Carrasco krijgt eindelijk de erkenning die vroeger ontbrak

Minuut 53 zaterdagavond. Een wonderschone heupzwaai van Carrasco. Een pegel met links in het kruis. “Een mooie goal, hé”, lachte Carrasco na afloop. “Maar voor hetzelfde geld vliegt de bal uit het stadion. Ach, als je vertrouwen hebt, lukken er meer dingen. Normaal dient je slechte voet om op de bus te stappen, soms levert het iets moois op. Deze goal staat qua schoonheid zeker in mijn top vijf.”

Carrasco had ook al een assist gegeven voor de 1-0 van Benteke, met dank aan de Estse doelman. En dus scandeerde het publiek in het Koning Boudewijnstadion zijn naam. Hij speelt er bijna letterlijk een thuismatch. Opgegroeid een tiental kilometer verderop in Vilvoorde, waar hij intussen ook een sportcomplex - met de naam YCFive - gebouwd heeft om de plaatselijke jeugd meer kansen te geven. Hij heeft het hart op de juiste plaats.

Zijn blijdschap om de kwalificatie voor het WK in Qatar was niet gespeeld. “Het is heel belangrijk om weer een groot toernooi mee te maken. Bovendien kunnen we het vieren met onze fans, zij hebben ons gepusht. Zo’n kwalificatie is altijd iets speciaals, nu moeten we iets proberen te doen tijdens het WK.”

De winger van Atletico Madrid is intussen een Rode Duivel met naam en faam. Gepokt en gemazeld in het Europese topvoetbal. De erkenning die in het verleden (misschien) ontbrak, is er nu wél.

Het Laatste Nieuws ging in 2015 bij Carrasco op bezoek toen hij net kwam piepen bij AS Monaco: “Als ik hier op een feestje ben, dan komt iedereen naar mij. ‘Hey, hoe gaat het met jou? Goed bezig!’, dat soort zaken. Ik word door iedereen herkend. Akkoord, dat kan echt vervelend zijn, maar toch. In België zal zoiets niet gebeuren. Daar word ik bijna niet herkend, buiten door die paar zware voetbalfans die me passeren. Het is een wereld van verschil. Ik zou liever hebben dat het andersom is. Dat ik in België bekend was en in Frankrijk anoniem over straat kon lopen. Ik ben Belg, geen Fransman.”

Zes jaar later is het andersom. Carrasco zit lekker in zijn vel. Daar heeft zijn definitieve terugkeer bij Atlético Madrid in september vorig jaar veel, zoniet alles, mee te maken. Teruggekomen uit China waar hij twee seizoenen speelde voor Dalian Yifang. Een periode waar hij niet helemaal gelukkig was, maar die hij nog steeds ziet als een wijze levensles. Carrasco is als mens gegroeid in China, werd er volwassener en beseft naar eigen zeggen hoeveel geluk hij heeft in Europa.

Bij Atlético vond hij een warm nest terug. Onder de vleugels van Diego Simeone. Geen coach die hem zo kan triggeren, geen coach die hem zo gek kan maken. Twee sterke karakters die al eens kunnen botsen. Allebei warmbloedig en temperamentvol. Maar ze hadden en hebben respect voor elkaar. Carrasco vond in Madrid zijn vertrouwen terug, zijn vorm ook en werd zelfs kampioen met Atléti. Zijn selectie voor het afgelopen EK was een evidentie.

Alleen liep het daar niet zoals gepland. Hij speelde de eerste twee wedstrijden tegen Rusland en Denemarken op de positie van Eden Hazard in de pocket. Maar nadien mocht hij slechts drie minuten invallen in de achtste finale tegen Portugal. En in de kwartfinale tegen Italië bleef Carrasco zelfs negentig minuten op de bank. Op het WK in Rusland overkwam hem hetzelfde in de knock-outfase tegen Brazilië en Frankrijk. Invaller/bankzitter op de belangrijke momenten. “Het klopt dat ik na het EK gefrustreerd was”, zei hij. “We waren uitgeschakeld en ik had de ploeg niet kunnen helpen. De coach en ik hebben het daarover gehad. Wees gerust: onze verstandhouding is altijd goed geweest.”

In de halve finale van de Nations League vorige maand liet Carrasco zien dat Martínez nog steeds op hem kan rekenen. Hij was een van de beste mannen op het veld tegen Frankrijk, scoorde de eerste goal en deed zijn defensieve taken naar behoren. Het was zaterdagavond niet anders tegen Estland. Een Carrasco in vorm is van belang voor de Rode Duivels en speel je niet zomaar uit de ploeg. De concurrentiestrijd met Thorgan Hazard - die het pleit leek gewonnen te hebben, maar de Final Four miste door een blessure - ligt weer open voor de rol als linkerwingback.

In datzelfde interview in 2015, toen er nog twijfel was of hij zou kiezen voor de nationale ploeg van België, Spanje of Portugal: “De Rode Duivels is de nationale ploeg waarvoor ik wil spelen. Het geeft me extra kracht, die me zal toelaten echt mijn kans te grijpen in de nationale ploeg wanneer de mogelijkheid zich voordoet. Ik ga er alles aan doen zodat België me ook leert kennen. Om mijn land te tonen wat ik echt kan.”

Daar is Carrasco intussen helemaal in geslaagd. Van Eupen tot Oostende, van Vilvoorde tot Brussel.