AchtergrondRode Duivels
De lijdensweg van een net-nietgeneratie: ‘De ploeg was de emoties niet de baas’
De frustratie bij Courtois, Lukaku en De Bruyne was begrijpelijk na de nederlaag tegen Frankrijk in de Nations League. Al die kansen de voorbije jaren, al die ontgoochelingen. En de kansen op een prijs worden steeds kleiner.
“Het was iets psychologisch.” Aldus sprak Roberto Martínez, donderdagnacht in Turijn. “De ploeg was de emoties niet de baas. We voelden de verantwoordelijkheid om een prijs te winnen. Net daarom wilden de spelers zo snel mogelijk in de finale staan en deden ze niet meer wat nodig was.”
Er staan op de belangrijkste momenten, in het Engels hebben ze daar een mooie uitdrukking voor: rise to the occasion. Ziedaar waar het al een decennium fout loopt bij deze gouden generatie. Internationale afspraken met de geschiedenis worden al te vaak gemist, op clubniveau en in het shirt van de Rode Duivels.
“Samen met die verloren Champions League-finale (met Tottenham tegen Liverpool in 2019, NP) is die halve finale tegen Frankrijk op het WK de grootste gemiste kans uit mijn carrière”, gaf Jan Vertonghen begin deze week in de HLN Sportcast nog aan.
Aan hoeveel decepties zitten de Belgen nu al? Een ongelukkige maar tot aan die botsing met Antonio Rüdiger matige Kevin De Bruyne verloor in mei nog de Champions League-finale van Chelsea. Romelu Lukaku weigerde een jaar eerder in de Europa League, na zijn noodlottige owngoal tegen Sevilla, zijn verliezersmedaille te gaan ophalen. Toby Alderweireld en Vertonghen jammeren nog steeds dat ze die unieke kans in 2019 met Tottenham niet wisten te verzilveren. Iets wat Yannick Carrasco, ondanks zijn goal, evenmin lukte met Atlético. Thibaut Courtois en Alderweireld maakten hetzelfde mee in 2014. Ook toen bleek Real Madrid finaal te sterk.
Meer glans bij Fransen
Deze generatie kleurt steevast mee de finale van de koers maar is het niet gewoon om aan de streep de beste te zijn. Toch niet in de grootste Europese en internationale wedstrijden. De huidige selectie moet het bijgevolg stellen met drie Europa League-bekers, twee op naam van Eden Hazard en één op die van Courtois.
Eeuwige positivo’s zullen er wellicht nog de Champions League-triomf van Liverpool bijtellen, maar Simon Mignolet was dat seizoen niet meer dan een bevoorrechte getuige in de dug-out en van Divock Origi is al langer geen sprake meer bij de Duivels. En toen FC Barcelona in 2015 de eclatante beker won, was er zelfs even discussie of Thomas Vermaelen zijn medaille niet moest inleveren omdat hij zelfs in de groepsfase geen seconde had gespeeld en tijdens de finale in de tribune had plaatsgenomen.
Tot daar dus de internationale vitrinekast van Belgiës talentvolste lichting ooit.
Ze staat in schril contrast met die van de andere genodigden in deze final four van de Nations League. Karim Benzema, auteur van de aansluitingstreffer donderdag, is in zijn eentje goed voor maar liefst vier Champions League-trofeeën. Kylian Mbappé en maats zijn dan weer de regerende wereldkampioenen.
Het is bij de Spanjaarden niet anders. Sergio Busquets: wereldkampioen in 2010, Europees kampioen in 2012 en daarnaast drievoudig laureaat van de Champions League. Zijn landgenoten Marcos Alonso en César Azpilicueta hebben naast één of twee Europa Leagues op hun palmares ook de Champions League gewonnen. Zondag kan daar nog een Nations League-trofee bij komen.
En de oogst van de Italiaan Jorginho in 2021 alleen al is imposanter en majestueuzer dan die van al de Duivels doorheen de jaren. Jorginho schitterde de voorbije maanden als Europees kampioen en als winnaar van de Champions League.
Het maakt dat zij er op de cruciale momenten in een toernooi veelal wél staan. Daar waar de Duivels er na die historische avond tegen Brazilië, net als na die kwalificatie tegen voormalig EK-winnaar Portugal, niet in slagen om de lijn door te trekken en het hoogste schavot te bereiken. Vandaar die enorme ontgoocheling bij onder meer Lukaku en De Bruyne. Telkens net niet.
Kansen slinken
Intussen groeit het besef dat ze er niet jonger op worden. Dat de kansen slinken ook. Euro 2016 was al een uitgelezen mogelijkheid, helaas liet de coaching toen te wensen over. “Onze tijd komt nog wel”, zullen ze gedacht hebben.
Rusland 2018 bracht ‘slechts’ brons op terwijl het goud had kunnen zijn. En nadat het op het voorbije EK niet lukte omdat de toppers sukkelden met blessures is nu ook de Nations League – niet van die grootteorde, maar wel een beker – gaan vliegen.
De prijzenkast van de Rode Duivels blijft zo, zeker gezien het aanwezige talent, onvoldoende gevuld met internationale bekroningen. En de klok, die tikt genadeloos verder.
Met jonge spelers tegen Italië?
In de troostfinale, zondag om 15 uur, hebben de Rode Duivels alleen nog meer te verliezen. Een nieuwe nederlaag, drie dagen na de desillusie tegen Frankrijk en evenveel maanden na de vroegtijdige uitschakeling op het EK tegen Italië, zal het krediet van deze gouden generatie én van bondscoach Roberto Martínez verder doen slinken. Evenzeer het vertrouwen en het geloof in een succesvol WK, over een jaar in Qatar.
De Duivels dienen te reageren, ook al zal er bij winst meewarig worden gedaan over het belang van deze match. Thibaut Courtois had het na de verloren halve finale zelfs over een oefenwedstrijd.
Voorts is de vraag welke elf Martínez aan de aftrap zal brengen. Of hij de tijd rijp acht om de verjonging door te voeren en voor Charles De Ketelaere durft te kiezen. Of houdt de bondscoach vast aan zijn keuzes van de voorbije jaren en opteert hij voor dezelfde namen als tegen Frankrijk? Op Eden Hazard na dan, die donderdag met een opspelende hamstring vroegtijdig naar de kant moest.
