Coach Shane McLeod krijgt droomafscheid: ‘Van dit verhaal geloven mensen niet dat het echt is’

De emotionele rollercoaster staat nog op zijn gezicht af te lezen, de stem is hoorbaar schor geschreeuwd. Ook de beste hockeycoach ter wereld lijkt kort na het historische olympische hockygoud nog murw geslagen na alle doorstane spanning in de shoot-outs. McLeod deelt in de vreugde van de groep, maar zondert zich ook even af. Ook bij hem wellen tranen op: hij slaat de handen voor zijn gezicht. Wat later belt hij gehurkt in een hockeygoal zijn gezin op.

“Het is mooi te bellen met mensen van buiten die weten wat in je binnenste omgaat, die ook de hoogtes en laagtes kennen”, zegt McLeod. Natuurlijk spookt er heel veel door zijn hoofd na zo’n ontknoping: “De hele dag was emotioneel. Na het goud is er euforie, maar dat botste ook wat met de gedachte dat ik dit alles niet meer ga kunnen beleven met deze groep.”

Want wat hebben ze samen niet allemaal bereikt? McLeod: “Het is mooi om naar een hoogtepunt toe te werken, maar met dit team was het zo vaak raak: ‘baf, baf en baf’. Het WK, het EK en nu olympisch goud. Zulke boeken schrijven ze niet, gewoon omdat de mensen niet gaan geloven dat het echt is.”

Voor McLeod betekenden de Spelen zijn afscheid als bondscoach. Assistent Michel van den Heuvel neemt over en McLeod plant een sabbatjaar in zijn thuisland Nieuw-Zeeland. Maar hij weet nu al dat hij de groep zal missen en vice versa. De spelers zijn blij het werk van McLeod bekroond te hebben met goud: “Dat is een prachtig afscheidscadeau”, zegt Loick Luypaert. “Shane heeft ons als sporter en mens beter gemaakt. Dat heb ik bij nog geen enkele andere coach meegemaakt. Hij heeft ons al die jaren op zijn eigen zachte manier als een goede huisvader naar dit succes geleid. Het respect zal eeuwig zijn.” Of zoals Florent van Aubel het uitdrukt: “Voor Shane bestaan niet genoeg superlatieven.”

McLeod beseft ten volle hoe uniek het laatste hoofdstuk van zijn cyclus als coach bij de Red Lions is. “Niet veel coaches kunnen vrijwillig zelf vertrekken. Dit is een beroep waar je ofwel al ontslagen bent of dat je ze gaan ontslaan. Dat ik die zes jaar heb kunnen volmaken reken ik ook tot een van mijn verwezenlijkingen.” Helemaal de deur slaat hij niet dicht, klinkt het. “Ik zal na mijn sabbatjaar nog altijd dicht betrokken zijn bij het team, als consultant of misschien soms eens op trainingskampen opduiken.”

Zijn tijdperk gaat gepaard met een prachtige erfenis, zo beseft McLeod. “Dat zie je soms op een leuke of symbolische manier. Op het shirt dat de Red Lions dragen staat een klein sterretje. Daar heb je alleen recht op als je het WK wint. Ons shirt is nu een beter shirt. Iedereen die na deze generatie komt draagt een beter shirt. Na dit olympisch goud zullen er heel wat nieuwe jonge hockeyspelers komen. Ik herinner me zelf als kind de olympische titel van Nieuw-Zeeland in 1976. Daarna dribbelde ik met een hockeystick en een bal naar school. Ook in België zal er nu een nieuwe generatie kleine spelertjes opstaan die verliefd raken op de hockeysport.”