‘Carl is een echt werkbeest, met het hart op de juiste plaats’

Zondag treffen Anderlecht en Club Brugge elkaar in het Lotto Park. De gelauwerde thuistrainer Felice Mazzu kan zich geen verlies permitteren, de gelouterde Carl Hoefkens (44) wordt momenteel op handen gedragen in Brugge. ‘Hij hielp ooit mijn vrouw van hevige nekpijnen af te raken.’

Toen Alfred Schreuder vijf maanden geleden bevestigde wat al lang in de lucht hing, zijn vertrek naar Ajax, wisten ze in Brugge dat ze opnieuw op zoek moesten naar een trainer, minder dan een half jaar nadat Philippe Clement naar Monaco was vertrokken. De jongste tien jaar passeerden zowel gevestigde waarden (Georges Leekens, Juan Carlos Garrido, Michel Preud’homme) als ambitieuze jonge trainers (Ivan Leko, Philippe Clement) de revue in het Jan Breydel­stadion.

Op die ene titel en beker voor Preud’homme na was het vooral de jongere garde die Club naar successen voerde. Het was dus niet onlogisch dat het Club-bestuur voor de opvolging van de al bij al weinig indruk makende Schreuder koos voor iemand die het huis kende. Carl Hoefkens beantwoordde aan dat profiel: (relatief) jong, ambitieus, heeft een neus voor talent, werkt graag met jonge voetballers.

Zo mocht de in Lier geboren Hoefkens in het niet zo verre verleden Charles De Ketelaere klaar­stomen voor een profcarrière. Soms liet hij CDK bij de beloften een helft warmlopen zonder hem in te brengen. Leren omgaan met tegenslagen hoort er nu eenmaal bij voor zo’n jonge voetballer, het mag niet té makkelijk gaan.

Een uitstekende people­manager werd Hoefkens eind mei genoemd, in de eerste dagen na zijn aanstelling tot hoofdcoach. “Ik ken niemand met zo’n leiderschap”, getuigde broer Kristof Hoefkens toen in Het Nieuwsblad. “Hij is heel goed met groepen, en psychologisch sterk. Als je Monopoly met hem speelt en je moet onderhandelen, ben je gezien. Daar is hij irritant goed in, hij kan fucken met je hoofd.”

De meeste waarnemers waren het erover eens: het is een berekend risico. En zoals dat meestal gaat met berekende risico’s, kwam de nieuwe trainer bij het seizoensbegin dadelijk onder vuur te liggen na een magere 4 op 9 en matig voetbal. Drie maanden later is die twijfel weggeëbd. Club staat dan wel máár derde in de Jupiler Pro League, maar het verbaasde tot nog toe in de toch net iets hoger aangeschreven Champions League.

“Hij kent niet alleen de groep en de individuele spelers, hij kent ook de persoon áchter de voetballer”, getuigde de Brugse doelman ­Simon Mignolet twee weken geleden nog in deze krant. “Daardoor heeft hij een ingang tot iedereen, wat erg positief is.”

Een exponent van die persoonlijke aanpak is Kamal Sowah. Vorig jaar was de Ghanese middenvelder nog ‘die veel te dure flopaankoop van 9 miljoen’, nu draait hij vrolijk mee in de elf van Club. Omdat de trainer zei dat hij in hem geloofde. People­management!

Opgestroopte mouwen

In het seizoen 1996-1997 mocht Carl Hoefkens, 18 jaar jong, af en toe proeven van eersteklassevoetbal bij Lierse SK, dat onder Eric Gerets onverwacht kampioen werd. Hoefkens deed dat aan de zijde van ervaren libero Eric Van Meir, vandaag actief bij de U18 en U19 van de Rode Duivels en als analist bij Play Sports.

“Carl behoorde tot de lichting van 1978, een groep van vijf getalenteerde jongeren bij de jeugd van Lierse. De club had hem ontdekt in Emblem. Karakter­spelertje, hij stroopte letterlijk en figuurlijk de mouwen op, zomer en winter. Hij hield zijn ogen open, probeerde te leren van de meer ervaren spelers, zoals er toen wel wat rondliepen bij Lierse.”

Hoefkens zou na Lierse nog spelen – meestal als centrale verdediger of rechtsback – bij Lommel, Westerlo, Germinal Beerschot, ­Stoke City, West Bromwich Albion, Club Brugge, opnieuw Lierse, KV Oostende en Manchester 62 FC, een club uit Gibraltar.

Van Meir: “Wat hem ook typeerde: hij wist wat hij kon en wat hij niet kon, hij vertoonde geen copy-gedrag, deed zijn eigen ding. En dat doet hij nog altijd. De Club-spelers die naar de nationale jeugdploegen kwamen, waren altijd zeer te spreken over zijn aanpak. Hij kan spelers op een rustige manier motiveren. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zo snel zo’n progressie zou maken. Ik ben blij dat hij een kans heeft gekregen en dat hij het zo goed doet. Heel knap.”

Hoefkens was bijna 27 toen hij op 7 september 2005 mocht debuteren voor de nationale ploeg, onder bondscoach Aimé Anthuenis. Die herinnert zich dat alsof het gisteren was. “Na de eerste training waarop hij uitgenodigd was, riep ik mijn assistenten, Eddy Snelders en Jacky Munaron, bij me en zei: ‘Ik had Carl Hoefkens vroeger moeten oproepen.’

“Vanaf de eerste seconde dat hij op dat trainingsveld stond, begon hij zijn medespelers adequaat te coachen. Ik hield niet van pseudoleiders, spelers die een beetje proberen te coachen, maar die dat vooral doen om zelf met hun voeten te kunnen schuiven. Carl niet, hij was kordaat en to the point. Hij lag ook karakterieel goed in de groep. Als er moest worden gewerkt, werkte hij serieus. Als er mocht worden ontspannen, bleef hij niet in een hoekje staan. Ik hield van dat soort spelers.”

Hoefkens kwam uiteindelijk tot 22 interlands.

“Als coach zie je snel wie er geschikt is om later zelf trainer te worden”, zegt Anthuenis. “Carl was zo iemand. Prachtige keuze van Club, vind ik het. Ik hou ook van zijn interviews na een wedstrijd. Geen blabla, hij zegt zijn gedacht. En hij doet zijn goesting. Maar ja, in voetbal is alles relatief: vandaag ben je God, morgen moet je vertrekken.”

Om de mens Carl Hoefkens te kunnen typeren, kloppen we aan bij Dirk De Block, bloemenverkoper op ochtendmarkten, al vele jaren Club-­abonnee én een goede vriend van de trainer. “Mijn amigo Carl is een echt werkbeest, met het hart op de juiste plaats”, zegt De Block. “Carl is iemand die correct en stipt handelt met iedereen. Je kunt altijd bij hem terecht met problemen en vragen. Hij hielp ooit mijn vrouw van hevige nekpijnen af te raken.

“Een vriendin van ons, een hevige fan van Club, kreeg op zeker moment slecht nieuws: kanker. Carl is haar persoonlijk in Limburg gaan opzoeken, met wat belangrijke truitjes uit zijn carrière onder de arm als geschenk. Echt een topkerel. Als hij een verjaardagsfeestje geeft, zal dat niet in een toprestaurant zijn, maar in een simpele bruine kroeg.

“Carl is ook een echte familieman. Zijn vrouw en kinderen komen altijd op de eerste plaats. Zijn vader Hugo is Carls grootste fan, maar dat geldt ook in omgekeerde richting.”

Gouden Stud

Wie twintig jaar geleden de naam Carl Hoefkens liet vallen, dacht bijna automatisch meteen ook aan zijn echtgenote, Vanessa D’Hooghe. Hij, als profvoetballer, in 2003 door Humo uitgeroepen tot Gouden Stud, de bekroning voor de meest sexy voetballer uit onze competitie. Zij, als ­model met een universitair diploma, bekend ­geworden dankzij weinig verhullende foto­shoots in P-Magazine en Che, en een pikante rol in de Vlaamse versie van het tv-programma Ab Normaal, aan de zijde van een seksistisch moppenkonijn.

Hij poseerde dan weer met ontblote torso op de cover van een gaymagazine, een statement om aan te geven dat de voetbalwereld inclusief behoort te zijn. Kortom, het ideale celebritykoppel op de rode lopers van tig evenementen.

Vandaag is de glamour naar de achtergrond verdwenen: Vanessa begeleidt hun tieners Milan (19) en Valentina (16) op weg naar volwassenheid, Carl draagt de eindverantwoordelijkheid over 150 miljoen euro aan spelersmateriaal.

De dag dat Club hem voorstelde als nieuwe trainer, woensdag 25 mei, was uitgerekend hun 21ste huwelijksverjaardag. We hadden haar graag gevraagd of er nu meer stress is in hun leven – voetbaltrainer zijn is, zoals bekend, a hell of a job –, maar helaas was ze niet bereikbaar voor commentaar.

“Ik vind voetbal ontzettend saai”, zei Vanessa Hoefkens ooit. “Als Carl geen profvoetballer was geweest, zou ik nooit naar voetbal kijken.”

Zou ze woensdagavond gekeken hebben?