben heel blij dat ik hier was. Er is een hele beleving rond, de Italianen zijn erop af gekomen. Als we het ooit zover kunnen schoppen dat veldrijden olympisch wordt, hoop ik dat ik daar ook nog bij mag zijn.”

“Het zou een beetje raar zijn als ik zou zeggen dat het mij niet kan schelen. Veldrijden is mijn favoriete sport, waar ik ben in opgegroeid. Uiteraard hoop ik dat we ooit mogen aantreden op de Spelen, ook al is het dan misschien voor mezelf niet meer. We staan er nu nog ver van af. We hebben laten zien dat we ook op deze ondergrond en deze locatie in de bergen spektakel kunnen leveren. Voor veldrijden olympisch is, moeten veel andere dingen ook veel beter worden.”