De rode trui: voor velen een droom, voor Roglic een last

Met zes gecategoriseerde cols en de steile finish op Balcón de Alicante waren alle ogen op de klassementsrenners gericht, en in het bijzonder op Primoz Roglic. Vluchter Michael Storer won de zevende Vuelta-etappe en Roglic bleef in het rood. Schijnbaar tot zijn ongenoegen.

Er zijn wielrenners, zoals de Est Rein Taaramäe, die hun hele profcarrière ervan dromen ooit eens een gele, roze of rode trui aan te mogen trekken, als teken dat ze even klassementsleider zijn in een grote ronde. “Een droom die uitkomt”, zei Taaramäe er maandag over toen hij het rood van de lijstaanvoerder van de Ronde van Spanje om de schouders kreeg. Een groots moment, vond hij, “want ik ben 34 en heb niet veel jaren meer over”. Twee dagen behield hij de trui. Na een massale valpartij was Taaramäe ze kwijt.

Vergelijk dat verlangen met de manier waarop Primoz Roglic, kopman van het Nederlandse Jumbo-Visma en winnaar van de laatste twee Vuelta’s, omgaat met die zo begeerde rode leiderstrui: zodra de Sloveen ze heeft, wil hij er eigenlijk zo snel mogelijk weer vanaf. Want de verplichtingen van de klassementsleider na elke etappe kosten karrenvrachten energie. En in de koers verbruiken zijn ploeggenoten extra energie omdat ze aanvallen moeten afslaan van concurrenten die hun eventueel leidende positie weleens tot het einde van de Vuelta vast kunnen houden. Zeker als ze een sterke ploeg hebben zoals Movistar met voor de zevende etappe drie renners in de top vier achter Roglic.

Val publiekslieveling Valverde

Een van de drie Movistars viel gisteren echter: Alejandro Valverde. De inmiddels 41-jarige lieveling van het Spaanse publiek was in de aanval met het enthousiasme van een jongeling, reed op hoge snelheid in een scherpe bocht door een gat in het asfalt, verloor de controle en gleed van de weg af richting ravijn. Hij had geluk en viel niet diep. Valverde stapte weer op, maar gaf even later toch huilend op in de armen van zijn ploegleider. Ook de Brit Hugh Carthy, kopman van EF Education en derde vorig jaar, gaf op.

Tegelijk probeerde Roglic tijd te verliezen op wie ook maar aanspraak wilde maken op de rode trui. Dat bleken zijn landgenoot Jan Polanc van UAE of de Oostenrijker Felix Grossschartner van Bora-Hansgrohe. Beiden reden minuten voor de man in het rood. Eerst leek Polanc de trui van Roglic over te nemen, maar hij moest passen op de laatste klim van de dag, Balcón de Alicante, waar omwille van brandgevaar publiek werd geweerd in de laatste vier extreem steile kilometers.

De rode trui zou dus gaan naar Grossschartner. Hij kwam binnen op ruim anderhalve minuut van de ritwinnaar, de Australiër Michael Storer van het dit jaar nog zo weinig succesvolle DSM. Die ploeg domineerde de zeer levendige etappe, waardoor Storer tot zijn verrassing de mooiste zege uit zijn carrière kon boeken. “Ik wilde een koers winnen en dat lukte in Frankrijk. Daarna wilde ik een koers op WorldTour-niveau winnen en dat is nu ook gelukt. Nu moet ik nieuwe doelen stellen", zei Storer. “Ik hoop dat dit het begin is van een grote carrière. Ik heb nog geen idee waartoe ik in staat ben in de toekomst.”

Terwijl Storer sprak was Roglic kilometers verderop nog aan het klimmen. Met geruststellend veel tijdverlies voor zowel Grossschartner, die een droom zag uitkomen, als de Sloveen zelf, die het rood graag had overgeven.

Helaas voor beide renners zat Roglic in een groep met mannen die hij in tegenstelling tot Grossschartner wel beschouwt als concurrenten voor de eindzege. Daar moest hij bij blijven, ook toen ze één voor één flink aanzetten om hun eigen tijdverlies te beperken. De voorsprong van de al gefinishte Oostenrijker verdampte voor zijn ogen en met acht seconden behield Roglic de rode trui. Mocht hij zich toch weer alle daarbij behorende plichtplegingen laten welgevallen.